The Silent Storm (2014)
Regie: Corinna McFarlane | 98 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Damian Lewis, Andrea Riseborough, Ross Anderson, Kate Dickie, Eric Robertson, John Sessions
Als steracteur in televisieseries heeft de Brit Damian Lewis al zo’n beetje alle grote prijzen gewonnen die er te winnen zijn, was het niet voor zijn rol als de van spionage verdachte marinier Nicholas Brody in “Homeland”, dan toch wel voor zijn performance in het Tweede Wereldoorlog-drama “Band of Brothers”. Recenter schitterde hij naast Oscarwinnaar Mark Rylance (‘Bridge of Spies’, 2015) in het historische drama “Wolf Hall”, wederom een serie. Zo succesvol als zijn televisiecarrière is, zo opmerkelijk is het dat Lewis’ filmcarrière daar behoorlijk op achterblijft. Het meest in het oog springend zijn grote rollen in ‘Keane’ (2004) en ‘Colditz (2005). Natuurlijk zijn er meer rollen – onder meer naast Nicole Kidman in Werner Herzogs ‘Queen of the Desert’ (2015) – maar dat zijn opvallend vaak films die onder de radar blijven. In het geval van ‘The Silent Storm’ (2014) is dat eigenlijk maar goed ook, want dit drama van Corinna McFarlane (die debuteerde met de grappige en eigenzinnige documentaire ‘Three Miles North of Molkom’ (2008)) is niet al te best. En dat is erg jammer gezien al het talent dat ermee gemoeid is.
‘The Silent Storm’ zet meteen de toon: de rigide godsdienstfanaat Balor McNeill (Damian Lewis) prevelt in het kaarslicht frasen uit de Bijbel, terwijl een verdieping hoger zijn vrouw Aislin (Andrea Riseborough) haar kind op de wereld probeert te zetten. Op de achtergrond horen we de woeste wind en een zwaar aangezette en nogal pathetische score. In het volgende shot zien we een bleke Aislin die vanuit het raam uitkijkt op het grafje van haar doodgeboren kind. Haar toch al niet gelukkige huwelijk met de plaatselijke dominee heeft een nieuwe knauw gekregen en als Balor haar ook nog eens neersabelt als ‘failed mother’ en ‘failed woman’, is duidelijk dat er geen redden meer aan is. Het is eind jaren veertig, op een klein eiland voor de Schotse kust waar Balor de scepter zwaait over zijn gedweeë volgelingen, door ze angst in te boezemen. Maar de tijden veranderen; na het sluiten van de mijn trekken de mensen weg van het eiland, naar het vasteland waar wél werk is. Balor ziet zijn macht afbrokkelen, tot zijn grote frustratie. De muizige, wat wereldvreemde Aislin heeft weinig met het geloof; veel liever verdiept ze zich in de kracht van de natuur, wat Balor nóg gefrustreerder maakt dan hij al was. Net wanneer de twee weer eens stevige ruzie maken, wordt op de deur geklopt. Ene Mr. Smith (John Sessions) levert een jonge delinquent uit Glasgow af, die bij de McNeills ‘hervormd’ moet worden en ‘gereinigd moet worden van zijn zonden’. Deze Fionn (Ross Anderson) is helemaal niet zo crimineel als hij wordt afgeschilderd; hij blijkt een rustige, beschaafde jongen die graag poëzie leest (een doodzonde volgens Balor, die elke vorm van ontspanning en plezier een ’teken van arrogantie’ noemt). Met Aislin heeft de vreemdeling direct een klik en terwijl Balor de kerk tot op de laatste splinter afbreekt om hem op het vasteland opnieuw op te bouwen, groeien de twee langzaam maar zeker naar elkaar toe.
Op papier kon er weinig misgaan met ‘The Silent Storm’ – zelfs Barbara Broccoli, vermaard producente van de James Bond-films, is bij de film betrokken – maar in de praktijk is maar weinig dat aan de verwachtingen voldoet. Neem nou bijvoorbeeld de personages: Balor is een extreem hypocriete moraalridder – van het type dat een kerkgangster adviseert om gewoon bij haar agressieve echtgenoot te blijven – met een drankprobleem bovendien. Lewis voorziet hem van een zwaar aangezet en gekunsteld Schots accent, staccato opgelepelde dialogen, manische woedeaanvallen waarbij zijn ogen vuur spuwen en nog net niet uit zijn rood aangelopen gezicht knallen en vinnige bewegingen. Elk vorm van nuance is verdwenen, terwijl we allemaal weten dat Lewis dat zeker wel in zich heeft. Riseborough, al even getalenteerd als haar tegenspeler, heeft zich een merkwaardig accent aangemeten en komt flegmatiek en flauwtjes over. Je weet dat er meer inzit en dat de actrice haar best doet om het eruit te laten komen, maar dat ze gevangen zit in het matige script. Het is bovendien onverklaarbaar dat ze zich enerzijds laat behandelen als een voetveeg, maar tegelijkertijd in ruzies ineens wél tegengas durft te geven (waarom blijft ze dan in vredesnaam bij hem!?). De enige die zich een beetje aan de malaise weet te onttrekken is nieuwkomer Ross Anderson, die een natuurlijk accent heeft en naturel acteert en daardoor het enige sympathieke personage is.
Maar er is nog meer mis met ‘The Silent Storm’. McFarlane maakt merkwaardige keuzes. Wanneer Balor zijn vrouw een aantal dagen alleen op het eiland achterlaat met Fionn, lijkt de mogelijkheid daar om wat warmte en passie in de film te brengen. Aislin en Fionn groeien inderdaad naar elkaar toe en zij lijkt zelfs wat op te fleuren door de diepe gesprekken die ze samen hebben. Dat wat iedereen verwacht dat er staat te gebeuren, gebeurt echter niet. In plaats daarvan besluiten de twee samen magische paddenstoelen te gaan eten, wat door McFarlane aangegrepen wordt om de sfeervolle blauw-grijstinten van het eiland te overgieten met een afschuwelijk kleurfilter. Door onhandig getimede montage krijgen we steeds op de momenten dat we nader tot de personages willen komen, een panoramashot van de (weliswaar prachtige) omgeving – de film werd opgenomen op het eiland Mull – maar dat is niet wat we op dat moment willen zien. En dan krijgen we er ook nog eens een overdadige, manipulerende en loodzware score vol aanzwellende violen en religieuze gezangen bij gepresenteerd. ‘The Silent Storm’ is ongetwijfeld met de beste bedoelingen gemaakt, maar pakt in vrijwel alle opzichten hopeloos verkeerd uit.
Patricia Smagge
‘The Silent Storm’ verschijnt woensdag 2 november 2016 op DVD.