The Swearing Jar (2022)

Regie: Lindsay MacKay | 106 minuten | romantiek, drama | Acteurs: Adelaide Clemens, Patrick J. Adams, Kathleen Turner, Douglas Smith, David Hewlett, Jade Ma, Nadine Whiteman, Athena Park, Matilda Legault, Randy Singh, Isla Parekh, Izzi Nagel

Carey (Adelaide Clemens) is singer-songwriter én muzieklerares op een middelbare school. Hoewel ze niet van kinderen houdt, blijkt ze aan het begin van ‘The Swearing Jar’ toch zwanger van haar echtgenoot Simon (Patrick J. Adams). Ze deelt hem dit nieuws mee door de geheimzinnige woorden ‘eieren’ en ‘jouw penis’. Simon heeft zelf ook een nieuwtje, maar naar zijn zeggen verbleekt dat bij deze heugelijke boodschap, dus zegt hij maar niets.


Zoals uit de alternatieve ‘Ik moet je wat vertellen, ik ben zwanger’-scène blijkt, is de wijze van communiceren tussen deze twee geliefden op zijn minst bijzonder te noemen. Echter als je weet dat ‘The Swearing Jar’ gebaseerd is op een toneelstuk, verklaart dat al een hoop. De dialogen – vol met beledigingen en scheldwoorden over en weer – zijn daarbij minder realistisch dan de door Carey geschreven songteksten.

Toch groeit de sympathie van de kijker voor de lovebirds, omdat hun liefde wel oprecht is. Daarom is het des te frustrerender dat je het onuitgesproken nieuwtje van Simon allang door hebt (en dat Carey zelfs na overduidelijke hints geen flauw vermoeden heeft). Verder begrijp je Careys aantrekkingskracht tot de sociaal ongemakkelijke Owen (Douglas Smith), die ze in een boekwinkel leert kennen (bijna de meest romantische plek om iemand te leren kennen nietwaar?) aan de ene kant wel, maar kun je haar tegelijkertijd wel slaan om haar ontrouw.

De titel ‘The Swearing Jar’ slaat op de vloekenpot die Carey en Simon aan het begin van de zwangerschap besluiten te vullen met geld. Vijf (Canadese) dollars voor elke keer als één van de twee vloekt, want hun kind verdient een goede opvoeding. Het is meer een gimmick dan dat het daadwerkelijk iets toevoegt aan het verhaal, want ‘The Swearing Jar’ gaat meer over liefdesrelaties, je openstellen voor de ander en hoe belangrijk communicatie is (en daar mag je best fuck, shit of asshole bij zeggen als dat je emoties weergeeft) en een rol van betekenis speelt de pot niet echt. De film had net zo goed ‘Scrap book’ kunnen heten.

Kathleen Turner is te zien als tabakverslaafde moeder van Simon, die een moeizame relatie heeft met haar zoon, maar toch een wezenlijke rol in hun leven gaat spelen. Regisseur Lindsay MacKay verweeft tijdlijnen moeiteloos met elkaar waarbij het niet helpt dat de acteurs er in elke fase van hun leven hetzelfde uitzien. Niet zo gek dus dat je de plottwist niet snel doorhebt, die je perceptie van veel wat je tot dan toe gezien hebt op de kop zet. Knap gedaan wel, maar het maakt de waardering van de film als geheel er niet per se beter op. ‘The Swearing Jar’ is zonder meer origineel, hij kijkt makkelijk weg, de liedjes zijn aardig, Adelaide Clemens is een prima zangeres, maar de film gaat wel te lang door, waardoor de film maar net een krappe voldoende scoort.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 17 augustus 2023