The Sleeping Tiger (1954)
Regie: Joseph Losey | 89 minuten | drama, thriller | Acteurs: Dirk Bogarde, Alexis Smith, Alexander Knox, Hugh Griffith, Patricia McCarron, Maxine Audley, Glyn Houston, Harry Towb, Russell Waters, Billie Whitelaw, Fred Griffiths, Esma Cannon
Wat het toeval niet vermag. Op een avond in het London van 1954 gaat de jonge misdadiger Frank Clemmons op pad om iets of iemand te beroven. Het toeval wil dat hij uitgerekend de uitmuntende psycholoog Clive Esmond tegen het lijf loopt. De psycholoog stelt de jonge rover voor om een half jaar bij hem en zijn echtgenote Glenda in te trekken, terwijl hij Frank aan een paar stevige sessies psychotherapie onderwerpt. Frank gaat akkoord, trekt bij het echtpaar in, en merkt al snel dat de echtgenote haar man behoorlijk beu is. Dat biedt kansen.
In het Engels-Amerikaanse misdaaddrama ‘The Sleeping Tiger’ zijn we er getuige van hoe de manipulerende Frank steeds meer macht krijgt over zijn gastgezin. Hij palmt zowel echtgenoot als echtgenote in terwijl hij de knappe huisbediende treitert en tussen de bedrijven door ook nog een overval pleegt. Toch lijken de therapiesessies langzaam hun vruchten af te werpen. Of is dat maar schijn?
Of het schijn is laten we in het midden, wel helder is dat ‘The Sleeping Tiger’ intussen door de tijd is ingehaald. De focus van de film ligt op de kronkelingen van de menselijke psyche. Psycholoog Clive Edmonds doet aan psychoanalyse, het soort therapie waar iemands jeugd alle latere ellende moet verklaren, inclusief misdadige neigingen. Jarenlange therapie moet dan tot een doorbraak leiden, waarna de misdadiger in één klap van zijn misdadige inborst is bevrijd en alles op aarde weer in orde is. In de wereld van de 21e eeuw komt zo’n wonderbaarlijke genezing nogal bizar over.
Ook jammer is het dat deze film nooit echt gaat sprankelen. Het acteren is aan de stijve kant, de dialogen zijn houterig en gekunsteld, de liefdesscènes kennen geen passie, de misdaadscènes geen spanning en de therapiescènes willen maar niet knetteren. Daarnaast lijkt de Engelse locatie wat misplaatst met alle Noord-Amerikaanse accenten en overheersende jazzmuziek die we hier horen. Wanneer er dan iemand spreekt met een Brits accent, is het bijna schrikken.
Gelukkig zijn er nog wel wat geslaagde scènes, zoals die in de jazzclub en een enkele confrontatie tussen Frank en Glenda. Echt vervelen doet de film dan ook niet. Maar wat in de herinnering blijft is een achterhaald verhaal in een futloos universum. Beetje jammer wel.
Henny Wouters
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 15 oktober 1954