The Possession of Hannah Grace (2018)
Regie: Diederik Van Rooijen | 86 minuten | horror, thriller | Acteurs: Stana Katic, Grey Damon, Shay Mitchell, Gijs Scholten van Aschat, Kirby Johnson, Nick Thune, Louis Herthum, Maximillian McNamara, Jacob Ming-Trent, James A. Watson Jr., Marianne Bayard, Adrian M. Mompoint
‘The Possession of Hannah Grace’ is de eerste Hollywoodproductie van Diederik van Rooijen, bij ons vooral bekend van de succesvolle misdaadserie Penoza, maar die ook de verdienstelijke achtervolgingsthriller ‘Taped’ maakte, met Barry Atsma en Susan Visser in de hoofdrollen. En… het had slechter gekund. Dit klinkt misschien niet echt als een compliment, maar ‘Hannah Grace’ heeft zeker zo zijn sterke punten. De film is niet heel verrassend of op alle vlakken even effectief, maar het is geen onaardige vingeroefening in het horrorgenre. Stilistisch en wat sfeerzetting betreft, maakt Van Rooijen interessante keuzes.
Het verhaal is de zwakke schakel van de film, hoewel het concept potentie heeft. De film begint waar veel films mee eindigen: de duiveluitdrijving van het titelpersonage – en in zekere zin het hoofdpersonage – van de film: Hannah Grace. Het is een scène die bekend voor zal komen: een meisje in bed met felle ogen en een monsterlijke, vuilbekkende stem; een stuiterend bed, een bezorgde ouder bij het bed, en een stel priesters die hun best doen de duivel uit te drijven. Meerdere films hebben uit dit vaatje getapt, maar ‘The Exorcist’ is de meest voor de hand liggende inspiratiebron, helemaal als je de heruitgave van een aantal jaar terug meeneemt, met de onnatuurlijke ‘spinneloop’ van de trap.
Zoals gezegd is dit niet het (bitterzoete) einde van de film, maar slechts het begin. Het is al erg dramatisch en tragisch wat hier gebeurt, maar de duivel lijkt verdwenen (of gevangen) met de mislukte uitdrijving en dood van Hannah Grace. ‘Lijkt’ uiteraard, want een paar maanden later duikt het lijk van Hannah op in een mortuarium waar ze al snel tekenen van leven begint te vertonen, hetzij door directe bewegingen, hetzij door haar telekinetische krachten, waarmee ze scalpels en glazen op de grond laat vallen en deuren van lijkenlades open laat schieten.
Het is een leuk excuus voor enerzijds wat schrikeffecten en anderzijds verschillende mysterieuze gebeurtenissen waarbij de hoofdpersoon aan zijn gezond verstand gaat twijfelen. Want, komt dat even goed uit, het hoofdpersonage Megan Reed (Shay Mitchell) is weliswaar een ‘stoere’ ex-agent, maar ook een herstellend verslaafde (alcohol en pillen), vanwege een trauma dat ze heeft opgelopen tijdens een politieactie. Haar buddy bij de AA wist dat ze werk zocht, en kwam op het lumineuze idee om een baantje bij een mortuarium voor te stellen. Perfect om van je angsten af te komen natuurlijk.
Het is de aanleiding voor veel handige creepy momenten en mogelijke waanvoorstellingen, die Megan bijna mentaal de afgrond in duwen (en nog net niet naar de pillen doen grijpen). De ‘ironie’ is natuurlijk dat de kijker weet dat het helemaal geen waanvoorstellingen zijn, maar dat er echt een lijk tot leven komt.
De manier waarop dit gebeurt, is trouwens best goed in beeld gebracht. Of liever: geacteerd door het lijk. Kirby Johnson mocht hier namelijk in de ontbindende, gehavende en verwrongen huid kruipen van dode Hannah en dat is handig want als danseres weet ze haar lichaam in allerlei – voor normale mensen – onnatuurlijke hoeken te buigen. Ideaal voor het portretteren van zo’n bovennatuurlijke vijand.
Hoewel je veel spannende momenten, alsmede plotwendingen, van tevoren ziet aankomen, weet Van Rooijen toch best veel te bereiken. Het mortuarium is al vele keren als creepy decor van een horror of thriller gebruikt, maar er komen verschillende nieuwe ideeën langs, zoals de tl-verlichting met bewegingssensoren, waarbij een lange, donkere gang letterlijk stapje voor stapje verlicht wordt. Al eng genoeg zonder wandelende kadavers.
Zelfs inhoudelijk wordt het tegen het einde van de film nog even intrigerend, als er over de oorsprong van de (oorspronkelijke) bezetenheid van Hannah wordt gesproken, en over de reden dat haar levenloze, duivelse verschijningsvorm Megan lange tijd lijkt te sparen. Hier (b)lijkt enige psychologie aan ten grondslag te liggen en een mogelijke connectie tussen Megan en Hannah. Hier wordt slechts zijdelings en kort naar gehint, maar het zorgt wel voor een verrassende extra laag in de laatste fase van de film.
Al met al is ‘The Possession of Hannah Grace’ geen hoogvlieger maar ook zeker geen blamage. Diederik van Rooijen heeft met deze film laten zien een zekere visuele flair en inventiviteit te bezitten, die heel goed zou kunnen leiden tot een sterke internationale (Hollywood)productie die overal de handen op elkaar krijgt. Met wat sterker basismateriaal – lees: scenario – kan er nog heel veel gebeuren.
Bart Rietvink
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 29 november 2019
DVD- en blu-ray-release: 15 mei 2019