The Whispering of the Gods-Gerumaniumu no yoru (2005)
Regie: Tatsushi Omori | 107 minuten | drama | Acteurs: Hirofumi Arai, Reona Hirota, Megumi Sawara, Keita Kimura, Nao Omori, Genta Dairaku, Masashi Yamamoto, Akifumi Miura.
Het Japanse platteland, runderen rennen in slowmotion door een besneeuwd landschap. Een schilderachtig beeld. Plotseling verplaatst de scène zich. We zien priester Kamiya (Renji Ishibashi) een Latijns gebed zeggen. De camera richt het beeld naar beneden. De priester bidt niet alleen, de priester wordt tegelijkertijd getrakteerd op een hand-job door Rou (Hirofumi Arai). In de eerste vijf minuten van ‘The Whispering of the Gods’ is de toon voor de rest van de film gezet.
Rou is een van de leerlingen van de priester in het geïsoleerde klooster met boerderij. Rou, die de hele film een stoïcijnse uitdrukking op zijn gezicht zal houden, is een van de jongeren die naar het klooster gevlucht is om aan zijn verleden te ontsnappen. In het geval van Rou gaat het om een moord die hij gepleegd heeft. De jongeren mogen in het klooster verblijven zolang ze zichzelf onderwerpen aan de daar heersende hierarchie en discipline, en alle gruwelijk dingen die daaruit voortkomen. In 1980 besloot producer Genjiro Arato het ouderwetse distributienetwerk te omzeilen door zijn film ‘Zigeunerweisen’ in een mobiel rondreizend theater te vertonen. Het werkte. De film bracht geld op en ontving lovende kritieken.
Vijfentwintig jaar later past Arato een soortgelijke strategie toe op het door Tatsushi Omori geregisseerde ‘The Whispering of the Gods’. De film werd vertoond in een zelfgebouwd theater dichtbij het Ueno Park in hartje Tokyo. De film draaide maandenlang en het publiek stroomde massaal toe. Het thema van de film noodzaakte tot deze strategie, met als doel het Japanse censuurorgaan Eirin te omzeilen. Een film die verhaalt over dierenmishandeling, seksueel misbruik en geweld, ingebed in een streng christelijke samenleving, zou de censuur niet overleefd hebben.
‘The Whispering of the Gods’ geeft een beeld van een samenleving waarin beschadigde mensen samenleven in een omgeving waarin meer misbruik dan heling plaatsvindt. Een ieder misbruikt diegenen die een op een lagere sport van de hierarchische ladder staan. Rou lijkt hier de enige uitzondering op te zijn: hij misbruikt iedereen, ongeacht rang of stand. Minpunt van de film is de onduidelijkheid van de precieze functie van de dierenmishandeling, seksueel misbruik en geweld. Daardoor blijft het centrale thema te vaag. Is het een aanklacht tegen het geloof en de daarbij behorende instituten? Een naakt en somber portret van de ware aard van de mens? Een moralistisch voorbeeld van hoe de mens niet zou moeten leven? Pure fictie? Er zijn geen heldere aanwijzingen.
‘The Whispering of the Gods’ is een sombere film, zowel in onderwerp als in stijl. De vele geweld- en seksueel misbruikscènes roepen vragen op, verwarren en portretteren de hedendaagse mens en zijn drijfveren. Tegenover deze gruwelijke scènes staan ook scènes van een grote estethische schoonheid. De enige niet-geweldadige seksscène in de film is prachtig. Bijna als één in een choreografie bewegende lichamen, en hierdoor intiemer dan intiem. Nihilisme, verstilling, schoonheid, religie, misbruik en woede gaan in deze film hand in hand. Tegenstelling maakt interessant genoeg en de moeite waard om te bekijken. Jammer dat de niet duidelijke boodschap die interesse dan vertroebelt.
Redactie Cinemagazine
Waardering: 3