The Palm Beach Story (1942)
Regie: Preston Sturges | 88 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Claudette Colbert, Joel McCrea, Mary Astor, Rudy Vallee, Sig Arno, Robert Warwick, Arthur Stuart Hull, Torben Meyer, Jimmy Conlin, Victor Potel, Robert Dudley, Franklin Pangborn, Arthur Hoyt
Soms zit het financieel even niet meer mee. Dan kan het al wel eens dat je met je handen in het haar zit en je afvraagt, wat moet ik nu doen? Sommigen gaan een extra job zoeken, anderen bewandelen dan weer een iets illegaler pad, maar er zijn altijd figuren die met een absurd idee komen. Ideeën zoals scheiden van je partner, zodat jij met een rijke miljonair kan trouwen en diens geld kan doorsluizen naar je ex. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Deze ideeën en figuren zijn terug te vinden in Preston Sturges’ ‘The Palm Beach Story’ uit 1942. De Amerikaanse regisseur staat erom bekend om een grote inspiratiebron geweest te zijn voor latere grote namen, zoals de Coen Brothers. Met deze film wordt al snel duidelijk waarom.
Tom (Joel McCrea) en Gerry (Claudette Colbert) – doet bij velen een belletje rinkelen? – hun huwelijk ligt aan diggelen vanwege geldproblemen. Hij is een onsuccesvolle zakenman en zij, volgens zichzelf, een mislukte (huis)vrouw. Volgens Gerry is de beste oplossing een scheiding, zodat zij een rijke man kan versieren die Tom zijn ideeën kan financieren. Tom staat niet bepaald te springen om zijn vrouw te verlaten, maar kan haar niet tegenhouden als ze op een trein stapt richting Palm Beach, de utopie van mannelijke single plutocraten. Onderweg op haar treinreis ontmoet ze de zogenaamde rijkste persoon ter wereld, John D. Hackensacker III (Rudy Vallee). Gerry heeft eindelijk haar slachtoffer gevonden, maar Tom zet de achtervolging in per vliegtuig en beide partijen ontmoeten elkaar in het zonnige Palm Beach.
Sturges combineert verschillende vormen van humor met gesofisticeerde serieuze thema’s. ‘The Palm Beach Story’ is een klassieke screwball komedie waarin zowel gevatte moppen als slapstick de revue passeren. Tom die, met een deken rond zich gewikkeld, van de trap dondert, zou een stuk recht uit een Chaplin-film kunnen zijn. Sturges’ werk verliest the bigger picture echter nooit uit het oog, namelijk de kritiek op ‘vulture capitalism’. Zijn film verscheen in 1942 op het grote scherm, met andere woorden, in de nadagen van de Grote Depressie en de daaropvolgende crisis van de jaren ’30. Een periode waarin velen het slachtoffer werden van de grootste financiële crisis ooit, maar waar enkelen ook van konden profiteren. De doorgedraaide scène op de trein, waar een groep miljonairs als bezetenen (en dronken) in het wild rond zich beginnen te schieten, toont de waanzin van ontspoord kapitalisme. Het idee, dat de rijken kunnen doen wat ze willen. Het is geen toeval dat ze voor hun jachttrip bloedhonden met zich mee hebben.
Net zoals bij een Billy Wilder komedie heeft ‘The Palm Beach Story’ een zekere warme charme. Wilder heeft ongetwijfeld inspiratie gehaald uit Sturges’ repertoire. De scènes op de trein, geven dezelfde sfeer weer als in ‘Some Like It Hot’. Het is uiteindelijk hetzelfde concept: een bende mislukkelingen gaan op zoek naar geld en stuiten onderweg op enkele knotsgekke obstakels, maar het is uiteindelijk de ware liefde die toont dat geld niet alles is. Het zijn hartverwarmende thema’s, met een strakke regie en een script dat de oneliners sneller afvuurt dan een machinegeweer. Daarnaast is er natuurlijk de succesvolle sterrencast, die één voor één in hun rol zitten. Rudy Vallee legt een typetje neer als de stijve multimiljonair, terwijl zijn zus, prinses Centimillia – geen toevallig gekozen naam – gespeeld door Mary Astor, zich gedraagt als de losbol van de familie. Tot slot is er nog de comic relief, Toto (Sig Arno), die er als een clown rondloopt.
Het wordt al snel duidelijk waarom Preston Stuges als een inspiratiebron gezien wordt voor grote namen als Wilder of The Coen Brothers. Met zijn nog geen 90 minuten durende film weet de man zowaar een compact, maar rigide en oprecht grappig werk te produceren. Het heeft zijn fair share van overdreven taferelen, zoals de nogal onduidelijke eerste vijf minuten of de over de top finale plottwist, die zo kort door de bocht is, dat het te lachwekkend wordt, maar het is net deze waanzin die we terugvinden in het werk van Joel en Ethan Coen. ‘The Big Lewbowski’ vormt misschien wel het summum van dit soort films en gaat zelfs zo ver dat het er een parodie van wordt. ‘The Palm Beach Story’ is dus echt wel een must watch, voor iedereen die even zin heeft om zijn eigen problemen te vergeten en zich te verliezen in een absurd verhaal.
Nick Majchrowicz
Waardering: 4
Speciale vertoning: Written and Directed by Preston Sturges, Eye Filmmuseum (21 september – 15 oktober 2023)