The Monkey (2025)
Regie: Osgood Perkins | 99 minuten | horror, komedie | Acteurs: Theo James, Tatiana Maslany, Christian Convery, Colin O’Brien, Elijah Wood, Rohan Campbell, Sarah Levy, Osgood Perkins, Tess Degenstein, Danica Dreyer, Beatrix Perkins, Kingston Chan, Zia Newton, Nicco Del Rio, Shafin Karim, Lumen Beltran, Laura Mennell, Janet Kidder, Paul Puzzella, Jeremy Cox, Corin Clark, Jason Burkart, Scott Nicholson, Katie Stuart, Michael Anthony Samosa, Trey Helten, Eve Exner, Danny Virtue, Joyce Robbins, Jacqueline Robbins, Tina Pi, Doralynn Mui
In tegenstelling tot de moordlustige pop uit deze film, is ‘The Monkey’ niet een horrorfilm die je achterna blijft zitten. Na ‘Longlegs’ (2024) kiest schrijver en regisseur Osgood Perkins er nu voor om het bekende korte verhaal van Stephen King te verfilmen. In zijn bewerking, en in tegenstelling tot ‘Longlegs’, gaat Perkins voor iets nieuws: een meer persoonlijke én humoristische insteek. Hij groeide namelijk op met de verhalen van King, waarin hij vaak een “bepaalde humor” herkende. Daarnaast verwerkte hij enkele moeizame ervaringen met zijn eigen ouders in het achtergrondverhaal van de hoofdpersonages. Dit leidt ertoe dat ‘The Monkey’ wordt getypeerd door een soort cynische humor dat de zware, sombere materie luchtig moet maken. Humor die herkenbaar is uit bijvoorbeeld het Marvel Cinematic Universe (MCU). In deze film werkt het op momenten haast exact hetzelfde als in ‘Iron Man’ (2008) of ‘Spider-Man: Far From Home’ (2019). Maar over het algemeen zorgt het ervoor dat ‘The Monkey’ nooit echt eng of spannend is en ook nooit echt grappig. En dat is jammer, want alleen al het design van de aap biedt genoeg mogelijkheden om enge momenten te creëren.
In ‘The Monkey’ keert een opwindbare, moordlustige pop, een trommelende aap, terug in de levens van de opgegroeide en uit elkaar gegroeide tweelingbroers Hal en Bill (Theo James). Als kind vonden zij de pop op zolder en speelden zij er nietsvermoedend mee. Maar toen steeds meer mensen in hun omgeving willekeurig en eigenaardig de dood vonden, trokken zij hun conclusies: de aap moest verdwijnen. Decennia later gebeurt het onwaarschijnlijke. De aap is terug. Het wringt zich opnieuw in de levens van Hal en Bill en gaat verder met mensen de dood in jagen. Voor Hal staat er inmiddels meer op het spel, want het is niet gezegd dat zijn zoon Petey (Colin O’Brien) buiten schot blijft.
Perkins is (nog) niet comfortabel met het doseren en overbrengen van de humor die hij herkent in de verhalen van King voor een horrorkomedie. Er zit namelijk zoveel cynisme in dialoog en gedragingen dat bijna geen enkele scène meer volledig serieus is. In tegenstelling tot in het MCU, waar het nagenoeg altijd goed eindigt, wordt de kijker hier wél geconfronteerd met dood en verderf. Maar omdat in ‘The Monkey’ zelfs de meest tragische gebeurtenissen en hun directe nasleep bol staan van cynische humor, is het makkelijk achterover leunen en te denken: “als het jullie niet uitmaakt, dan mij ook niet.” Zo is er een scène waarin een jongvolwassen priester een begrafenisceremonie leidt zonder een inhoudelijk woord te spreken. Het rouwende publiek ondergaat de dienst alsof het de normale gang van zaken is. Op zich is er uit veel details van deze scène cynisme of humor te halen, maar de optelsom wordt net té veel en haalt de kijker eigenlijk uit een ervaring die op een eng moment ook nog echt geloofwaardig eng is.
En dat is jammer, want de aap met de trommel ziet er griezelig genoeg uit om het gezicht te zijn van een horrorfranchise. Zo heeft de moordlustige pop wijde en ingevallen ogen met een bezeten, starende blik. Een brede, ontblote glimlach, terwijl de tanden stijf op elkaar blijven. En slaat de pop ijzingwekkend hard en zonder aarzeling onophoudelijk op de trommel wanneer de tijd is gekomen voor het volgende slachtoffer. Deze griezeligheid lijkt echter vaker dan gewenst opgeofferd te worden voor humor. Zo verschijnt de aap bijvoorbeeld als hoofd op het lichaam van een danseres, wanneer de hoofdpersonages, al dan niet in gedachten, overal door de moordlustige pop worden achtervolgd. En puur door de gekozen compositie is dit een wat vreemd komisch moment in plaats van eng, of in potentie een jump scare.
Met een flinke dosis cynisme en creepy production design heeft ‘The Monkey’ voldoende aanknopingspunten voor een duistere en komische film, maar Osgood Perkins weet eigenlijk alleen de essentie van Kings korte verhaal te verzilveren.
Jannick Engel
Waardering: 3
Bioscooprelease: 20 februari 2025