The Son (2022)

Recensie The Son CinemagazineRegie: Florian Zeller | 123 minuten | drama | Acteurs: Vanessa Kirby, Anthony Hopkins, Hugh Jackman, Laura Dern, William Hope, Hugh Quarshie, Zen McGrath, Julia Westcott-Hutton, Isaura Barbé-Brown, Rachel Handshaw, Reza Diako, Akie Kotabe, Erick Hayden

Voor wie van feelgoodfilms houdt, is het aan te raden om ‘The Son’ te vermijden. Florian Zellers nieuwste film is een vakkundig gemaakt drama: sterk geacteerd, competent geregisseerd en het soort volwassen drama waar we tegenwoordig meer van nodig hebben. Gelijktijdig voelt ‘The Son’ als een slepende maagstoot die zijn kijker op geen enkel moment hoop biedt. De film blijft steevast hangen in moedeloosheid en tragiek. Het is verleidelijk om de film extra krediet te geven voor zijn weigering om de harde realiteit van het leven te vermijden, maar Zeller is zo gefocust op kommer en kwel dat de uiteindelijke kijkervaring ronduit straffend is.

Hugh Jackman speelt Peter, een welgestelde advocaat die kortgeleden een kindje heeft gekregen met zijn partner Beth (Vanessa Kirby). Zijn leven wordt in chaos gestort als ex-vrouw Kate (Laura Dern) met dringend nieuws voor de deur staat. Hun opstandige tienerzoon Nicholas (Zen McGrath) wil niet meer bij zijn moeder wonen en wil in plaats daarvan terug naar zijn vader. Peter stemt toe, maar krijgt meer op zijn bordje dan hij had verwacht. Nicholas blijkt ernstig depressief te zijn. Geen gemakkelijke opgave voor Peter, die geschokt is vanwege de mentale staat van zijn zoon. Terwijl Peter reflecteert op de troebele relatie met zijn eigen vader (Anthony Hopkins), zakt Nicholas steeds verder af in zijn depressie.

‘The Son’ verloopt langzaam, ordelijk en bijna mathematisch. Voor een groot deel is dat een bewuste keuze van regisseur/schrijver Florian Zeller. ‘The Son’ is geen inspirerende of prikkelende film. Op de eerste plaats is dit een portret van een getroebleerde familie, en dan vooral hoe zij omgaan met verlies en verdriet. De film is doorspekt met uitbarstingen van emoties: een driftige woordenstrijd tussen Peter en Beth in hun keuken, omdat laatstgenoemde klaar is met de neerslachtigheid van Nicholas; een stroeve hereniging tussen Peter en zijn vader (een altijd imponerende Hopkins); en een groepsgesprek tussen de vader, moeder en zoon dat eindigt met de nodige commotie.

De acteurs weten te overtuigen, maar tussendoor kan ‘The Son’ iets te georkestreerd aanvoelen. Zeller kan het best omschreven worden als een toneelschrijver (hij heeft meer toneelstukken dan films geschreven), en zijn verhaal voelt vaak alsof het te strak en methodisch in elkaar is gezet. Vergelijk de film met een meer organische film over depressie binnen een familie, zoals de klassieker ‘Ordinary People’ (Robert Redford, 1980) en je ziet meteen waar ‘The Son’ te kort schiet. De film bezit nauwelijks een kloppend hart, het voelt allemaal net iets te kunstmatig. Zeller baseerde de film op zijn eigen toneelstuk ‘Le Fils’ en dat verklaart eigenlijk best veel. Hoewel er in het verleden wel degelijk filmmakers zijn geweest die hun toneelstuk tot een succesvolle film hebben weten om te toveren, denk aan ‘Doubt’ (John Patrick Shanley, 2008), voel je bij ‘The Son’ te vaak en te nadrukkelijk de vingers van een schrijver. Het verbreekt de illusie en daarmee de emotionele betrokkenheid van de kijker.

Als Zeller de meer traditionele, feelgood-route had gekozen, zou ‘The Son’ minder belastend zijn geweest. Maar Zeller is niet geïnteresseerd in het laten glimlachen van het publiek. Zijn focus ligt op het belichten van zaken die men doorgaans het liefst onder de tafel schuift. In dit geval depressie, en hoe het zich als een etterende wond over een hele familie kan verspreiden. ‘The Son’ doet zodoende prima werk om ons te frustreren, maar heeft niet de bekwaamheid om ons vervolgens weer te motiveren.

Len Karstens

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 10 november 2022
DVD- en blu-ray-release: 24 oktober 2023