The White Planet-La Planète blanche (2006)
Regie: Thierry Piantanida, Thierry Ragobert | 86 minuten | documentaire
‘The White Planet’ begint met een spectaculair overzicht van het bevroren witte Noordpoolgebied. Afgelegen en verlaten van alles en iedereen, de poolwind die vrij spel heeft en de dunne sneeuw als speelbal gebruikt. Bij het kijken naar deze beelden ervaar je de gruwelijke kou van dit werelddeel. Een moeder ijsbeer heeft een hol gegraven waar ze de komende honderd dagen zal verblijven. Haar jongen zullen geboren worden en bij het begin van de lente naar buiten komen.’The White Planet’ vertelt het verhaal van vier jaargetijden Noordpool. Van de onmetelijke natuur en haar bewoners. Van de kariboe, konijnen, cavia, vossen en de vogels maar ook van de zeehonden, zeeleeuwen, bultrug walvissen en de narwal, een bijzonder uitgedoste walvis. De film beperkt zich niet tot één diersoort die de barre kou van de Noordpool overleeft, maar bijna het gehele flora en fauna komt in beeld. De Franse filmmakers Thierry Ragobert en Thierry Piantanida hebben al een aantal documentaires op hun naam staan, voornamelijk bedoeld voor thema-kanalen als Discovery. Het commentaar bij deze film wordt gegeven door de man die als eerste te voet de Noordpool bereikte: Jean Louis Etienne.
Het is een imposant leger van kariboes die hun jaarlijkse trektocht ondernemen. De beelden zijn schitterend opgebouwd door de regisseurs door met een klein groepje te beginnen waarna ze je versteld doen staan van de hoeveelheid kariboes dat de tocht onderneemt. Ook vermeldenswaardig is de IJslandse walvis die op zoek is naar plankton en die zijn leven waagt door tussen het kruiende ijs door te zwemmen. Het zijn beelden die veel oh’s en ah’s opleveren.
‘The White Planet’ beschikt over veel mooie beelden. Het commentaar van Etienne is aan de summiere kant, maar omdat hij zijn eigen ervaringen kan vertellen wél bijzonder. En hoewel het leven op de Noordpool dodelijk kan zijn, komt de dood in de film niet vaak voor. Geen happende beren, geen doodgebeten zeehondjes. Het blijft allemaal lief en mysterieus wat daar gebeurt.Mysterieus is ook de muziek van Bruno Coulais, die af en toe erg van zich doet spreken. Daar waar stilte geboden is, komt Coulais met een overdadige zang achter het beeld vandaan. Dit is de enige dissonant aan deze film.
‘The White Planet’ vertelt ook het verhaal welke schoonheid de Noordpool herbergt en opmerkelijk is het dan ook dat pas op het eind van de film even snel wordt verteld dat het pakijs, het leefgebied van bijvoorbeeld de ijsberen, aan het eind van de 21ste eeuw in zijn geheel verdwenen zal zijn. Het gevolg van het broeikaseffect. Alleen dan komt even het vingertje om ons mensen op ons lot te wijzen. ‘The White Planet’ is een aardig document geworden. Mooi om naar te kijken, met mooie beelden van een schitterende natuur en bijzondere flora en fauna. Met 86 minuten is de documentaire lang genoeg om het niet saai te worden.
Gerard de Bruijn
Waardering: 3
Bioscooprelease: 7 december 2006