The Sparks Brothers (2021)

Regie: Edgar Wright | 140 minuten | muziek, documentaire | Met: Ron Mael, Russell Mael, Beck, Jane Wiedlin, Christi Haydon, Dean Menta, Harley Feinstein, Tony Visconti, Mike Myers, Fred Armisen, Giorgio Moroder, ‘Weird Al’ Yankovic, Nick Rhodes, Steve Jones, John Taylor, Todd Rundgren, Flea, Jason Schwartzman, Jonathan Ross, Neil Gaiman, Pamela Des Barres, Mark Gatiss, Edgar Wright

Zo’n acht jaar voor de geboorte van filmmaker Edgar Wright in Engeland (1974), werd in Californië de band Sparks opgericht (wel onder een andere naam). Broers Russell en Ron Mael studeerden aan de UCLA en werden daar besmet met het Engelse-band-virus. Bands als Pink Floyd, The Kinks en The Who maakten grote indruk op ze en ze namen hun eerste plaat op. Toen producent Todd Rundgren de band een platencontract aanbood, was dat hun redding. Eerder had zo ongeveer elk ander platenlabel hen afgewezen. Met ‘The Sparks Brothers’ heeft Wright de meest complete bloemlezing van het oeuvre en het leven van de bandleden tot nu toe gemaakt.

Wat Sparks vooral kenmerkt is het feit dat ze zichzelf bij elk album opnieuw uitvinden. Hun muziek is niet in één vakje te stoppen, waardoor hun invloed op andere bands erg breed is. Ze hebben veel fans, toch is de kans groot dat als je op straat honderd mensen aanspreekt, niemand de band kent. Ze zijn een enigma en dat is met voorbedachten rade, het hoort bij de act.

Wright vindt het wiel niet opnieuw uit, maar dankzij de onderkoelde humor van de broers, hun energie en de visuele stijl waar Wright om bekend staat én zijn overduidelijke passie voor het onderwerp is ‘The Sparks Brothers’ een genot van begin tot eind. Wright staat stil bij elk album en gebruikt hiervoor verschillende filmstijlen, waaronder animatie. Een muziekdocumentaire als dit ontkomt niet aan de gebruikelijke talking heads, maar elk van de geïnterviewden (onder meer Patton Oswalt, Beck, Mike Myers, Neil Gaiman, Weird Al Yankovich) heeft een boeiende anecdote of grappige uitspraak, waardoor de puzzel die Sparks vormt toch een geheel lijkt te worden. Daarnaast kreeg Wright de beschikking over een schat aan archiefmateriaal. Dat resulteert weliswaar in een lange speelduur, maar dat merk je als kijker nauwelijks, omdat de creativiteit van de broers zo enorm inspirerend is. De combinatie van de teksten en de muziek, de ingenieuze albumhoezen, het is niet moeilijk in te zien waarom de band bij veel artiesten als favoriet is aangemerkt. Over hun privéleven laat het duo nog steeds niet veel los, iets verder dan hun liefde voor vaste rituelen (koffie drinken en wandelen in het park) kom je niet.

Fans van Sparks (misschien ben je dat wel geworden na ‘Annette’ (2021), waarvoor ze een César Award wonnen), zullen ‘The Sparks Brothers’ sowieso op hun watchlist zetten, maar wat nu als je niet eens hun grootste hit ‘This Town Ain’t Big Enough for the Both of Us’ (1974) kent? Geef deze heerlijke en hilarische muziekdocumentaire dan toch een kans. Raak je niet geïnfecteerd door het Sparks-virus, dan zul je op zijn minst respect krijgen voor de invloedrijke muzikanten, hun enorme inzet (neem alleen al hun Londense tournee in 2008 waarbij ze elke avond een ander album chronologisch speelden – waarvoor ze dus ruim 300 nummers moesten instuderen!) én voor Edgar Wright, die zijn liefde voor deze excentriekelingen op uiterst charmante wijze over weet te brengen op het publiek.

Monica Meijer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 14 april 2022
VOD-release: 12 augustus 2022 (Pathé Thuis)
Speciale vertoning: Music Film Festival Tilburg, september 2022