The Wrestler (2008)

Regie: Darren Aronofsky | 109 minuten | drama, romantiek, sport | Acteurs: Mickey Rourke, Marisa Tomei, Evan Rachel Wood, Mark Margolis, Todd Barry, Wass Stevens, Nick Volpe, Judah Friedlander, Ernest Miller, Dylan Keith Summers, Tommy Farra, Mike Miller, John D’Leo, Gregg Bello, Scott Siegel, Donnetta Lavinia Grays, Andrea Langi, Armin Amiri, Vernon Campbell, Johnny Valiant, Ron Killings, Giovanni Roselli, T.J. Kedzierski, Andy Anderson, Austin Aries, Brian Heffron, Nicky Benz, Brolly, Lamar Braxton Porter, Claudio Castagnoli, Cobian, Doc Daniels, Bobby Dempsey, Billy Dream, Whacks, Rob Eckos, Nate Hatred, Kit Cope, DJ Hyde, Jeff Joslin, Jess Liaudin, Judas, Kid U.S.A., LA Smooth, Toa Maivia, Kevin Matthews, Devon Moore, Pete Nixon, Paul E. Normous, Papadon, Sabian, Jay Santana, Sugga, Larry Sweeney, Robert Rosen, Elizabeth Wood

Het is wel even wennen, een film van Darren Aronofsky zonder trips en hallucinaties. Zonder claustrofobische beelden, zonder diep verwrongen gedachtes en zonder het totale verlies van rationeel besef. Inderdaad, het verhaal van Darren Aronofsky’s ‘The Wrestler’ is zelfs vrij rechtlijnig. Maar rechtlijnigheid staat niet gelijk aan gebrek aan diepte. Aronofsky is hier ook niet ineens overgestapt op de Hollywood-aanpak, wat dat eigenlijk ook moge zijn. Nee, ‘The Wrestler’ zoekt de psychologische diepte in de kleine nuances en maakt het zichzelf tegelijk nooit te moeilijk. Het levert een bijzonder intrigerend portret op en mag nu al tot een van de beste bioscoopfilms van 2009 worden gerekend.

Onderwerp is Randy ‘The Ram’ Robinson (Mickey Rourke), een Pro wrestler die zijn beste dagen op professioneel vlak wel heeft gehad. Buiten zijn fysieke aftakeling heeft hij moeite met alles in zijn privéleven op orde te krijgen. Financieel weet hij de touwtjes nog maar net aan elkaar vast te knopen en zijn dochter (Rachel Evan Wood) wenst hem vanwege vroegere verwaarlozing niet meer te zien. De enige echte vriend die Robin, zijn ware naam, lijkt te hebben is stripper Cassidy (een sterk acterende Marisa Tomei), maar ook dat is een moeizame band. Randy moet zijn leven gaan veranderen.

Grote troef van ‘The Wrestler’ is Mickey Rourke, die voor zijn rol werd genomineerd voor een Oscar. De voormalige worstelaar had kennelijk veel gemeen met zijn karakter en dat is te zien ook. ‘Zijn’ Randy krijgt de nuances in de marges, niet in overdreven geschreeuw of gejank dat normaliter vaak goed blijkt voor het beeldje. Als Randy in een korte monoloog tegen zijn dochter een paar tranen in de ogen krijgt is het nog werkelijk ontroerend, daar is geen bombarie voor nodig.

Al met al wordt er hier overigens niet teveel uitgelegd; Randy heeft het vroeger gewoon flink af laten weten met zijn dochter en dat is alles. Dramatische verhalen over het vroegere hoe en wat zijn hier niet nodig. Randy is geen exorbitant aardig figuur, waar sympathie voor hem bijna onontkoombaar wordt. Het kost even tijd voordat je hem gaat waarderen. Maar dat is dan wel een affectie die je dan maar al te goed gaat voelen. Zijn ups en downs wegen steeds zwaarder, tot aan de onvergetelijke climax, waarin vooral niet teveel wordt getoond.

De immer nuchter observerende camera, die altijd met Randy over de schouders meekijkt en hem bijna nooit lijkt te verlaten zorgt voor gepaste intimiteit. Het laat Randy begaan maar laat hem nooit in de steek en is zo getuige van de kleinste handelingen en gebeurtenissen, zonder dat het zijn aanwezigheid te zwaar laat voelen in overdreven mooifilmerij. De muzikale begeleiding van Clint Mansell en Bruce Springsteen maakt Randy’s wereld compleet. In die wereld moet hij zelf zijn weg kiezen en door vallen en opstaan het beste eruit zien te halen. Het is een van de mooiste zoektochten naar geluk ooit, waarin bedachtzame en minder bedachtzame keuzes, gevoelens en verlangens subtiel maar krachtig samenballen in Rourke’s fantastische spel. Een absolute aanrader.

David Croese

Waardering: 5

Bioscooprelease: 12 februari 2009