The Mountain – Fjellet (2011)

Regie: Ole Giæver | 73 minuten | drama | Acteurs: Ellen Dorrit Petersen, Marte Magnusdotter Solem

Dertigers Nora (Marte Magnusdotter Solem) en Solveig (Ellen Dorrit Petersen) wandelen zwijgzaam en bepakt en bezakt door het onherbergzame Noorse landschap. Al gauw wordt duidelijk dat de twee niet van harte aan hun tocht begonnen zijn; er wringt iets tussen beide vrouwen, een trauma uit hun verleden. De tocht, met als eindbestemming de top van een berg, zijn ze aangegaan bij wijze van therapie. Uit hun spaarzame gesprekken maken we op dat de twee een stel zijn en dat Solveig drie maanden zwanger is. Wat twee jaar geleden precies gebeurt is op de top van die berg, wordt niet direct duidelijk, maar dat het zijn sporen heeft nagelaten in de levens van deze twee vrouwen en in hun relatie, mag duidelijk zijn.

‘The Mountain’ (2011) is de debuutfilm van de Noorse cineast Ole Giæver, die eerder een handvol korte films maakte die allemaal een gelijksoortig thema hebben: het verwerken van traumatische gebeurtenissen uit het verleden. In zijn eerste lange speelfilm duikt dat thema dus opnieuw op. Bij Nora (gespeeld door Giævers echtgenote Magnusdotter Solem) en Solveig is het duidelijk dat het drama dat hun levens stevig in z’n greep houdt, veel te lang verzwegen is. Nora lijkt kwaad te zijn op Solveig, die in haar ogen weinig goed kan doen: acht ze haar vriendin verantwoordelijk voor wat er gebeurd is? Stukje bij beetje wordt de kijker deelgenoot van de trieste geschiedenis. Door knap acteerwerk van beide vrouwen, die met één blik al genoeg emoties over weten te brengen, blijf je geboeid kijken. Hoe loopt dit af…? Giæver zoomt graag en veel in op de sprekende gezichten van zijn hoofdrolspeelsters, waardoor we in hun drama meedelen, ook al weten we nog steeds niet wat er precies gebeurd is en wat ze elkaar kwalijk nemen.

Jammer genoeg wordt die knappe aanloop bijna geheel tenietgedaan door een zwakke climax. In feite kun je stellen dat ‘The Mountain’ als een nachtkaars uitgaat. En dat terwijl je hoopt op een ultieme confrontatie. Helaas, naar het einde toe bloedt het verhaal nogal plichtmatig dood. Zonde van dit verder fijne intieme drama. Gelukkig hebben we, als de eindcredits voorbijkomen, toch de volle 73 minuten lang kunnen genieten. Niet alleen van prima acteerwerk van Marte Magnusdotter Solem en Ellen Dorrit Petersen, maar ook van de glansrol van de derde hoofdrolspeler in deze verstilde film: het adembenemende Noorse landschap met zijn ruige bergen en heuvels, spaarzame vegetatie en onvoorspelbare weersomstandigheden, op effectieve wijze begeleid door klein en kwetsbaar pianospel. Want wat is het een genot om weg te dromen bij die schitterende, indrukwekkende natuur van het hoge noorden.

Patricia Smagge