The Waterboy (1998)

Regie: Frank Coraci | 90 minuten | komedie, sport | Acteurs: Adam Sandler, Kathy Bates, Fairuza Balk, Henry Winkler, Jerry Reed, Larry Gilliard Jr., Blake Clark, Peter Dante, Jonathan Loughran, Al Whiting, Clint Howard, Allen Covert, Rob Schneider, Todd Holland, Robert Kokol

Adam Sandler maakte al meerdere films met scenarist Tim Herlily (onder andere ‘Mr. Deeds’, ‘The Waterboy’ en ‘The Wedding Singer’) en ook met regisseur Frank Coraci (onder andere ‘Click’, ‘The Waterboy’ en ‘The Wedding Singer’). Vaak zien we dezelfde koppen terug zoals Allen Covert en bijvoorbeeld Adam Sandler’s maatje Rob Schneider, die meestal als cameo opduikt met wat grappige opmerkingen hier en daar. In karakters, opbouw en thematiek is een duidelijke lijn te zien: sukkel wordt gedwongen voor zichzelf op te komen. Vaak heeft deze figuur last van onderdrukte woede die hij uiteindelijk ten goede moet leren aanwenden, om zichzelf van watje tot held te transformeren.

In ‘The Waterboy’ leert de schlemiele Bobby (Sandler) van coach Klein (Henry Winkler, Fonzie uit ‘Happy Days’) hoe hij de mensen en situaties die hem frustreren kan visualiseren en hoe hij de woede die daarbij opkomt, kan inzetten op het sportveld. Wat overigens ook in een ernstige film een aardig gegeven zou zijn, wordt hier leuk gebruikt als ‘running gag’ en als motor voor het verhaal. De film heeft vele grappige ingrediënten en leuke types. Een van meest komische types is de assistent coach, een soort ‘local inbreed’ uit de swamps, die een onverstaanbaar plaatselijk dialect jabbertalkt. Vermakelijk ook is Bobby’s obsessie met hoge kwaliteit water, een simpel, maar effectief gegeven dat, consequent doorgevoerd, aanleiding is voor een aantal aardige grappen, evenals de lang volgehouden blinde adoratie van zijn moeder, nog een belangrijk gegeven in de film.

Minder geslaagd is het rare stemmetje van Bobby zelf, in een rol die doet denken aan Tom Hanks in ‘Forrest Gump’, maar die hier qua diepgang en geloofwaardigheid niet aan kan tippen. Misschien was het beter geweest als hij dat rare stemmetje had weggelaten.

‘The Waterboy’ is niet Adam Sandler’s beste komedie. De film is aardig, maar het verhaal en de uitwerking ervan zitten op het niveau van een kinderfilm, wat voor menig sommige volwassene een probleem zal zijn. Het scenario lijdt aan te snelle omslagen; conflicten worden te gemakkelijk omzeild of opgelost, ineens is alles weer goed, te snel, te gemakkelijk. Zoals bijvoorbeeld de coach die ineens niet meer gek lijkt, de sterspeler van het team die Bobby haat, even uit de picture verdwijnt en hem later toch lijkt te mogen en zoals de neurotische moeder (Kathy Bates) die in haar karakter wel héél plotseling omslaat. Het geeft je als kijker soms het gevoel niet serieus genomen te worden.

Toch geldt voor deze film, zoals voor de meeste van Sandler’s films geldt, dat het geheel wel charmeert. Vermaak op een formulematige manier, waarbij de makers wel de juiste knoppen weten in te drukken, maar waarbij geloofwaardigheid van verhaal en karakters op het tweede plan zijn gezet. Als je je daar als kijker bij neer legt, heb je geen slechte avond.

Arjen Dijkstra

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 10 juni 1999