The Wheel of Heaven (2023)

Recensie The Wheel of Heaven CinemagazineRegie: Joe Badon | 105 minuten | science fiction | Acteurs: Vincent Stalba, Cami Roebuck, Jeff Pearson, Miles Hendler, Nadia Eiler, Kali Russell, Brian Plaideau, Tiffany Christy, Jacob J.J. Clark, Andre LaSalle, Jason Edward Johnson

Er zijn van die films die lak hebben aan conventionele filmlogica en qua genre en stijl niet in duidelijke hokjes zijn te stoppen. ‘The Wheel of Heaven’ is zo’n rolprent. Surrealisme, bijtende satire, campy sciencefiction, melige humor en een vleugje horror wisselen elkaar in rap afgevuurde salvo’s af en vormen een bizar en op het oog incoherent stilistisch amalgaam.

Ook de narratieve presentatie schiet alle kanten op. Een door klassieke horror geïnspireerde verhaallijn over de jonge vrouwelijke monteur Marge, die een geheimzinnig boek ontdekt waarin ze haar eigen avontuur kan kiezen, wordt afgewisseld met soms vlijmscherpe parodieën op de moderne reclamecultuur en de kinderprogramma’s van de olijke en tegelijkertijd ietwat unheimische (het is het type bij wie je niet verrast zou zijn als hij achter de schermen stiekem met zijn handjes aan de edele delen van minderjarigen zit) kindervriend Uncle Bobbo. Deze door Vincent Stalba vertolkte creatie van regisseur Joe Badon dook al op in ‘The Blood of Dinosaurs’, een korte film die je kunt zien als een prelude op deze volwaardige speelfilm. Om het allemaal nog wat onoverzichtelijker, bonter en afwisselender te maken, gaat ‘The Wheel of Heaven’ ook geregeld achter de schermen voor een pastiche aan komische dialogen tussen de regisseur en een van de hoofdrolspeelsters, een tweetal dat vurig queruleert over het script.

In essentie gaat ‘The Wheel of Heaven’ overal en nergens over. Soms heb je het idee dat je zit te kijken naar een curieuze versie van ‘Star Trek: Voyager’, om vervolgens over te schakelen naar een slasher uit de jaren 80, een modern en slecht realityprogramma of een geheimzinnig lynchiaans schaduwspel. Het heeft er alle schijn van dat ‘The Wheel of Heaven’ bewust opaque en obscuur is om de kijkers zelf na te laten denken over de bizarriteit en diepere betekenis van de filmkost die ze voorgeschoteld krijgen. Of wellicht is er helemaal geen diepzinnige onderlaag en kiest Badon bewust voor het opdienen van gefragmenteerde stukjes abstracte en absurdistische filmkunst.

Gelukkig slagen de makers er wel in om de buitenissige en rijkgeschakeerde inhoud in een visueel aantrekkelijke film te gieten die ook nog eens een best lekkere flow heeft. Door de vele stilistische en narratieve grillen zijn lang niet alle scènes even geslaagd, maar er zitten wel een paar cinematografische juweeltjes tussen. Voorwaarde is wel dat je een liefhebber bent van experimentele filmkunst, want dit is zeker geen werkje dat gericht is op een conventioneel en generalistisch publiek.

Frank Heinen

Waardering: 3