The Roommate (2011)

Regie: Christian E. Christiansen | 88 minuten | drama, thriller | Acteurs: Leighton Meester, Minka Kelly, Cam Gigandet, Alyson Michalka, Matt Lanter, Billy Zane, Danneel Harris, Katerina Graham, Frances Fisher, Lauren Storm, Tomas Arana, Cherilyn Wilson, Jacqueline Mazarella, Elena Franklin, Carrie Finklea 

Ach ja… ‘College’… Dat Amerikaanse instituut voor zuipen, feesten, het verleggen van seksuele grenzen en hier en daar nog wat studeren. Het spreekt al tientallen jaren tot de verbeelding en filmmakers lijken er maar geen genoeg van te krijgen als achtergrond voor hun films. Soms met humor, soms met spanning, maar altijd met dezelfde oppervlakkigheid die deze Amerikaanse traditie inmiddels kenmerkt.

‘The Roommate’ vormt hierop helaas geen uitzondering en doet er zelfs nog een schepje bovenop. Van alle studies die studente Sara had kunnen gaan doen kiest ze voor een modeopleiding en dat betekent  dat wij als kijker gedoemd zijn om anderhalf uur lang naar de ditjes en datjes van haar egoïstische leventje te moeten kijken. Dat Sara’s nieuwe kamergenote Rebecca een doorgeslagen psychopaat blijkt is dan ook eerder een opluchting dan een bedreiging. Staat er toch nog wat te gebeuren naast alle dilemma’s met vriendjes, keuzes met kleding en problemen met katten. Ja, u leest het goed: een van de emotionele hoogtepunten in de film is de vondst (en het verdwijnen van) een klein zwerfkatje, want gut, gut, gut… wat levert het toch een hoop stress in je leventje op als je stiekem een kat in je studentenkamer houdt.

Gespiegeld aan het egocentrische leven van Sara steekt psychopate Rebecca af als een betrokken, gevoelig en nadenkend buitenbeentje dat eerder medeleven verdient dan argwaan. Toegegeven, tegen de tijd dat zij met een mes in haar rug ligt dood te bloeden (had u echt verwacht dat het anders zou eindigen?) heeft ze voldoende sympathie verspeeld om het te verdienen, maar voor het merendeel van de film zijn het de mede-studenten waar we onze vraagtekens bij zouden moeten zetten. En daar schuilt meteen het grootste bezwaar tegen ‘The Roommate’ in: de wereld die regisseur Christiansen hier schetst is er een van erbij horen, kuddegedrag en jezelf onderwerpen aan de groep. Het feit dat Rebecca hier niet bij past had kunnen leiden tot een interessante beschouwing van het leven op de Amerikaanse campus, maar in plaats daarvan wordt de boodschap afgegeven dat het juist zij is die abnormaal is en dus verdient te sterven. Had deze film zich in de middeleeuwen afgespeeld dan waren er ongetwijfeld fakkels en hooivorken tevoorschijn getoverd en was Rebecca op het vuur geëindigd.

Christiansen brengt deze boodschap bovendien zonder enige ironie. De acteurs en actrices in de film kennen een hoog modellenbureau gehalte (Rebecca incluis) en de omgevingen waar dit misbaksel zich afspeelt is er een van grote luxe en weelde. Nergens is een sprankje van zelfrelativering te bekennen en keer op keer lijkt er benadrukt te moeten worden hoe perfect iedereen is. Misschien moet dat ook wel, want iedere vorm van relativering zou meteen een deuk in het script veroorzaken. Alleen in een wereld waar iedereen alles heeft en alles kan krijgen is het immers geloofwaardig dat de minste tegenslag een crisis kan veroorzaken.

En zo kabbelt ‘The Roommate’ van scène naar scène, zonder ook maar ergens enige betrokkenheid te genereren. Het is een film die buiten de luxe leventjes in Los Angeles (waar de film zich overigens ook afspeelt) geen herkenning zal oproepen en dus ook geen bestaansrecht heeft.

Sander Colin