The Windmill Massacre (2016)
Regie: Nick Jongerius | 85 minuten | drama, horror | Acteurs: Noah Taylor, Charlotte Beaumont, Patrick Baladi, Ben Batt, Fiona Hampton, Adam Thomas Wright, Tanroh Ishida, Mattijn Hartemink, Stijn Westenend, Bart Klever, Kenan Raven, Liz Vergeer, Edo Brunner, Donnya Zidan, Femke Lakerveld, Maxim De Villiers, Valentine Berning, Derek Howard
Achtentwintig jaar na ‘Amsterdamned’ (1988) is de Nederlandse cinema weer een griezelfilm rijker die een Nederlandse toeristische attractie als decor heeft. Van een wraakzuchtige duiker met verbrande kop in de Amsterdamse grachten naar een slachtende molenaar met verbrande kop in de polder: ‘The Windmill Massacre’ (2016). Een logische stap naar de volgende ring van de hel, zou je zeggen.
De titel refereert aan Tobe Hoopers klassieker ‘The Texas Chainsaw Massacre’ (1974), een groezelige film over een moordende familie in het zuiden van de Verenigde Staten. Dit gebied leent zich bij uitstek als decor voor onschuldige tieners die een uitstapje maken en ten prooi vallen aan gestoorde types die er zonder finesse met koksmessen, bijlen en kettingzagen op los hakken. Van het woestijnlandschap van Texas naar naar de groene Hollandse polders. Op zich geen slecht idee, met een beetje fantasie waan je je met al dat water in dat andere stukje Verenigde Staten, de Everglades in Florida, bij uitstek het werkterrein van door inteelt verknipte rednecks. Dat beeld van het Amerikaanse Zuiden bestaat in de collectieve beleving van de Amerikanen, maar zien we in Nederland de polder ook als een gevaarlijk oord waar je absoluut nooit met autopech langs de weg moet komen te staan?
De polder met aan de einder altijd wel een stad, dorp of snelweg? Het zal wel vooral voor het buitenlandse publiek zijn, waar deze Engels gesproken film met zijn internationale cast zich op richt. In hun onwetendheid mogen zij zich verliezen in een mythologische wereld van uitgestrekte drassige weilanden, eindeloze dijken, en onheilspellend tegen het avondschemer afstekende windmolens met moordzuchtige molenaars. De Nederlandse kijker zal zich echter afvragen waarom de personages niet gewoon een taxi bellen wanneer hun touringbus ergens buiten Amsterdam strandt. In plaats daarvan moeten we geloven dat er geen alternatief is dan urenlang braaf blijven wachten totdat het donker is geworden, en dan een bos in lopen om hulp te halen bij een verlaten molen.
Merkwaardig genoeg ruilt regisseur Nick Jongerius het kenmerkende Hollandse landschap al snel om voor een donker bos waarin de personages één voor één voorspelbaar op het monster stuitten. De molen duikt nog wel eens op als decorstuk, maar heeft verder geen rol van belang. Alsof Jongerius na een originele sfeeropbouw toch maar snel teruggrijpt op het oudste der griezelclichés: monster in bos. Zoals gebruikelijk in het genre, wordt er overvloedig gebruik gemaakt van afgezaagde stijlmiddelen, echter Jongerius maakt het zo wel zo bont dat ‘The Windmill Massacre’ zijn eigenheid verliest. En dat terwijl een geslaagde horrorfilm juist zorgt voor een originele invalshoek, en deze, ondanks alle gekkigheid waarmee horrorfilms nu eenmaal vol zitten, voor even geloofwaardig weet te maken.
Doordat de titel een knipoog is naar ‘The Texas Chainsaw Massacre’ verwacht je misschien dat ‘The Windmill Massacre’ hetzelfde realisme najaagt; de laatstgenoemde zoekt het echter in het paranormale, en combineert dit met onevenwichtige splatter én een snufje psychologische horror. Aangezien de psychologische uitdieping van de personages voor de plot relevant is, is het jammer dat dit slecht uit de verf komt. Vooral de persoon van de Japanse toerist Takashi is zo sneu uitgewerkt, dat alleen nog een flauw, raciaal stereotype overblijft.
Je zou ‘The Windmill Massacre’ zowel te veel als te weinig ambitie verwijten: Jongerius probeert van alles in zijn film te stoppen, behalve datgene wat de film echt spannend zou maken.
Alberto Ciaccio
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 29 oktober 2016 (Halloween Horror Show)
VOD-release: 17 januari 2017
DVD- en blu-ray-release: 17 januari 2017