The Whale (2022)

Recensie The Whale CinemagazineRegie: Darren Aronofsky | 117 minuten | drama | Acteurs: Brendan Fraser, Sadie Sink, Ty Simpkins, Hong Chau, Samantha Morton, Sathya Sridharan, Jacey Sink

Charlie (Brendan Fraser) leeft een teruggetrokken bestaan als online Engels docent. Hij geeft zijn leerlingen les via Zoom maar laat zelf altijd zijn camera uit. “Sorry jongens, mijn webcam is nog steeds kapot.” In werkelijkheid wil hij niet dat zijn studenten zien dat hij zo’n 300 kilo weegt.

‘The Whale’ is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Samuel D. Hunter (die ook het script voor de film geschreven heeft). De film speelt zich vrijwel volledig af binnen dezelfde ruimte. Het interieur van Charlies appartement wordt zo nu en dan afgewisseld door een beeld van het exterieur van het appartementencomplex, of van de voordeur als de pizzabezorger of missionaris voor de deur staan. Maar het grootste gedeelte van de film is binnen. Net als Charlie. Het voelt beklemmend en claustrofobisch, maar het is een heldere representatie van hoe Charlie zich moet voelen. Gevangen in zijn eigen lichaam, zo zwaar geworden dat hij zich nog amper zelfstandig kan voortbewegen. Dit wordt versterkt door de aspect ratio van 4:3. Het formaat van het beeld is hiermee een stuk smaller dan we tegenwoordig meestal zien, wat bijdraagt aan het beknellende gevoel van de film.

Na een aantal health scares wordt duidelijk dat het niet veel langer zo door kan gaan. Charlies tijd begint op te raken en dat weet hij zelf ook. In een wanhopige poging om zijn leven, waar hij met veel spijt en teleurstelling op terug kijkt, enigszins recht te breien zoekt hij contact met zijn boze en gekwetste puberdochter Ellie (Sadie Sink). Die wil daar echter niets van hebben, ze heeft hem nog niet vergeven dat hij haar heeft verlaten toen ze jong was. Charlies beste vriendin en verzorgster Liz (Hong Chau) probeert hem te overtuigen dat hij hulp moet zoeken, dat hij naar het ziekenhuis moet, maar tevergeefs. Het is al te laat voor Charlie en daar heeft hij vrede mee gesloten.

Een van de beste kwaliteiten van ‘The Whale’ is zonder twijfel het acteerwerk. Brendan Fraser slaagt er volledig in om ons mee te laten leven met Charlie. Hij laat ons geloven dat Charlie meer is dan zijn gewicht, dat hij een intelligente, sympathieke, en soms enigszins naïeve man is die altijd het beste in mensen ziet. Ook Hong Chau verdient lof. We voelen haar frustratie dat Charlie zich niet wil laten helpen, maar aan de andere kant begrijpen we waarom ze het verdraagt en een bak gefrituurde kip voor hem klaarmaakt. De personages zijn niet puur goed of slecht, niet volledig zwart-wit, en de acteurs slagen er feilloos in om ons dat te laten geloven.

‘The Whale’ is geen film om makkelijk weg te kijken. Zoals wel vaker het geval is bij een film van Darren Aronofsky – denk aan Natalie Portman in ‘Black Swan’ of aan Jennifer Lawrence in ‘Mother!’ – leef je zo nauw mee met het gekwelde hoofdpersonage dat je hun pijn zelf ook begint te voelen. Het heeft ook wel iets voyeuristisch. Je voelt sympathie voor Charlie maar aan de andere kant kijken we het aan met een soort weerzinwekkende fascinatie. De film is geen preek over overgewicht, geen oproep om gezonder te gaan leven want ‘kijk, dit is wat er anders met je gebeurt’. Het is, precies waar Charlie naar op zoek is, een oprecht en authentiek verhaal.

Arike Vertegaal

Waardering: 4

Bioscooprelease: 16 februari 2023
Speciale vertoning: IFFR 2023
DVD-release: 28 juli 2023