The Twilight Phantom – Akôkurô (2007)
Regie: Tsukasa Kishimoto | 90 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Takehiro Murata, Nahana, Erika Oda, Shûgo Oshinari, Misa Shimizu, Shôgen, Maki Tamaru, Yû Tejima, Tomoji Yamashiro, Taeko Yoshida, Takashi Yûki
‘The Twilight Phantom’ begint, na een proloog met enkele schrikmomenten, als een vrij neutraal, rustig voortkabbelend drama dat mooie karakteriseringen lijkt te gaan vormen en een mooi oog heeft voor de onderlinge verhoudingen binnen het gezelschap op Okinawa waar Misaki aanbelandt. Dan verandert de film, na wat extreme handelingen in een soort mix van ‘Deliverance’ en ‘The Grudge’. En, ook al klinkt dit niet geheel onaantrekkelijk, ‘Twilight Phantom’ weet weinig van waarde toe te voegen aan het dilemma van de “daders” en aan de verschijningen van de geest van Sanae. Dus, hoewel de film aanvankelijk nog vele kanten op lijkt te kunnen gaan, weten het verhaal en de personages te weinig tot de verbeelding te spreken wanneer de horror genreconventies gevolgd worden en de film te voorspelbaar en leeg wordt, terwijl het tegenovergestelde het geval zou moeten zijn.
De schuldkwestie van de personen die Sanae in het water gedumpt hebben wordt in principe interessant in beeld gebracht, aangezien Sanae geen typisch horrormonster is dat de personages op vrij fysieke wijze achtervolgt en ze de dood injaagt. Sanae wordt meer gepresenteerd als een manifestatie van de schuldgevoelens van de daders. Ze verschijnt en blijft dan gewoon in de buurt staan of zitten van het personage in kwestie, dat tenslotte langzaam gek wordt en niet meer met zijn of haar innerlijke demonen kan leven.
Toch zijn deze innerlijke demonen niet zo erg prikkelend en is de manier waarop deze door de acteurs vormgegeven worden weinig diepzinnig. Er is niet, zoals in ‘Deliverance’, een constante dreiging die de personages boven het hoofd hangt wanneer ze ontdekt (zouden) worden, en daarnaast is de moorddaad van het dumpen van het lijk niet zo moreel dubieus dat de kijker goed de verscheurdheid van de zielen van de daders kan begrijpen. Daarnaast heeft de toeschouwer ook weinig te doen met Sanae die praktisch zelfmoord heeft gepleegd door haar roekeloze geweldsdaden. Je zou zelfs kunnen stellen dat het eigenlijk goed is dat ze eindelijk rust heeft gevonden.
Maar de personages hebben te weinig om het lijf om veel om hen te kunnen geven en de spanning, zowel uiterlijk als innerlijk, is goeddeels afwezig, waardoor ‘The Twilight Phantom’ slechts een film is met dramatische potentie en soms effectieve sfeer, die echter te weinig nieuws of interessants te bieden heeft.
Bart Rietvink