The Railroad All-Stars – Estrellas de La Línea (2005)

Regie: Chema Rodríguez | 90 minuten | documentaire

‘La Linea’, de buurt langs de spoorweg in Guatemala City, is berucht: hier woont het uitschot, de mensen onderaan de sociale ladder. En op de onderste sport van die ladder bevinden zich de prostituées die hun lichaam voor 3 dollar verkopen. in ‘The Railroad All-Stars’ zijn juist deze vrouwen de sterren.

Onder leiding van een homoseksuele diva krijgt een groepje vrouwen het idee om een voetbalteam te beginnen. Niet omdat ze zo sportief zijn aangelegd, maar omdat het een mooi middel is om eens een andere vorm van aandacht te krijgen. En het werkt. Helemaal als een jonge journalist dit plan ter ore komt, en het ruimschoots onder de aandacht brengt, is er een mediahype ontstaan.

Wat met vallen en opstaan begint, als de tegenstander na de eerste wedstrijd vraagt om diskwalificatie van de All-Stars vanwege ‘gezondheidsredenen’ (je weet immers nooit wat die dames van lichte zeden allemaal met zich dragen…), eindigt in een landelijke gesponsorde tournee, met zelfs een uitstapje naar El Salvador. Dat het niet om het resultaat gaat, mag duidelijk zijn: de dames verliezen nagenoeg alle wedstrijden. Ze krijgen echter de gelegenheid om meer te vertellen over hun leef- en werkomstandigheden, en daar gaat het ze om, ondanks hun soms fanatieke onderlinge ruzies over voetbaltechnische zaken.

‘The Railroad All-Stars’ doet niet alleen verslag van dit unieke project, maar besteedt ook aandacht aan de individuen binnen het team. De stuk voor stuk schrijnende levensverhalen van de dames maakt het project alleen maar sympathieker, en het is dus een goede keuze geweest van regisseur Chema Rodríguez om juist hier tijd voor uit te trekken, boven bijvoorbeeld allerlei organisatorische rompslomp en soapachtige gebeurtenissen die zo nu en dan wel langs komen.

Wat dat betreft is deze docu volledig in evenwicht: de personen om wie het gaat, de dames zelf, komen allemaal ruimschoots aan bod, en alle gebeurtenissen eromheen dienen vooral om de documentaire extra aan te kleden. Toch lijdt de documentaire aan een euvel waar het project zelf ook aan leed: wat begint als een mediahype gaat uiteindelijk als een nachtkaars uit. De aandacht voor de All-Stars verslapt, sponsors trekken zich terug, vaak ook geschrokken van de vele negatieve reacties, en de dames kunnen niets anders dan weer hun oude beroep oppakken. Aan het eind van de documentaire blijkt dat het hechte team uiteindelijk uit elkaar valt. Door huiselijk geweld en gebrek aan inkomen verspreiden de dames zich over het land, op zoek naar nieuwe klandizie.

Het is een trieste constatering: je kijkt naar een documentaire vol vrolijke en levenslustige, maar ook getraumatiseerde en kwetsbare vrouwen, wetend dat hun leven waarschijnlijk nog net zo schrijnend en uitzichtloos is als vóór de mediahype waarover de docu gaat.

Daniël Brandsema