The Toxic Avenger Part II (1989)

Regie: Lloyd Kaufman, Michael Herz | 103 minuten | actie, komedie, avontuur, fantasie | Acteurs: Ron Fazio, John Altamura, Phoebe Legere, Rick Collins, Rikiya Yasuoka, Tsutomu Sekine, Mayako Katsuragi, Shinoburyo, Lisa Gaye, Jessica Dublin, Jack Cooper, Erika Schickel, Bonnie Garvin, Karen King, Didi Mancuso

De eerste ‘The Toxic Avenger’ kan met enige goede wil gerust een culthit genoemd worden. Het acteerwerk was doorgaans abominabel maar dat was deel van de aantrekkingskracht. In de basis was het gewoon een politiek incorrecte variant op Frankenstein en Superman, met bloot, gore en slapstick als toegevoegde waarde. De humor was ook gewoonweg droog zoals bijvoorbeeld de manier waarop deze afzichtelijke bruut erop los gromde tijdens zijn gevechten, maar ertussen door gewoon in deftig Engels met zijn blinde vriendin converseerde, die hem als stoere, knappe held zag. Het was een schattige relatie, die in het vervolg vervangen is door een onsubtiele, platte, over-the-top verhouding (met een andere actrice) die grappig noch aandoenlijk is, en die nauwelijks iets bevat dat het kijken waard maakt. En dit geldt jammer genoeg voor de gehele productie.

De plot is nu nog onzinniger geworden dan in deel 1. Middels een slap plotpunt wordt Toxie, zoals de held van deze films liefkozend wordt genoemd, naar Japan getransporteerd om zijn vader te zoeken. Uiteraard wilde men gewoon de locatie wijzigen en hiermee een nieuwe impuls in het verhaal brengen, of in de context hiervan. Maar veel schiet de kijker hier niet mee op. Toxie doet hier namelijk precies hetzelfde als in Amerika, of Tromaville. En dit keer pakt hij niet de misdadigers aan die hem of zijn geliefden dwars hebben gezeten, maar iedereen die lastig wordt gevallen. Hij is nu dus een standaardsuperheld als Superman of Batman, die elke crimineel aanpakt en overal onrecht bestrijdt. Japan zorgt voor weinig meerwaarde, of het moet de vele blote borsten betreffen van Japanse dames op straat en in een badhuis. Het is wel even leuk als Toxie twee met een touwtje bijeengehouden vissen als nunchaku vechtstokjes gebruikt tegen wat kung-fu en samurai-strijders (Chinees, Japans, allemaal hetzelfde…), en de kop van een zwaardvis als… zwaard, maar verder is zijn uitstapje volkomen nutteloos. Veel geschreeuw, geren, en nutteloos naakt.

Het sympathieke Frankenstein-element is, net als de “subtiele”, droge humor, verdwenen, en er is een slap Supermanplotje voor in de plaats gekomen, kompleet met het equivalent van Kryptoniet om de krachten van Toxie te kunnen weerstaan. Jammer is vooral dat de humor vaak niet eens een glimlach op het gezicht van de kijker weet te toveren. Er is teveel onleuke slapstick aanwezig, en de “grappen” zijn gewoonweg ongeïnspireerd. De gore is gek genoeg ook minder spetterend, letterlijk en figuurlijk. Op een samengeperste man in rolstoel en in mootjes gehakte armen na, zijn er nauwelijks fijne gore-momenten in de film te bekennen. Een dunk met een opgerolde dwerg is misschien lichtelijk amusant, maar hier houdt het wel zo’n beetje op. Nee, zelfs de verstokte Toxie-fan kan deze film beter links laten liggen. Afgezien van een handvol min of meer geslaagde scènes is er geen enkele reden om ‘The Toxic Avenger Part II’ te bekijken.

Bart Rietvink