The Problem with People (2024)

Recensie The Problem with People CinemagazineRegie: Chris Cottam | 102 minuten | komedie | Acteurs: Colm Meaney, Paul Reiser, Lucianne McEvoy, Jane Levy, Des Keogh, Sheila Flitton, Bernadette Carty, Esther Ayo James, Aidan Jordan, Patrick Martins, Deirdre Monaghan, Eimear Morrissey, Michael Mullen

Voor een kleine film zet ‘The Problem with People’ met z’n ambitieuze titel een groot doel: het probleem met mensen aantonen. De film opent met TV-beelden van geweld tussen Palestijnen en Israëli’s, rellen tussen voetbalsupporters, conflicten tussen democraten en republikeinen en de grensoorlog tussen Pakistan en India. Beelden die door de oude Fergus (Des Keogh) op z’n sterfbed bekeken en becommentarieerd worden: “Do they even know what they’re fighting about anymore”. Het is z’n laatste wens om de sinds generaties uiteengedreven familie weer samen te brengen en een decennia-oude vete te begraven. Immers, in de ogen van de oorspronkelijke gemeenschappelijkheid is alle conflict overbodig. Dat blijkt althans de premisse en thematische opzet van de film. Het probleem met ‘The Problem with People’ is echter dat de film dit nobele doel gebruikt als een pretentieuze ‘diepere laag’ die de kijker moet overtuigen door een clichématig en slordig plot heen te kijken.

Paul Reisers script verwart het opeenstapelen van clichés met het ontwikkelen van een plot. Schijnbaar gemotiveerd door recente gebeurtenissen in z’n leven, gaat de Amerikaanse zakenman Barry (Paul Reiser zelf) gemakkelijk in op het verzoek van z’n verre neef Ciáran (Colm Meaney) om z’n vervreemde familie in Ierland te bezoeken. De echte reden voor z’n instemming blijkt al snel elders te liggen. Niet z’n veronderstelde liefdesverdriet en tanende gezondheid zetten hem aan tot de oversteek, maar de beelden van z’n favoriete film: ‘Local Hero’, een satire over een Amerikaanse zakenman die in aanvaring komt met de bewoners van een Schots dorp. Als hommage aan deze klassieker slaagt ‘The Problem with People’ er echter niet in te bekritiseren. Veeleer geeft ze blijk van de Amerikaanse wensdroom om overal in de wereld aangehoord te worden. Barry wordt meteen verliefd op de rust van het Ierse platteland, een roodharige plaatselijke schoonheid en het gemeenschapsgevoel in de pub. Maar die liefde voelt, net als het script, aan als kleinburgerlijke verheerlijking en penthousesnobisme. Ierland wordt – letterlijk – befloten als een groene idylle, waar de black pudding in je mond komt vliegen.

Het fluiten houdt niet op. De muziek geeft érg duidelijk aan wanneer het grappig wordt, waardoor het contrast tussen wanneer gelachen moet worden en effectief gelachen wordt des te harder opvalt. Elk komisch deuntje dat de muziek blaast terwijl een lach uitblijft, weerklinkt als het uitfluiten in onopzettelijke zelfspot. Als komedie is de film niet grappig, maar als familiedrama is hij ronduit ongeïnspireerd. Het idee van families die oorlog voeren om erfenisgeschillen is onderontwikkeld. De hele eerste akte wordt als plotsynopsis door Barry’s dochter aan de telefoon voorgelezen en de derde akte weet niet hoe de film af te sluiten. Een aantal valse eindes doen de film erg langdradig en het echte einde bovendien nog willekeuriger aanvoelen. De dialogen brengen al te letterlijk en bijna belerend over waarom we als mensen moeten kunnen vergeven. Maar komend uit de mond van twee personages die elkaar niets te vergeven hebben behalve de slechte moppen waarmee ze elkaar geterroriseerd hebben, voelen dergelijke zedenpreken vrijblijvend, aanstellerig en, gezien de titel, zelfs ronduit zelfgenoegzaam aan. Zo getuigt ‘The Problem with People’ pijnlijk van het probleem met mensen: ze kunnen hun eigen pretenties niet dragen.

Arthur Vandermoere

Waardering: 1

Bioscooprelease: 30 januari 2025