The Ramen Girl (2008)
Regie: Robert Allan Ackerman | 100 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Brittany Murphy, Gabriel Mann, Toshiyuki Nishida, Tammy Blanchard, Sohee Park, Kimiko Yo, Renji Ishibashi, Maria Abe, Justin Berti, Daniel Evans, Masayoshi Haneda, Judai Ikeshita, Sonya Inge, Hajime Inoue, Mai Ishikawa, Takanobu Kaneko, Man Kato, Tomoyuki Kuramoto, Hideki Kurauchi, Ken Maeda, Masayuki Maekawa, Tiffany Martin, Shôichirô Masumoto, Kaori Momoi, Akiko Monou, Shu Nakajima, Kazumi Nakamura, Masayoshi Nogami, Yutaka Oda, Takako Ogasawara, Yuya Ogawa, Hikari Okada, Rei Okamoto, Edward L. Papazian, Naoki Saito, Cho Sonha, Shinji Suzuki, Daisuke Takahashi, Kazuya Takahashi, Nitta Tanabe, Justin Tyler, Takaki Uda, Hako Uena, Tsutomu Yamazaki
Voedsel en emotie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, dat hebben we al uit eerdere films kunnen vernemen. Culinaire films, het is bijna een genre op zich, met beroemde voorbeelden als ‘The Cook, the Thief, His Wife and Her Lover’, ‘Chocolat’, ‘Delicatessen’ en ‘Babettes Feast’ en recentere titels als ‘Malos hábitos’ en ‘Estômago’. Soms dient eten slechts als decor, in andere producties is het een onlosmakelijk plotelement, maar in al deze films heeft eten een belangrijke functie. ‘The Ramen Girl’ mag zich ook in dit illustere rijtje scharen, maar haalt niet het niveau van eerder genoemde voorbeelden.
De Amerikaanse Abby (Brittany Murphy) is voor twee weken overgekomen naar Tokyo om haar vriend Ethan (Gabriel Macht) op te zoeken. Een lange afstandsrelatie werkt niet, vertrouwt ze twee van zijn, eveneens Amerikaanse, kennissen toe en dat blijkt, want direct de volgende dag laat Ethan haar weten dat hij wegens werkverplichtingen elders voor onbepaalde tijd de wereldstad moet verlaten, en daarmee ook haar. Kapot van verdriet zoekt Abby steun bij de ramenwinkel in de straat waar ze woont. Niet alleen door het taalconflict, maar ook omdat de restauranthouder en zijn vrouw nog niet eerder zo’n emotionele uitbarsting in hun etablissement hebben meegemaakt, maakt Abby op zijn zachtst gezegd een vreemde indruk. Abby zelf voelt zich echter steeds weer aangetrokken tot dit bescheiden restaurantje, waar ze de heerlijkste ramen proeft (ramen is noedelsoep gemaakt van een bijzonder smakelijke bouillon met groente en vlees). Bij haar tweede bezoek is ze overtuigd van de positieve uitwerking die de ramen op haar gemoedstoestand heeft. Omdat ze sterk het gevoel heeft dat ze nog niets gepresteerd heeft in haar leven besluit ze dat het koken van ramen haar roeping is. Ze vraagt de chagrijnige ramen-meester (Toshiyuki Nishida) haar op te leiden tot ramen-chef en laat zich vervolgens door hem – in de beste ‘Karate Kid’-traditie – afbeulen. Poetsen, boenen, schrobben, wassen, en ondertussen wordt ze uitgescholden en uitgejouwd. Is Abby standvastig genoeg om haar droom te verwezenlijken?
‘The Ramen Girl’ is geen romantische komedie, al neigt de film hier soms wel naar. Meer is het een drama, Abby’s zoektocht naar haar roeping en de psychologische problemen die ze daarvoor moet zien op te lossen, staan centraal. Een van de grootste moeilijkheden van ‘The Ramen Girl’ is dat het de film ontbreekt aan gevoel. Het is de makers, net als hoofdpersoon Abby lange tijd in haar soep, niet gelukt dat beetje extra erin te stoppen waardoor de film (en Abby’s soep) je niet raakt. Een ander probleem, om maar in kooktermen te blijven, is dat er teveel ingrediënten zijn: de romance tussen Abby en de vriendelijke Toshi Iwamoto (Sohee Park) is nog wel aardig, maar had iets beter uitgewerkt kunnen worden. Daarentegen voegt de subplot met de twee Amerikaanse vrienden, en dan vooral de als geisha opererende Gretchen (Tammy Blanchard) totaal niets toe aan het geheel. Dat Abby bijvoorbeeld denkt dat Toshi en Gretchen een relatie hebben, wat zij alleen baseert op het feit dat Gretchen op de avond dat zij elkaar ontmoetten, bij hem in de taxi stapt, zou voor een kleine dosis spanning kunnen zorgen, maar het wordt te snel opgelost en dat maakt deze scènes overbodig. Beter was het geweest om wat meer aandacht te schenken aan de achtergrond van Abby en die van Maezumi en zijn vrouw, waartoe wel een voorzetje wordt gegeven, maar wat uiteindelijk halfgaar op je bord belandt.
De acteerprestaties zijn overigens in orde, hoewel Murphy hetzelfde typetje speelt als we van haar gewend zijn: hysterisch, onnozel, labiel… Maar Nishida steelt als de tirannieke sensei elke scène waarin hij speelt en het zijn de fragmenten met hem die de film naar een hoger plan tillen. ‘The Ramen Girl’ is absoluut geen slechte film, want ondanks dat je gewoon weet dat het Abby zal lukken haar wens te realiseren, blijf je toch geboeid kijken om te zien hoe ze dit zal bereiken. Maar zoals er een vakkundige kok nodig is om een gastronomische verrassing te scheppen, is er een iets meer doorgewinterd team nodig om een van het in essentie interessante idee achter deze film een in alle opzichten geslaagde productie te fabriceren. Je zou dit kunnen vergelijken met een gerecht dat met liefde is bereid door een dierbaar familielid, tegen wie je liever niet zegt dat het misschien iets langer in de oven had gemoeten.
Monica Meijer
Waardering: 3
Bioscooprelease: 29 januari 2009