The Revenant (2009)

Regie: D. Kerry Prior | 113 minuten | horror, komedie | Acteurs: David Anders, Annie Abbott, Senyo Amoaku, Anne Arles, Suzan Averitt, Bernardo Badillo, Brooke Bickford, Jakob Bokulich, Amy Correa, Braxton Davis, Don Dunn, Philippe Durand, Mark Elias, Stacy Glassgold, Michael J. Gonzalez, Louise Griffiths, Jennifer Holloway, Clint Jung, Jacy King, Jonathan Mangum, Mike Rad, Jeff Rector, Cathy Shim, Twain Taylor, Emiliano Torres, David Ury, Wally White, Chris Wylde

Er zijn al heel wat vampier- of zombiefilms op deze aardkloot geproduceerd, en ook al heel wat komische varianten op dit soort films. Dus het is niet makkelijk om iets origineels in die hoek op celluloid vast te leggen. Wat dat betreft krijgt ‘The Revenant’ alvast een “A” for effort”, oftewel punten voor de moeite. In ‘The Revenant’ komt ex-militair Bart (David Anders) terug uit de dood, maar hij is niet hersendood zoals de gemiddelde zombie en heeft ook geen hoektanden en een behoefte aan sappige maagden zoals de gemiddelde vampier. Hij is eigenlijk nog precies de goede oude Bart zoals zijn maatje Joey (Chris Wylde) hem had “achtergelaten”. Dus wanneer Bart half rottend bij Chris voor de deur verschijnt proberen ze gewoon alles te rationaliseren en maken ze (waarschijnlijk) nog net zulke flauwe, saaie grappen als voorheen. Het verschil is alleen – afgezien van zijn onfrisse en gehavende voorkomen – dat Bart geen normaal voedsel binnen kan houden. Want ja, hij heeft helaas wel mensenbloed nodig om in leven te blijven. Dus moeten ze maar een moreel acceptabele manier vinden om hieraan te komen.

Dit zorgt, in theorie, wel voor wat komische situaties. Zoals wanneer Bart bloed gaat halen bij een bloedbank maar niet weet welke bloedgroep hij nodig heeft en te maken krijgt met een soort sociaal werkster die denkt dat hij aan de drugs zit of bij een cult hoort. Of wanneer Joey van plan is om bedelaars aan de kant van de weg de auto in te lokken omdat toch niemand ze mist en ze niets bijdragen aan de maatschappij, zoals hij beargumenteert. Maar ze krijgen geen van de zwervers zover dat ze willen “werken voor eten” zoals standaard op de kartonnetjes staat geschreven die ze omhoog houden. Ze willen liever geld. Uiteindelijk hebben ze, per ongeluk, een prima manier gevonden om aan mensenbloed te komen: ze houden gewoon misdadigers – moordenaars, verkrachters – tegen terwijl ze de wet aan het overtreden zijn en gebruiken hen voor bloed. Een win-win-situatie. Enerzijds zijn het superhelden die de criminaliteit aanpakken en anderzijds kan Bart (en later ook zijn vriend Joey) zo in leven blijven.

Het is helaas te betreuren dat het script geen duidelijke richting heeft en regisseur D. Kelly Prior teveel op zijn bordje heeft genomen. Waarom en hoe is Bart eigenlijk een zombie geworden? Moet er veel waarde gehecht worden aan de militaire invalshoek, en het feit dat Bart in Irak diende en daar dus (als) een zombie is geworden? En wat kan gedacht worden over de korte verwijzing naar zombies als biologische wapens? En waarom zit er überhaupt een liefdesverhaal in de film terwijl er hiermee nauwelijks iets gedaan wordt. Daarbij is de “superhelden”-invalshoek potentieel amusant maar wordt dit vrij laat geïntroduceerd en zijn ook de schurken die hun intrede doen een geweldige en heel geloofwaardige plotwending, waar helaas maar heel kort gebruik van wordt gemaakt. Daarnaast kun je je vraagtekens zetten bij de belangrijkste criminelen in de film (een zwarte en latino-man), die wel heel stereotiep worden neergezet.

De dialoog is vaak wat langdradig en mist de sprankeling en intelligentie van het werk van een Quentin Tarantino of Kevin Smith, die gespecialiseerd zijn in droge observaties en absurdistische situaties. De schrijvers van ‘The Revenant’ willen duidelijk een zelfde soort hilariteit bereiken als in het beste werk van deze specialisten, maar het heeft jammer genoeg vaak het tegengestelde effect. Wanneer Bart voor het eerst bij Joey langskomt en tot in den treuren de onwerkelijke situatie proberen te duiden – met achter elkaar “fucking dit en fucking dat” – is het eerder vermoeiend dan komisch.

De special effects en gore en splatter-momenten zijn gelukkig wel weer heel goed gelukt. Het is goed te zien dat Prior een achtergrond heeft in special effects (bij films als ‘A Nightmare on Elm Street’). Een pratend hoofd, dat van zijn lichaam ontdaan is, is erg overtuigend (en hilarisch hoe hij middels een vibrator tegen zijn hals verstaanbaar moet worden gemaakt), en ook subtielere make-up en effecten werken erg goed.

De kwaliteiten zijn in principe aanwezig, er is alleen niet genoeg richting aanwezig. De eerste helft van de film komt wat traag op gang en is wat eentonig – met steeds terugkerende situaties – maar in de tweede helft van de film gooit de regisseur juist steeds meer de remmen los, terwijl hierbij juist iets meer inperking of realisme prettig was geweest. Zo zijn de agenten in de film zo dom en incompetent dat het vervelend wordt. Ze doorzeven zonder pardon onschuldige omstanders met kogels en slagen er (lange tijd) niet in om de anti-helden op te sporen, ook al rijden ze rond in een ontzettend opvallende auto met een surfplank op het dak. Toch, als de goede aspecten in de juiste dosering in de film waren gestopt, en wat onnodige, flauwe momenten waren weggesneden, had ‘The Revenant’ een behoorlijke sleeperhit kunnen worden. De film is origineel genoeg.

Bart Rietvink

‘The Revenant’ verschijnt op woensdag 7 maart 2012 op DVD en blu-ray.