The Song Remains the Same (1976)

Regie: Peter Clifton, Joe Massot | 137 minuten | muziek | Met: John Bonham, John Paul Jones, Jimmy Page, Robert Plant, Peter Grant, Richard Cole, Derek Skilton, Colin Rigdon, Jason Bonham, Patricia Bonham, Roy Harper, Carmen Plant, Karac Plant, Maureen Plant

The Song remains the Same: recensie in 4 songs en een toegift

Rock and Roll (3:57)
In de jaren zeventig jaren hoorde Led Zeppelin tot de absolute top van de rock and roll. De band mixte folk en blues met heavy metal, wat resulteerde in een heerlijke bak herrie, melodieus, virtuoos en energiek tot en met. Led Zeppelin bezat met gitarist Jimmy Page en zanger Robert Plant charismatische persoonlijkheden die ook nog eens hun vak verstonden. Maar weinig muziekliefhebbers waren onbekend met nummers als ‘Stairway to Heaven’, ‘Whole Lotta Love’ en ‘Rock and Roll’.

Moby Dick (11:03)
Halverwege de jaren zeventig was rockmuziek op weg naar een eindpunt. De progressieve muziekpers had de jacht geopend op rockkolossen als Deep Purple, Yes, Emerson, Lake & Palmer en Led Zeppelin. Wie ‘The Song Remains the Same’ bekijkt, begrijpt waarom. Nummers worden oneindig lang gerekt, de muzikanten verliezen zich vaak in zelfgenoegzaam gesoleer en er is weinig interactie met het publiek. Ook treffen we het meest gevreesde monster uit de jaren zeventig: de drumsolo. In ‘Moby Dick’ mag John Bonham zich tien minuten uitleven op zijn trommels. Opwindend is anders.

Toch zit de belangrijkste kwaliteit van ‘The Song Remains the Same’ in de erkenning van dit muzikale eindpunt. Je begrijpt waarom miljoenen liefhebbers hiervan uit hun dak gingen, maar ook dat de tijd rijp was voor korte liedjes en minder pretentie. Rijp voor de rauwe energie van punk en new wave.

Dazed and Confused (29:19)
In de jaren zeventig hadden muzikanten nog genoeg invloed om een film naar hun hand te zetten. ‘The Song Remains the Same’ is dan ook geen standaard concertfilm. Tussen de nummers door zien we willekeurige gebeurtenissen van voor en na het concert, met een hoofdrol voor de immer zeurende manager Peter Grant. Verwarrend zijn de ‘speelfilms’ tijdens enkele nummers, als videoclips avant la lettre. In het beste geval storen ze nauwelijks, zoals in het magistrale ‘No Quarter’. In het slechtste geval verzieken ze de climax van een song, zoals in het titelnummer. Inhoudelijk slaan die filmpjes nergens op. We zien Robert Plant als ridder die een schone jonkvrouw redt en John Paul Jones als een soort Sleepy Hollow op weg naar een familiefeestje. Het filmpje met Jimmy Page in ‘Dazed and Confused’ is zelfs te vaag om zonder chemische hulpmiddelen te doorgronden.

Whole Lotta Love (13:52)
In 1976 werd ‘The Song Remains the Same’ unaniem neergesabeld door de pers. Het publiek smulde ervan. Voor beide is iets te zeggen. De film kent veel zwakke plekken, is te vaag en veel te lang. Maar wie een heleboel liefde voor muziek bezit, zal niet malen om wazige filmpjes, zeurende managers en slaapverwekkende drumsolo’s. Die zal alleen maar genieten van ‘Since I’ve Been Loving You’, ‘No Quarter’ en ‘Whole Lotta Love’. De sterren boven deze recensie zijn dan ook gegeven door de liefhebber. De recensent keek even weg.

Toegift: Over the Hills and Far Away (6:11)
De jaren zeventig zijn allang verdwenen achter de verre heuvels van de 20e eeuw. Wie aan het begin van de 21e eeuw ‘The Song Remains the Same’ ziet, valt allereerst op hoe klein het podium eigenlijk is. Hij zal ook zien dat die supersterren hun miljoenen verdienen door zich in het zweet te werken. Wat je verder ook van deze muzikanten denkt: hun krachtpatserij is muzikale krachtpatserij en hun narcisme komt voort uit muzikaal talent. De echte megalomanie van U2, Madonna en Michael Jackson moest nog komen. Een bescheiden rehabilitatie is dus wel op zijn plaats.

Henny Wouters

‘The Song Remains the Same’ verschijnt donderdag 22 juli 2010 op DVD