The Mule (2018)

Regie: Clint Eastwood | 116 minuten | drama, misdaad | Acteurs: Clint Eastwood, Patrick L. Reyes, Cesar De León, Gustavo Muñoz, Jackie Prucha, Richard Herd, Adam Drescher, Christi McClintock, Keith Flippen, Alison Eastwood, Kinsley Isla Dillon, Dianne Wiest, Joe Knezevich, Megan Leahy, Taissa Farmiga, Austin Freeman, Victor Rasuk

Eén van de succesvolste Amerikaanse drugskoeriers aller tijden was tegelijkertijd ook een van de meest onwaarschijnlijke. Leo Sharp was een oorlogsveteraan die had gevochten in de Korea-oorlog en nadien jarenlang te boek stond als dé dagleliekoning, wiens zelf gekweekte nieuwe rassen de hele wereld over gingen. Van een man met groene vingers verwacht je niet dat hij grote partijen drugs vervoert voor een Mexicaans drugskartel. Wat het wellicht nóg onwaarschijnlijker maakte, was dat Sharp ten tijde van zijn arrestatie achterin de tachtig was. Dat hij als hoogbejaarde blanke man nooit door de narcoticabrigades als verdachte zou worden gezien, hadden de bazen van het Sinaloa-kartel goed gezien, want meer dan een decennium lang kon hij ongehinderd duizenden kilo’s cocaïne smokkelen van de Mexicaanse grensstad El Paso in Texas naar Detroit, Michigan in zijn zwarte Lincoln Mark LT pick-up truck. De verdovende middelen lagen gewoon in zakken achterin de wagen, tussen de pecannoten en de papaya’s. Speciale agenten van de DEA kwamen de notoire drugskoerier, die door kartelleden ‘Tata’ (grootvader) werd genoemd, uiteindelijk na lang speurwerk en de nodige hulp van informanten op het spoor, en in oktober 2011 werd Sharp gearresteerd en tot drie jaar gevangenisstraf veroordeeld.

Sam Dolnick, journalist bij The New York Times, schreef een artikel over de arrestatie en interviewde de agent die Sharp uiteindelijk staande hield. Dat artikel ligt aan de basis van de film ‘The Mule’ uit 2018. De film werd geregisseerd door Clint Eastwood en hij speelt tevens de hoofdrol; Sharp is hier overigens omgedoopt tot Earl Stone. De laatste keer dat Hollywood-legende Eastwood de hoofdrol speelde in een film die hij zelf regisseerde, dateert alweer van 2009 (‘Gran Torino’). Scenarioschrijver van dienst is Nick Schenk, die we eveneens kennen van ‘Gran Torino’. Wellicht is dat de reden dat de films veel raakvlakken hebben. Earl Stone heeft jarenlang grote successen geboekt als leliekweker en ontwikkelde zich tot een levende legende in plantenland. Maar doordat hij altijd aan het werk was, heeft hij zijn gezin behoorlijk verwaarloosd, en dat nemen zijn ex-vrouw Mary (Dianne Wiest), dochter Iris (Clints echte dochter Alison Eastwood) en kleindochter Ginny (Taissa Farmiga) hem niet in dank af. Vooral met Mary en Iris is zijn relatie erg stroef. Als de zaken aan het begin van de eenentwintigste eeuw sterk teruglopen en Earl faillissement moet aanvragen, probeert hij tijdens de bruiloft van Ginny weer toenadering te zoeken, maar zonder succes. Op zakelijk vlak krijgt hij echter een aanbod dat hij moeilijk kan weigeren. Even een partij ‘goederen’ van A naar B verplaatsen is voor een man die decennialang ‘on the road’ is geweest een peulenschil. Is hij nou naïef of onverschillig? Want iedereen met een beetje verstand heeft direct door dat dit wel even wat anders is dan een postpakketje af te leveren.

Omdat hij als bejaarde stevig onder de radar blijft bij de narcoticabrigade, groeit de eigenzinnige Earl uit tot een zeer gewaardeerde drugskoerier, die een zekere legendarische status krijgt omdat maar weinig pionnen binnen het kartel weten wie hij nou eigenlijk is. Hij is zo lucratief dat hij zelfs op audiëntie mag komen bij de hoogste baas van het syndicaat, Latón (Andy Garcia) in Mexico. Intussen weten Colin Bates (Bradley Cooper) en zijn assistent Treviño (Michael Peña), de DEA-agenten die zich hebben vastgebeten in de zaak Tata, steeds meer informatie los te peuteren via hun informant. De druk van hoger hand (Laurence Fishburne speelt hun baas) neemt toe: er moet nu toch echt snel een arrestatie plaatsvinden, anders heeft het geen zin de operatie verder voort te zetten.

Net als in ‘Gran Torino’ speelt Clint Eastwood hier een knorrige oude man die graag afgeeft op zijn omgeving. Ook hier vliegen de politiek incorrecte opmerkingen over Afro-Amerikanen, Latino’s, homo’s en lesbiennes in het rond. Ze zijn ongetwijfeld humoristisch bedoeld, maar ‘The Mule’ komt er niet goed mee weg. Ook de poging van Earl om met zijn verleden in het reine te komen, en de band met zijn familie te herstellen, komt niet goed uit de verf. Eastwood blijft toch vooral de ‘cool guy’, hij lijkt de schuld en boetedoening die hij zou moeten hebben richting zijn ex-vrouw en dochter niet echt te voelen en daardoor geloven wij het ook niet. Hij mompelt wat, duikt voor de verandering eens een keertje wél op het juiste moment op en wappert wat met bankbiljetten (al is geld eigenlijk nooit het probleem geweest) en alle misstanden uit het verleden zijn in één klap vergeten….? Niet echt geloofwaardig. ‘The Mule’ werkt dan ook beter als Clint lekker kan rondrijden in zijn truck, zich inlaat met duistere karteltypes en de vermoorde onschuld speelt richting de buitenwereld. De beste scène is die waarin hij oog in oog staat met de nietsvermoedende Bates, die dichter bij zijn doelwit blijkt te zijn dan hij ooit kon bevroeden. Cooper heeft veel meer in zijn mars dan hij hier kan laten zien, en dat geldt ook voor Fishburne, Peña, Garcia en tweevoudig Oscarwinnares Wiest. ‘The Mule’ draait om Eastwood; de enige die zich een beetje in de kijker weet te spelen is Ignacio Serricchio als Julio, een argwanende ’tussenbaas’ in het kartel die Tata schaduwt omdat hij het zaakje niet helemaal vertrouwd en voor wie Earl vaderlijke gevoelens ontwikkelt.

Een oude vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken. Eastwood levert met ‘The Mule’ gewoon weer kwaliteit en degelijkheid af, ook al loopt hij al tegen de negentig. ‘The Mule’ kan echter niet gerekend worden tot zijn beste werk, niet op het vlak van regie en niet op het acteervlak. Daarvoor is deze film te veel gedraaid op de automatische piloot. De dramatisch bedoelde scènes komen niet uit de verf en ondanks het feit dat Eastwood zich laat omringen door een topcast, krijgen zijn tegenspelers maar weinig te doen. ‘The Mule’ werkt dan ook het beste als Clint zijn coole zelf mag zijn, als hij mag laten zien dat hij als bijna negentigjarige nog altijd zijn mannetje staat tegenover de veel jongere ’tough guys’ die hij tegenover zich heeft. Want hij gaat wellicht wat minder snel dan voorheen, is grijzer, rimpeliger en gekrompen, hij is nog altijd manhaftig en cool.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 7 maart 2019
DVD- en blu-ray-release: 12 juni 2019