The Unknown – Det okända. (2000)

Regie: Michael Hjorth | 91 minuten | horror | Acteurs: Jacob Ericksson, Marcus Palm, Ann-Sofie Rase, Ingar Sigvardsdotter, Tomas Tivemark

Deze Zweedse horrorfilm uit het jaar 2000 speelt gretig leentjebuur bij het een jaar eerder uitgebrachte ‘The Blair Witch Project’ door het gebruik van hand-held camera’s en zaklampen in een bosrijke omgeving. Tegelijk worden er scheutjes van ‘Invasion of the Body Snatchers’ en ‘The Thing’ erdoorheen gemixt, wat een interessante, maar weinig originele film oplevert. Spannend is ‘The Unknown’ (in het Zweeds ‘Det Ökanda’) wel. Wie houdt van sfeervolle horror, zit hier zeker goed.

De film is gemaakt zonder veel budget en hoewel dat er wel aan af te zien is, weet regisseur Hjorth er toch heel wat van te maken. Een voorbeeld van zijn creativiteit en talent, al zijn er hier en daar wel wat storende missers. Vooral de schuddende camera is soms nogal irritant. Het lijkt soms alsof één van de leden van de cast de camera vastheeft, waardoor er zes mensen in het bos zitten. Hetzelfde geldt voor soms onmogelijke belichting door meer zaklantaarns dan er redelijkerwijs kunnen zijn. Dit haalt je als kijker soms uit de film en dat is zonde, want de spanning hoeft echt niet op deze manier verbroken te worden.

De acteurs leveren allemaal prima werk af: hun reacties op dingen die gebeuren zijn huiveringwekkend goed. Met name een moment waarin één van de personages klaagt over keelpijn en iemand anders wel even een kijkje wil nemen om te zien of de keel soms rood is, is bloedstollend. Door juist zo weinig mogelijk te tonen (afgezien van een gore “autopsie” scène op de levensvorm die de groep vindt) wordt de spanning danig opgestuwd. Ongetwijfeld door het beperkte budget leunt Hjorth zwaar op zijn acteurs om de horror uit te beelden en dat wordt hier optimaal gebruikt.

Als ‘gimmick’ gebruiken de acteurs ook allemaal hun echte voornaam. Met name Ingar Sigvardsdotter als Ingar speelt uitstekend en de wanhoop en angst die ze uitbeeldt als dingen echt mis binnen te gaan, is erg geloofwaardig. De geïsoleerde setting in de bossen in het hoge noorden voegt een extra vleugje aan de horror toe. Jammer dat naar het einde toe de film wat inzakt en met een ontknoping komt die al honderd keer eerder is vertoond, zodat het een licht teleurstellende climax wordt.

Hans Geurts