The Wedding Banquet – Hsi Yen (1993)
Regie: Ang Lee | 106 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Dion Briney, Jeanne Kuo Chang, Winston Chao, Paul Chen, May Chin, Chung-Wei Chou, Yun Chung, Ho-Mean Fu, Michael Gaston, Ah Lei Gua, Jeffrey Howard, Theresa Hou, Yung-Teh Hsu, Jean Hu, Albert Huang, Neal Huff, Anthony Ingoglia, Eddie Johns, Thomas Koo, Chih Kuan, Robert Larenquent, Neal Lee, Mason C. Lee, Dean Li, Mitchell Lichtenstein, Jennifer Lin, Sihung Lung
“Ik dacht dat alle Chinezen nerds met rekenmachines zijn, maar wat ik hier zie…” Een autochtone Amerikaanse gast kijkt op het huwelijksfeest van Wai-Tung en Wei-Wei zijn ogen uit. Hij ziet taferelen die amper te beschrijven zijn. Dronken, luidruchtige feestgangers en traditionele, maar flauwe kusspelletjes. Van het beeld van de altijd zo beheerste en keurige Chinezen blijft na een avondje feesten weinig over.
Waarschijnlijk als Wai-Tung en Wei-Wei echt een liefdesrelatie hadden gehad dan was het feest voor hen beter te behappen geweest. Want geblinddoekt de lippen van de kersverse echtgenoot herkennen, zou dan een makkie zijn geweest. Of dan zou je smakelijk kunnen lachen om het feit dat je familie en vrienden je hotelkamer binnen komen denderen en je dwingen om jezelf uit te kleden, want anders blijven ze de hele nacht wachten tot het wel zo ver is onder luidruchtige aanmoedigingen.
De tegenstelling tussen de belevingswereld van de homoseksueel en yupperige Wai-Tung en zijn ouders uit Taiwan is groot. Dat wordt in een aantal scènes geschetst. Zijn moeder stuurt hem tapes vol met nietszeggende weetjes en blijft maar aandringen dat hij snel trouwt. Om het hem makkelijker te maken, betaalt ze diverse bemiddelingsbureau’s. Als ze op bezoek komen, ondergaat het huis waar Wai-Tung samenwoont met Simon een ware metamorfose. Moderne schilderijen worden vervangen voor gekalligrafeerde Chinese wijsheden. Het prikbord vol met kaartjes van hippe clubs en foto’s waar Wai-Tung en Simon innig op staan wordt weggehaald en in plaats komt er een traditionele foto van Wai-Tung en zijn kersverse verloofde Wei-Wei te hangen.
Regisseur Ang Lee, zelf afkomstig uit Taiwan en al jaren woonachtig in de Verenigde Staten, weet de twee werelden waarin hij thuishoort goed te verbeelden in deze tragische comedy. Want het aanvankelijk goede plan om een verstandshuwelijk af te sluiten waar iedereen beter van wordt, pakt uiteraard anders uit. Naarmate de film vordert met als dramatisch hoogtepunt het uitbundige banket beseffen de hoofdpersonen net als de kijker dat de zo goed bedoelde situatie uit de hand loopt. Er is amper een weg terug naar een normale, houdbare situatie.
Misschien wil Ang Lee de kijker duidelijk maken dat een leugentje op zijn tijd niet zo slecht is, zo lang iedereen er maar vrede mee heeft. Ook laat hij zien dat het leven in een spagaat op een gegeven moment niet meer houdbaar is. Wai-Tung is tevreden met zijn leven, maar als zijn ouders zich ermee bemoeien kan hij niet uitspreken dat zijn leven zo goed is. Over zijn manier van het invullen van zijn leven al helemaal niet.
De familiewaarden die voor zijn ouders van belang zijn, zoals nageslacht op de aarde zetten en respect voor hiërarchie zijn niet relevant voor hun zoon. Hoe pijnlijk dat ook is, het levert een prachtige film op. Wat de kijker in eerste instantie afdoet als oud en ouderwets, blijkt voor de ouders een manier van overleven en verdient ook een zeker respect. In de handen van een andere regisseur was de situatie niet zo delicaat geschetst en had het plat kunnen worden. Nu is het juist een pijnlijk correcte verfilming van echte emoties en van mensen die zich soms zo in het nauw gedreven voelen dat ze gekke sprongen maken.
Eline Lubberts
Waardering: 4
Bioscooprelease: 9 december 1993