The Rhythm Section (2020)

Recensie The Rhythm Section CinemagazineRegie: Reed Morano | 105 minuten | actie, drama | Acteurs: Blake Lively, Jude Law, Richard Brake, Elly Curtis, David Duggan, Matilda Ziegler, Bill O’Connell, Raza Jaffrey, Robert Mullins, Ivana Basic, Irma Mali, Geoff Bell, Tawfeek Barhom, Jack McEvoy, Peter Newington, Nasser Memarzia, Amira Ghazalla, Sterling K. Brown, Albert Christmas, Maceo Oliver, Ibrahim Renno, Max Casella

Wie bij de titel ‘The Rhythm Section’ (2020) aan een muziekfilm denkt, komt bedrogen uit. De hoofdrolspeelster in deze door Reed Morano geregisseerde actiefilm is namelijk een door persoonlijke tragedie tot op het bot gekrenkte vrouw die zichzelf transformeert tot een moordmachine om degenen die verantwoordelijk zijn voor de dood van haar geliefden te wreken. Een ouderwetse wraakfilm dus, naar het gelijknamige boek van Mark Burnell uit 1999, waarin de doorgaans zo stijlvolle Blake Lively haar lange blonde haren omruilt voor een korte donkere coupe en haar tot in de puntjes gestylde outfits compleet overboord heeft gegooid in ruil voor smoezelige, donkere slobberkleding. Op haar toewijding om iets van deze rol te maken valt weinig af te dingen; het lijkt een ultieme poging van haar om aan te tonen dat ze niet terugdeinst voor zwaardere, veeleisendere rollen (wat we ook al zagen in bijvoorbeeld ‘The Town’ (2010), misschien wel haar beste rol tot nu toe).

Als we haar personage Stephanie Patrick voor het eerst ontmoeten, drie jaar nadat ze haar ouders, broer en zus verloor bij een vliegtuigcrash, is ze er niet best aan toe. Verscheurd door schuldgevoel – zij had ook op dat vliegtuig moeten zitten, waarom mocht zij wel blijven leven? – verdringt ze de pijn met drugs, die ze koopt met geld dat ze verdient door als prostitué te werken. Om het contrast met haar leven voor die tragische dag drie jaar geleden nog eens extra te benadrukken, toont regisseur Morano de kijker aan de hand van flashbacks herinneringen aan haar familie en aan betere tijden. Herinneringen en een onvoorstelbare pijn die is terug te lezen in Stephanies ogen, die door het vele huilen zijn opgezwollen. Lively gaat volledig op in haar rol en Morano maakt daar dankbaar gebruik van met vele close-ups. Het verhaal wordt in gang gezet door onderzoeksjournalist Keith Proctor (Raza Jeffrey), die Stephanie heeft opgespoord om haar te vertellen dat de vliegtuigcrash geen ongeluk was maar een terroristische aanslag, en dat de ware toedracht wordt verdoezeld door de overheid. Ineens heeft Stephanie een helder doel voor ogen: ze is vastberaden degene die verantwoordelijk is voor die aanslag op te sporen en eigenhandig een kopje kleiner te maken.

Via Proctor komt Stephanie op het spoor van ‘B’ (Jude Law), een in ongenade geraakte MI6-agent die ergens in het hoge noorden van Schotland als een kluizenaar leeft. Ze vraagt hem om haar op te leiden en te trainen, om zo haar missie te kunnen volbrengen. ‘B’ staat niet direct te springen, maar besluit haar toch onder zijn hoede te nemen. Als je weet dat de producers achter ‘The Rhythm Section’ dezelfde zijn als die achter de James Bond-films (Barbara Broccoli en Michael G. Wilson), dan weet je waar deze film heen gaat: haar zoektocht naar de daders van de aanslag brengt Stephanie in allerlei landen en steden, waar ze tegenstanders van diverse pluimage moet zien uit te schakelen. Zo komt ze behalve in Londen en Schotland ook in Madrid, New York, Tanger en Marseille. Lively mag zich uitleven met een verkleedkist aan bonte uitdossingen, pruiken en kledingstukken om haar ware identiteit mee te verhullen. In tegenstelling tot James Bond gaat het spioneren, opsporen en uitschakelen Stephanie echter niet eenvoudig af; zelden gaan haar missies zoals ze in haar hoofd had. En zie je er dan maar weer eens uit te redden. Het maakt haar menselijker dan veel andere actiehelden.

Wat dat betreft is het een zege dat deze film door een vrouw werd geregisseerd, die de kwetsbaarheid van haar centrale personage durft bloot te leggen. Reed Morano is van huis uit cinematografe en dat is te zien aan het inventieve camerawerk en een aantal spectaculair geschoten actiescènes, waarbij een vanuit de auto gefilmde claustrofobische achtervolging door smalle Marokkaanse steegjes je op het puntje van je stoel doet brengen. Ook is ze handig met kleine ruimtes en weet ze de rafelige randjes en imperfecties van haar centrale personage optimaal te benutten. Helaas laat het scenario haar in de tweede helft van de film te vaak in de steek. Nota bene de schrijver van het boek, Burnell, is verantwoordelijk voor het script. Wellicht vond hij het moeilijk om keuzes te maken wat hij wel of niet in de film wilde laten terugkomen, waardoor ‘The Rhythm Section’ nu op momenten hele rare sprongen maakt, met als gevolg verwarring, gebrek aan diepgang en een gebrekkige emotionele band met veel (neven)personages. Zelfs Stephanie zelf blijft, ondanks de uitstekende en toegewijde performance van Blake Lively, een mysterie. En hoewel dat eigenlijk de bedoeling is van de makers, zou een beetje meer informatie over haar beweegredenen en achtergrond het de kijker veel makkelijker maken zich met haar te kunnen identificeren.

‘The Rhythm Section’ kent een sterk begin en kan bogen op spectaculair camerawerk en een intense performance van Blake Lively. Daar staat echter tegenover dat de film in de tweede helft sterk inboet aan overtuigingskracht, originaliteit en emotionele verbinding met de personages. Vermakelijk voor fans van James Bond/spionagespektakels!

Patricia Smagge

Waardering: 3

DVD-release: 10 juni 2020