The Switch (2010)

Regie: Josh Gordon, Will Speck | 90 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Jennifer Aniston, Patrick Wilson, Jason Bateman, Juliette Lewis, Jeff Goldblum, Caroline Dhavernas, Bryce Robinson, Todd Louiso, Scott Elrod, Edward James Hyland, Kelli Barrett, Thomas Robinson, Stephen Hadeed Jr., Rebecca Naomi Jones, Erica Thomas

Jennifer Anistons filmografie van de laatste paar jaar leest als een opsomming van overwegend matige of hooguit onevenwichtige (romantische) komedies, terwijl ze er iedere keer opnieuw in slaagt daar zelf niet debet aan te zijn. Het script is dun, de regie laat te wensen over, of de chemie met de tegenspeler is volledig afwezig. Haar (potentiële) talent echter blijft steeds overeind. Ook Jason Bateman wordt in zijn inspanningen op het witte doek aan de lopende band onderbenut. Hoe overtuigend hij in het geniale “Arrested Development” ook bewees de leidende rol te kunnen spelen te midden van een topensemble, in de filmwereld moet hij constant plaats maken voor grotere namen als Will Smith (‘Hancock’) en Jamie Foxx (‘The Kingdom’), terwijl hij in talloze snel vergeten komedies slechts op de achtergrond op mag draven – de positieve uitzondering ‘Juno’ daargelaten. Het opvallende gevolg is dat de aantrekking van beide filmsterren en hun vermogen het publiek de zaal in te krijgen onverminderd blijft, terwijl het resultaat iedere keer weer afwachten is. Bij ‘The Switch’ is die situatie in eerste instantie weinig anders, waardoor beide spelers aardig hun best moeten doen de film overeind te houden. Het script biedt uiteindelijk echter voldoende om de kijker ook buiten de hoofdrollen bezig te houden – de recent oplevende thematiek rond een zaaddonor is niet origineel, maar wel op een enigszins nieuwe wijze uitgevoerd.

Kassie (Aniston) is een vastberaden, alleenstaande vrouw met een groeiende babywens, die het steeds somberder inziet waar het potentiële relaties aangaat – en daarom besluit niet langer op de juiste te wachten. Tijdens een ‘inseminatiefeestje’ maakt ze aan haar vrienden en vriendinnen bekend dat ze zich kunstmatig laat bevruchten, en wel met het zaad van de voor de gelegenheid gekozen charmeur Roland (Patrick Wilson). Één van die vrienden is Wally (Bateman), een neurotische, pessimistische hypochonder met een goed hart (de acteur op het lijf geschreven), die er ook maar niet in slaagt zich voor langere termijn aan iemand te binden. Logisch, want die iemand kan eigenlijk alleen maar zijn beste vriendin Kassie zijn, zoveel is al wel duidelijk. Ontmoedigd door het hele babyverhaal en het feit dat hij niet zelf de donor is, besluit Wally het feestje aan te grijpen om zich stelselmatig aan een bijna professioneel dronkenschap te wagen, wat uiteindelijk zo ver gaat dat hij zich in een vlaag van verstandsverbijstering in de badkamer opsluit en het ‘monster’ van Roland vervangt door zijn eigen zwemmers. Zonder zich dat de dag erna te herinneren. Kassie besluit vervolgens naar Minnesota te verhuizen, om haar zoontje in de nabijheid van haar eigen ouders op te kunnen voeden. Zeven jaar later keert ze echter terug naar New York, en maakt de nog altijd vrijgezelle Wally voor het eerst kennis met haar licht neurotische, enigszins pessimistische zoontje Sebastian (Thomas Robinson).

Voor een romantische komedie zijn een hoop van de bekende ingrediënten dus weer volop aanwezig. Een aantrekkelijke female lead, een sympathieke mannelijke tegenspeler met de nodige eigenaardigheden, een tweede mannelijke rol die er op alle oppervlakkige fronten beter voor staat dan de hoofdpersoon en een plot dat er naast de gebruikelijke komische bijrollen (de scène stelende Goldblum als vriend en collega van Wally voorop) ook een schattig jochie bij gooit. Formulewerk. Als de introductie staat, kan een groot deel van het vervolg ingevuld worden – ze horen uiteindelijk gewoon bij elkaar, dat jochie heeft wel erg veel overeenkomsten met Wally, Goldblum gaat er met nog een paar scènes vandoor, et cetera. Terwijl het onvermijdelijke conflict richting ontknoping ook niet zal verrassen (Wally moet immers nog bekennen dat hij de ‘switch’ uit zijn stokje getoverd heeft), weten regisseurs Josh Gordon en Will Speck (het duo achter ‘Blades of Glory’) het verhaal echter links en rechts meer dan adequaat te doseren met aanvullingen die een voorspelbare verhaallijn wat tegenwicht kunnen bieden. Zo is de chemie tussen Wally en Sebastian oprecht aandoenlijk, speelt Aniston bijzonder geloofwaardig een moedige (bijna) veertiger wiens moederschapqueeste de film een bepaalde volwassenheid meegeeft, en levert de frisse soundtrack met onder andere Eels en Jamiroquai een aardige bijdrage. Dat, en Jeff Goldblum. Wat niet vaak genoeg benadrukt kan worden. Vooral het gesprek waarin hij Wally helpt de gebeurtenissen van dat dronken feestje zeven jaar terug te herinneren, is bijzonder vermakelijk. ‘The Switch’ werkt dan omdat Aniston en Bateman getalenteerd genoeg zijn om de beperkte materie naar zich toe te zetten, waardoor het doel van de film – onderhoudend vermaak op basis van romantiek, komedie en Jeff Goldblum – ruimschoots bereikt wordt zonder dat je overwegend het idee hebt met een zoveelste standaardwerk te maken te hebben. Wat eigenlijk alles is wat je gezien het genre van deze film mag vragen.

Robert Nijman

Waardering: 3

Bioscooprelease: 21 oktober 2010