The Women of Brewster Place (1989)
Regie: Donna Deitch | 174 minuten | drama | Acteurs: Oprah Winfrey, Mary Alice, Olivia Cole, Robin Givens, Moses Gunn, Jackée Harry, Paula Kelly, Leon, Lonette McKee, Barbara Montgomery, Phyllis Yvonne Stickney, Lynn Whitfield, Paul Winfield, William Allen Young, Cicely Tyson
Oprah Winfrey is onlosmakelijk verbonden met het woord talkshow. Ze staat al jaren aan de top van de best bekeken talkshow ter wereld. Maar dat de Amerikaanse ook op het acteervlak een aantal producties op haar naam heeft staan, is minder bekend. Wat veel van die films gemeen hebben waarin de talkshowhostess speelt, is dat de personages veel krijgen te verduren. Racisme vanwege de huidskleur, geweld of armoede komen in het scenario voor van bijvoorbeeld ‘The Color Purple’ of ‘Native Son’.
Ook in de miniserie ‘The Women of Brewster Place’ moeten de hoofdkarakters Mattie, Ciel, Kiswana, Sophie, Theresa, Cora Lee en Etta Mae flink doorzetten om hun leven verdraagzaam te maken. Oprah vervult de rol van één van de vrouwen die je volgt tijdens de complete serie; Mattie Michael. Mattie wordt beschermend opgevoed door haar ouders. Pa wil het beste voor zijn enige dochter; geen vent is goed genoeg in diens ogen. Helaas voor hem komt Mattie in contact met Butch en dit leidt ertoe dat ze haar ouderlijk huis moet verlaten. Mattie stapt uit de beschermde wereld van het boerenleven in Tennessee en komt na een aantal jaren uiteindelijk terecht in de wijk Brewster Place.
In het appartementencomplex waar Mattie intrekt, wonen verscheidene vrouwen. Zo ook de jonge Ciel (Lynn Whitfield), lerares Theresa (Paula Kelly) samen met vriendin Lorraine, alleenstaande moeder Cora Lee (Phyllis Yvonne Stickney), de oude roddeltante Sophie (Olivia Cole), de ‘wereldverbeteraar’ Kiswana (Robin Givens) en de mannenverslindster Etta Mae (Jackée Harry). De enige mannen van het appartementencomplex vormen conciërge Ben (Moses Gun) en Abshu (Leon), de geliefde van Kiswana. Iedere bewoner heeft zijn eigen sores en je leert in ieder geval de verscheidene vrouwen erg goed kennen naarmate de serie vordert.
De wijze waarop Oprah het karakter van Mattie vertolkt, is degelijk en geloofwaardig. Dit geldt ook voor collega Lynn Whitfield die Ciel speelt. De scène waarin Mattie – een hevig in shock verkerende – Ciel troost, maakt duidelijk waarom de serie werd genomineerd voor een Emmy voor ‘Outstanding Miniseries’. Whitfield doet je ook echt geloven dat Ciel in diep in de put zit. Zeer vermakelijk is het gekibbel tussen de vriendinnen Mattie en Etta Mae na een bezoek aan de kerk over de dominee. Het is niet de enige humor wat voor komt in ‘The Women of Brewster Place’. De oude bes Sophie zorgt voor veel oproer tijdens een huurdersbijeenkomst door haar geroddel. Lorraine (Lonette McKee) is de bemoeienis van haar overbuurvrouw zo zat, dat ze etenswaar naar het raam gooit van Sophie. Dit fragment bevat zowel humor als een trieste onderlaag. Daarnaast is de symboliek in de miniserie ook treffend; het bord met ‘Doodlopend’ op de muur die de wijk afscheidt van de grote verkeersader van de stad. De bewoners worden door deze muur als het ware weggemoffeld alsof het maar een ‘dooie’ plek is die er niet toe doet.
‘The Women of Brewster Place’ biedt voornamelijk dieptepunten uit de levens van de bewoners, maar gelukkig steekt de positieve noot ook af en toe de kop op. De miniserie toont op een onderhoudende manier hoe het is om als gekleurde vrouw met weinig middelen je weg te vinden. Het is begrijpelijk dat Oprah ook de productie van deze miniserie op zich nam. Want het verhaal van ‘The Women of Brewster Place’ laat je namelijk weer realiseren hoeveel je boft als je dagelijks niet hebt te kampen met racisme, armoede of geweld én dat je geluk kan vinden in de kleine dingen.
Ans Wijngaarden