The Wolfman (2010)

Regie: Joe Johnston | 102 minuten | horror, thriller | Acteurs: Emily Blunt, Benicio Del Toro, Anthony Hopkins, Hugo Weaving, Geraldine Chaplin, Kiran Shah, Art Malik, Branko Tomovic, Richard James, David Sterne, Emily Parr, Nicholas Day, Olga Fedori, Michael Cronin, Cristina Contes, Elizabeth Croft, Andy Gathergood, Catherine Balavage, Robert Roman Ratajczak, Geoff Searle, Stuart St. Paul

Regisseur George Waggner maakte in 1941 met ‘The Wolfman’, met Lon Chaney Jr. in de hoofdrol, een baanbrekende horrorfilm. Niet alleen was dit een van de eerste films die de legende van de weerwolf centraal stelde, de film bleek vooral toonaangevend vanwege de manier waarop men tegen dit fenomeen aankeek. In de verhalen uit de overlevering kon degene die vervloekt was op elk moment dat hij maar wilde in een weerwolf veranderen. Waggners film introduceerde echter het idee dat een volle maan de transformatie van mens naar beest afdwingt. Als je iemand nu vraagt hoe je een weerwolf af kunt stoppen, zal hij ongetwijfeld zeggen dat je hem met zilveren kogels in het hart moet raken. Ook die wetenschap hebben we te danken aan Waggners invloedrijke film. Moet je zo’n klassieker wel opnieuw willen maken? Universal Pictures meende al in 2006 van wel. Benicio Del Toro, groot fan van de oorspronkelijke film, kreeg de hoofdrol toebedeeld en raakte ook als producent bij het project betrokken. “Deze nieuwe versie komt precies op het juiste moment. Het oorspronkelijke verhaal is nooit opnieuw verteld. Weerwolven en vampiers zien we genoeg, maar de originele Wolfman hebben we sinds 1941 niet meer gezien.”

‘The Wolfman’ (2010) zou je dan ook kunnen zien als een eerbetoon aan de film van George Waggner: het oorspronkelijke verhaal in een nieuw, modern jasje. De basis die in 1941 werd gelegd is zo veel mogelijk intact gebleven. Blackmoor, Engeland, 1891. Lawrence Talbot (Benicio Del Toro) keert na jaren afwezigheid terug naar zijn ouderlijk huis, het statige maar grauwe Talbot Hall. De aanleiding voor zijn terugkeer is geen feestelijke: zijn broer Ben is onder mysterieuze omstandigheden overleden. Zijn lichaam werd uiteengereten teruggevonden, op luttele meters van het landhuis van zijn vader John (Anthony Hopkins). Lawrence vertrouwt de zaak voor geen meter en gaat op onderzoek uit. De dorpelingen hebben een zigeunergemeenschap als zondebok aangewezen, maar Lawrence vermoedt dat er wat anders achter de gruwelmoord zit. Zijn vermoeden wordt bewaarheid als hij ontdekt dat het stadje geteisterd wordt door een weerwolf. Voordat hij anderen hierover kan inlichten wordt hij gebeten door het beest… De rest van zijn leven is hij vervloekt! Bij volle maan verandert hij in een moordzuchtig beest, dat nergens voor terugdeinst. De dorpelingen, onder aanvoering van detective Francis Abberline (Hugo Weaving), hebben de jacht op de Wolfman geopend. Alleen Gwen (Emily Blunt) lijkt het beste met hem voor te hebben, maar is haar liefde sterk genoeg?

Het eerste dat opvalt aan deze productie is de onmetelijke liefde die de makers hebben voor de oorspronkelijke film. Die liefde uit zich onder meer in de zorg en aandacht die besteed is aan de aankleding van de film. Alles ademt de mysterieuze sfeer van het Victoriaanse Engeland. De sets zijn bijzonder indrukwekkend te noemen. Vooral het angstaanjagende landhuis van John Talbot is een schot in de roos. De cinematografie van Shelly Johnson (‘Hidalgo’, 2004) is bijzonder geslaagd; de kijker wordt vrijwel direct in de grimmige sfeer van de film meegesleurd en komt daar pas uit wanneer de eindcredits over het scherm rollen. De indrukwekkende score van Danny Elfman, waar constante dreiging van uitgaat, is daar eveneens voor verantwoordelijk. Natuurlijk, soms is de muziek al te nadrukkelijk aanwezig. Maar in een ode aan de klassieke horrorfilm – waarin bombastische muziek altijd een belangrijke rol speelt – is dat geoorloofd. Om de transformatie van Del Toro van mens naar wolf geloofwaardig in beeld te brengen werd de befaamde make-up artist Rick Baker (‘An American Werewolf in London’, 1981) ingeschakeld. De uren die de acteur in de grime moest doorbrengen betalen zich uit, al is de Wolfman van Del Toro niet zo angstaanjagend als hij had kunnen zijn. De make-up draaide overigens overuren, want tijdens de killing sprees van de Wolfman laat hij een bloederig spoor van dood en verderf na. Ingewanden die uit lijven gerukt worden, afgehakte ledematen en een onthoofding; niets blijft je als kijker bespaard.

Hoewel thriller-, actie- en horrorelementen de hoofdmoot vormen van ‘The Wolfman’, speelt romantiek en drama zeker ook een rol. De tragiek van Lawrence Talbot wordt door Benicio Del Toro uitstekend uitgebeeld. Hij mag dan een monster zijn, hij is sympathieker dan de meeste andere personages. De moeilijke relatie met zijn vader wordt uitstekend uitgespeeld. Met dank ook aan Anthony Hopkins natuurlijk. In horrorfilms wordt niet altijd even sterk geacteerd, daarom is het een verademing om kwaliteitsacteurs als Del Toro, Hopkins, Blunt en Weaving hier aan het werk te zien. Waar ‘The Wolfman’ in tekortschiet is het scenario. Hoewel zo veel mogelijk het traditionele verhaal gevolgd wordt, vallen hier en daar gaten in het script. De psychologische diepgang die men tracht te creëren komt bijvoorbeeld niet goed uit de verf. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de rommelige aanloop die de film heeft gehad. Sinds 2006 werden verschillende regisseurs aan het project gekoppeld, voordat Joe Johnston (vooral bekend van avonturenfilms als ‘Jumanji’ uit 1995 en het al eerder genoemde ‘Hidalgo’) uiteindelijk een blijvertje bleek. Het door Andrew Kevin Walker (‘Se7en’, 1995) geschreven script werd later bijgeschaafd door David Self (‘Road to Perdition’, 2002). Wie al die personeelswisselingen in ogenschouw neemt zal zeggen dat het een wonder mag heten dat ‘The Wolfman’ toch nog voltooid is. Een rustigere voorbereiding op de uiteindelijke productie had wellicht voor meer balans gezorgd in het script, maar de schade blijft gelukkig beperkt.

Voor de moderne horrorfan – de liefhebbers van ‘Saw’ (2004), ‘Hostel’ (2005) en aanverwanten – zal het sfeervolle ‘The Wolfman’ even wennen zijn. Natuurlijk, er valt genoeg ‘gore’ te bespeuren. Liefhebbers van uiteengerukte lijven komen zeker aan hun trekken. Maar voor de verandering wordt er ook eens sterk geacteerd in een film die druipt van het bloed. Een verademing! Aan een stijlvolle aankleding, bijpassende muziek en een angstaanjagende sfeer ontbreekt het zeker niet in ‘The Wolfman’. Ook de trucage bij de transformatie van man naar wolf is geslaagd. Dat men in het script hier en daar wat steekjes laat vallen en het monster eigenlijk niet eens zo beangstigend is mag de pret eigenlijk niet drukken. Een waardige remake van een klassieker. Niet perfect, maar meer dan vermakelijk. Voor een avondje ouderwets griezelen!

Patricia Smagge

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 11 februari 2010