The Village Next to Paradise (2024)

Recensie The Village Next to Paradise CinemagazineRegie: Mo Harawe | 132 minuten | drama | Acteurs: Axmen Cali Faarax, Canab Axmed Ibraahin, Ahmed Mohamoud Salleban, Axmed Cabdillahi Ducaale, Maxamed Xaaji Cabdi Fadax, Maxamed Axmed Maxamed, Maxamed Maxamuud Jamac, Maxamed Xusen Xasan, Aamino Saalad Gureey, Abdirisaq Daahir Khalif, Adbirisaq Ciise Cawad, Faadumo Diiriye Nuur, Xassan Cabdi Cali, Maxamed Mire Xirsi, Cabdiraxmaan Maxamed, Mubarak Maxamuud Saleybaan, Ayaan Omar Jama, Jamad Nuur Siyaad, Cabduraxmaan Cabdulaahi Cali, Filsan Saleebaan Cilmi, Farxiyo Cismaan Xaashi, Faysal Colaad Muxumed

Sommige films lijken niets bijzonders te willen vertellen, en slagen er precies daardoor in om iets wezenlijks te raken. ‘The Village Next to Paradise’, het debuut van de Somalisch-Oostenrijkse filmmaker Mo Harawe, is zo’n film. Geen dramatische plotwendingen of uitbundige emotie, maar een stille, zorgvuldig gecomponeerde observatie van het dagelijks leven in een afgelegen Somalisch dorp waar de wind altijd waait en hoop niet vanzelfsprekend is.

We volgen Mamargade (Ahmed Ali Farah), een zachtaardige man die zijn dagen vult met uiteenlopende klussen: hij is timmerman, koerier en gravenmaker. Alles wat hij doet, doet hij in dienst van anderen, uit zorg, maar soms ook uit plicht. Samen met zijn zoon Cigaal (Ahmed Mohamud Saleban), en zijn net gescheiden zus Araweelo (Anab Ahmed Ibrahim), vormt hij een soort samengesteld gezin. Er is geen vader- of moederfiguur in klassieke zin, maar er is nabijheid. En dat is precies waar de film naar kijkt: wat houdt een familie bij elkaar als structuren ontbreken?

De kracht van Harawe’s film zit in de radicale eenvoud. ‘The Village Next to Paradise’ opent met een fragment uit een westerse nieuwsuitzending over een drone-aanval in Somalië. Daarmee zet Harawe meteen de toon: dit is geen film over “de hel op aarde”, zoals we die in de media vaak voorgeschoteld krijgen. Dit is een film over leven. Over mensen die doorgaan. Die hun kinderen naar school willen sturen. Die lachen, liegen, dansen, dromen. Maar altijd onder de dreiging van het onuitgesprokene, een luchtaanval, een grens, een verlies.

Wat vooral opvalt, is de cinematografie van Mostafa El Kashef. Elk frame is met zorg gekozen, zonder dat het ooit gestileerd aanvoelt. De camera beweegt traag, blijft op afstand, laat de scène ademen. De natuurlijke klanken zoals het kraken van een oude radio, het ruisen van de wind op de achtergrond of het ritmische geschuifel van voeten in het zand nemen de plek in van een soundtrack. Het is alsof je naar het leven zelf zit te luisteren.

En toch is dit geen puur realistisch portret. Door kleine ingrepen zoals een masker, een droomsequentie, de lichte absurditeit van een bureaucratisch schoolinschrijvingsproces, tilt Harawe het alledaagse naar een symbolisch niveau. Zo toont hij niet alleen hoe mensen overleven, maar ook hoe ze betekenis geven aan wat onzegbaar is.

Hierbij vormt Araweelo’s verhaallijn in stilte de ruggengraat van de film. Als gescheiden vrouw botst ze op het patriarchale systeem dat haar geen plaats biedt. Haar zoektocht naar autonomie — niet groot, niet heroïsch, maar juist klein en herkenbaar — geeft de film een feministische onderstroom die nooit expliciet wordt benoemd, maar des te voelbaarder is.

‘The Village Next to Paradise’ is traag, bedachtzaam en ingetogen. Voor sommigen misschien te traag, maar wie zich overgeeft aan het ritme van de film, ontdekt een subtiel, gelaagd en universeel verhaal over verbondenheid, verlies en veerkracht. Het is een portret van een plek die naast het paradijs ligt, maar er net niet bij hoort.

Kaat Monsieur

Waardering: 4

Bioscooprelease: 26 juni 2025