The Tag-Along (2015)
Regie: Cheng Wei-Hao | 93 minuten | horror, thriller | Acteurs: Wei Ning Hsu, River Huang, Yin-Shang Liu, Yumi Wong, Bo-Zhou Zhang
Volgens een oude Taiwanese legende wonen er bosgeesten in de bergen genaamd de Moxina, demonen die mensen achtervolgen en ontvoeren. Deze legende heeft echter eerder de vorm aangenomen van een broodje aap-verhaal, waarbij het zich er ook op beroept bewijs te hebben. Er bestaan namelijk korrelige camerabeelden waarop te zien is hoe een groep klimmers achterna gelopen wordt door een klein meisje in een rood jurkje – een meisje dat geen van de wandelaars claimde te kennen of gezien te hebben destijds. Voeg daaraan toe dat er sindsdien meerdere waarnemingen van het meisje zijn gerapporteerd in Taiwan, en je hebt een solide basis voor een griezelig kampvuurverhaal. Genoeg materiaal voor een horrorfilm dachten de makers van ‘The Tag-Along’, maar de uitwerking mist richting en verzandt uiteindelijk in sentiment.
De film concentreert zich op het jonge stel Wei (River Huang) en Yi-Chun (Wei-Ning Hsu), die zich op een moeilijk punt in hun relatie bevinden omdat Wei graag wil samenwonen en trouwen terwijl Yi-Chun bindingsangst heeft en zich liever richt op haar carrière als radio-DJ. Een ander aspect hiervan is dat Wei zijn vriendin maar moeilijk meekrijgt naar huis om met zijn oma (Yin-Shang Liu) te eten, met als gevolg dat oma vaak alleen is. Waarom is dit relevant? Omdat de bosgeesten graag teren op schuldgevoelens, die ze aanwakkeren tot het slachtoffer gek wordt.
Uit de introductie wordt duidelijk dat ‘The Tag-Along’ een fijne dubbelzinnige betekenis heeft: het beschrijft niet alleen een wezen dat een slachtoffer achtervolgt, maar het gaat ook om een naargeestig spelletje tikkertje. Elk mens dat ontvoerd is, blijkt na verloop van tijd weer op te duiken waarna iemand in hun nabije omgeving wordt meegenomen. Wei’s oma wordt aangetikt en al snel volgt de kettingreactie. Na een aardig duistere opening wordt de actie echter bizar; het wezen manifesteert zich niet alleen als klein meisje maar ook als tsjirpend bosaapje. Dit is net zo lachwekkend als het klinkt, en voor de sfeer van de film is dat funest. Bovendien lijkt het erop dat er niet voldoende budget was voor een redelijk ogende animatie, met als gevolgd dat de CGI eruit ziet alsof er nog een laatste laag rendering overheen had gemoeten.
Voor regisseur Wei-Hao Cheng is dit de eerste fictiefilm, en wellicht dat hij van tevoren geen helder beeld had van het type film dat hij wilde maken. Alle ingrediënten zijn er: eng bronmateriaal, een sterke cast en in de omgeving spookachtig gebergte. Cheng slaat echter een richting in die weinig meer met horror te maken heeft en met luid aanzwellende, dramatische muziek vooral een beroep probeert te doen op je emoties. Op een paar schrikeffecten na valt er weinig te griezelen met ‘The Tag-Along’, en met zo’n fijne legende als bron om uit te putten is dat natuurlijk eeuwig zonde.
Maaike Tol