The Miracle of the Sargasso Sea – To thávma tis thálassas ton Sargassón (2019)

Recensie The Miracle of the Sargasso Sea CinemagazineRegie: Syllas Tzoumerkas | 121 minuten | misdaad, drama | Acteurs: Angeliki Papoulia, Youla Boudali, Hristos Passalis, Argyris Xafis, Thanasis Dovris, Laertis Malkotsis, Maria Filini, Michalis Kimonas, Christian Culbida, Thanos Tokakis, Laertis Vasiliou, Katerina Helmy, Alkistis Poulopoulou

‘The Miracle of Sargasso Sea’ begint met een flashback: een raid van een terroristische eenheid die op gewelddadige wijze een anarchistische woongroep in Athene overvalt. Verantwoordelijk politie-inspecteur Elisabeth (Papoulia) wordt overgeplaatst naar een klein palingvissersdorp in het westen van Griekenland. Terug in het heden – tien jaar later, wordt een tweede hoofdfiguur geïntroduceerd, Rita – een vrouw uit de werkende klasse met een ingedut huwelijk (Boudali). Elisabeth is een alcoholiste die de schijn probeert op te houden voor haar zoon, Rita een vrouw met een kansloze baan die wat bijverdient met drugshandel, of erger. De mannen zijn schimmige wezens.

De film biedt het verhaal van het recente Griekenland, heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop, tussen links en rechts. Stad en land ontmoeten elkaar in Elisabeth en Rita: mondige dan wel opportunistische vrouwen, sterk en zwak tegelijk. De sfeertekening is meer dan in orde, hier is een adequaat beeldverteller aan het werk: prachtige landschappen, verlopen mensen. Die doen soms spannende dingen, al leiden ze tot weinig. Tzoumerkas (‘A Blast’) vaart een middenweg met verschillende perspectieven, de mens als speelbal van de omstandigheden in een spiegelverhaal van twee vrouwen die vanuit verschillende achtergronden in een vergelijkbare miserie belanden.

Tzoumerkas schetst een wereld van cyclische pijn, de toekomst voorbij. Het is de goede toon, die weinig plot nodig heeft, en zeker geen sentimentalisme kan gebruiken: wanhoop genoeg. Het leven is hard, handelen om er nog iets van te maken is te prefereren boven huilen, al komt daar soms een fles drank bij kijken.

De getoonde ellende lijkt bijna ritueel te worden ondergaan, alsof de mens in moeilijke omstandigheden geen keuze heeft. Misschien is dat gewoon zo in het getoonde Griekenland, een wereld van Hieronymus Bosch in bewegende beelden; het verhaal van een verloren generatie.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

VOD-release: 2 juli 2020 (Picl)