The Postman Always Rings Twice (1946)
Regie: Tay Garnett | 113 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: John Garfield, Lana Turner, Cecil Kellaway, Hume Cronyn, Leon Ames, Audrey Totter, Alan Reed, Jeff York
In de jaren 1944, 1945 en 1946 zag de Amerikaanse romanschrijver James M. Cain maar liefst drie van zijn pulpverhaaltjes bewerkt worden tot succesvolle filmklassiekers. De eerste was Billy Wilder’s ijzersterke ‘Double Indemnity’, de film die door velen wordt gezien als de ultieme film noir. Vervolgens was het in 1945 de beurt aan ‘Mildred Pierce’, waarin Joan Crawford van regisseur Michael Curtiz de kans kreeg eindelijk eens te laten zien wat ze op acteergebied in huis had. En in 1946 was daar ineens ‘The Postman Always Rings Twice’, een film die bol stond van de erotische spanning (hoewel in verband met de toen heersende wetten van de censuur veel minder expliciet dan in het boek) en daardoor veel stof deed opwaaien. De film vormde het hoogtepunt in de carrière van blonde bombshell Lana Turner en bevestigde de status van John Garfield als karakteracteur gespecialiseerd in ruige schooiers met een klein hartje.
Frank Chambers (John Garfield), een lifter zonder specifiek doel, ziet bij een wegrestaurant het bordje ‘Man gezocht’. Frank gaat naar binnen en wordt door de eigenaar Nick Smith (Cecil Kellaway) aangenomen als klusjesman en voor werk in de keuken. Al vrij snel leert Frank de veel jongere vrouw van de restauranteigenaar kennen, de wulpse Cora (Lana Turner). Vanaf het eerste moment flirt zij met Frank, die uiteindelijk beseft dat achter het werkaanbod meer schuilgaat. Het wordt hem ook al gauw duidelijk dat Cora alleen maar met Nick is getrouwd om financiële zekerheid te hebben en zij geeft Frank de suggestie dat een ongeluk in een klein hoekje zit en hen allebei van een hoop problemen zou verlossen. Verblind door de liefde laat Frank zich verleiden tot de misdaad, maar uiteraard verloopt alles anders dan gepland.
De film werd geregisseerd door Tay Garnett, een regisseur wiens naam waarschijnlijk bij maar weinigen een lampje doet branden maar wie desondanks een lange en redelijk succesvolle carrière in Hollywood heeft gehad. ‘The Postman Always Rings Twice’ is niet alleen zijn bekendste film, maar ook zijn paradepaardje. En hoewel kwalitatief een mindere film dan ‘Double Indemnity’ en ‘The Maltese Falcon’ is ‘Postman’ een van de belangrijkste films noirs, en bovendien een die bij velen geliefd is. Dat is vooral te danken aan de zinderende seksuele spanning tussen Frank en Cora. En dat terwijl er nauwelijks – fysieke – erotiek aan te pas komt; meer dan de benen van femme fatale Lana Turner krijgt de kijker niet te zien. Alles draait om de kracht van de suggestie; de wulpse blikken van Cora naar de gewillige Frank. In 1981 werd er een remake gemaakt, met Jack Nicholson en Jessica Lange in de hoofdrollen, waarin de fysieke aantrekkingskracht tussen beide veel explicieter in beeld werd gebracht. De periode van censuur was immers voorbij. Dat de film uit 1946 echter als de betere uit de bus komt, heeft alles te maken met het feit dat die pure onderlinge passie echt niet in beeld hoeft te komen als een en ander goed gesuggereerd wordt. Neem alleen al de veelzeggende eerste blikken die Frank werpt op de wulpse serveerster Cora, aan het begin van de film. Zijn blik spreekt boekdelen.
Dat Lana Turner geschikt is voor de rol als femme fatale heeft ze vooral aan haar voloptueuze uiterlijk te danken. Echter, ze is veel te glamoureus om door te gaan voor de hardwerkende, door haar veel oudere man uitgebuite Cora. Haar kleding blijft altijd smetteloos wit en haar platinablonde haar blijft dag en nacht netjes op zijn plaats zitten. Haar houterige spel heeft meer weg van poseren dan van acteren. Dat contrasteert enorm met John Garfield, die als Frank precies de juiste balans vindt tussen intelligentie en naïviteit. Hij is kwetsbaar en hard tegelijk, een kwaliteit die de helaas al in 1952 op veel te jonge leeftijd overleden acteur ook in zijn andere rollen (onder meer in ‘Gentleman’s Agreement’) tentoonspreidde. De bijrollen worden ingevuld door karakteracteurs Cecil Kellaway (die het uiterste haalt uit zijn rol als de door het stel niet langer gewenste Nick) en Leon Ames (als de gefrustreerde officier van justitie Kyle Sackett). Maar het is Hume Cronyn (‘Shadow of a Doubt’) die de show steelt als de manipulatieve en onbetrouwbare advocaat Arthur Keats.
‘The Postman Always Rings Twice’ is een heerlijke film noir vol onverwachte plotwendingen, samenzweringen, onbetrouwbare types, passie, lust, moord, list en bedrog. Er wordt goed geacteerd – in ieder geval door het mannelijke deel van de cast – en het verhaal is intrigerend vanaf de eerste minuut. Natuurlijk is de film niet gespeend van oneffenheden (Turner), maar over het algemeen is het een prima voorbeeld van een klassieke film noir. In ieder geval eentje die zijn remake op alle fronten overklast.
Patricia Smagge