The Voyeur (1997)
Regie: Deborah Shames | 80 minuten | erotiek | Acteurs: Kim Dawson, Joseph Schuster, Nathaniel Roberts, Karen Racanelli, Belinda Farrell, Sheila Krooler, Lenore Andriel, Frank Lionheart, Al Sapienza, Deborah Shames, Suzi Peru, Madilyn Gavin, Sean Abbananto, David Fear, Gwen Somers, Ele Barnes, Kevin M. Moore
‘The Voyeur’ is een erotische film met een zeer beperkte amusementswaarde, waarin de erotiek ver te zoeken is. Het verhaal heeft, uiteraard moet je eigenlijk wel concluderen, net zo weinig om het lijf als de hoofdrolspelers. Hoewel “spelers” in dit opzicht wellicht een te zware term is, want het enige waar de acteurs echt in slagen, is om verschrikkelijk beroerd hun zinnen op te zeggen en zogenaamd opgewonden door het beeld te dartelen. De film kent zowaar nog enige doordachte opzet, wanneer Brenda (Kim Dawson) op kantoor wordt opgehaald door haar echtgenoot James (Al Sapienza). Hun huwelijk is uitgeblust en ze delen, in Brenda’s woorden, “alleen nog maar de koelkast”. Op dat moment heeft ze al zitten denken aan hoe dol ze tien jaar geleden op elkaar waren. Deze flashback naar tien jaar eerder is onbedoeld nogal komisch, omdat er nauwelijks enige moeite is gedaan om de tijd ook tien jaar terug te zetten in decors, kleding, et cetera. Zo zijn Brenda’s ouders bijvoorbeeld echt te jong om ook echt haar ouders te zijn. Uiteraard zien ook Brenda en James er precies hetzelfde uit, al draagt de Brenda de tegenwoordige tijd een bril (standaard feature, lijkt het wel, die alleen bedoeld is om zogenaamd zwoel overheen te kijken of quasi sensueel af te zetten).
Om de sleur uit hun relatie te halen, besluit Brenda – die nogal leunt op het advies van haar vrijgevochten tante Lydia (Lenore Andriel) – op haar aanraden met James op een tweede huwelijksreis te gaan. Lydia zorgt dan intussen voor de (nooit geziene) kinderen van Brenda en James. Lydia heeft om de boel wat op te leuken alvast stiekem wat spannend ondergoed in Brenda’s koffer gestopt. In hotel “Country Inn” aangekomen, volgt een uitgebreide sessie voor de spiegel (voor de kijker natuurlijk) waarbij Brenda allerlei kledingcombinaties uitprobeert. Uiteindelijk kiest ze voor een doorkijkjurk over haar sexy ondergoed, dat zo weinig aan de verbeelding overlaat, dat elk zichzelf respecterend hotel haar zou verzoeken iets anders aan te trekken. Dat gebeurt niet als ze pardoes de manager van het hotel tegen het lijf loopt, genaamd Christopher (Sean Abbananto). Over hem fantaseert ze ter plekke dat hij naakt is. De kijker zal dan onwillekeurig op het klokje van de dvd-speler kijken en zich zuchtend realiseren dat de film pas twintig minuten bezig is.
Het is, kortom, een lange zit. De film slaat een bizarre richting is, als James vertelt dat hij vermoedde dat Brenda een relatie had aangeknoopt met collega Desmond (Joseph Schuster), waarna de film overschakelt naar een film noir setting uit de jaren 40, waarin die twee het ook daadwerkelijk met elkaar aanleggen. James bekijkt hen, in regenjas met gleufhoed, intussen van een afstand van maximaal twee meter met een verrekijker. Vandaar ook de titel ‘The Voyeur’. Dat hij zonder verrekijker beter zou zien wat er gebeurde, blijft beter onvermeld. Dat de film toch nog 1,5 ster scoort, is vooral te danken aan een zowaar geslaagd komisch moment, waarin de acteurs de “vierde muur” breken en het publiek betrekken bij hun grap.
De rest van de film is voorspelbaar (afgezien van een raar kamermeisje). Fantasiescènes in sepia of pasteltinten, houterig acteerwerk en veel momenten waarop het lichaam van Dawson bewonderd kan worden in al haar glorie. Echt spannend wil het daarbij niet worden, vooral omdat de acteurs zich zo weinig overtuigend door de gechoreografeerde stoten, bewegingen en kronkelingen heenwerken. Strategisch gedrapeerde lakens voorkomen al te expliciete shots van intieme delen – en verdoezelen daarbij meteen dat het allemaal nep is. Alsof dat al niet duidelijk genoeg was geworden. Dawson maakte zowel hiervoor als hierna nog tal van dergelijke softerotische prulletjes, dus van haar mag je wellicht niet al te veel verwachten. Sapienza heeft echter in elk geval nog een behoorlijk degelijke carrière opgebouwd, meestal in de rol van politieagent, of gangster (zoals in “The Sopranos”) en met kleine of grotere bijrollen in diverse andere tv-series als “Brotherhood”, “CSI”, “24” en “Prison Break”. Vermoedelijk hebben de casting directors van die series deze film nooit bekeken, die toch wel als een smetje op zijn blazoen mag gelden.
Hans Geurts