Then She Found Me (2007)

Regie: Helen Hunt | 100 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Helen Hunt, Colin Firth, Bette Midler, Matthew Broderick, Lynn Cohen, Ben Shenkman, Salman Rushdie, Floanne Ankah, Cherise Boothe, David Callegati, Geneva Carr, Chris Chalk, Brother Eden Douglas, Audrey Elizabeth Fafard, John Benjamin Hickey, Rachel Konstantin, Stacie Linardos, Andy Miller, Tommy Nelson, Jonathan Roumie, Maggie Siff, Schuster Vance, Adrianna Bremont

Het duurt even, soms, zoals in dit geval, wel tien jaar, om je eigen film te kunnen maken. Helen Hunt voelde het jeuken nadat ze met James L. Brooks had gewerkt aan de klassieker ‘As Good As It Gets’ (1997). Deze geniale film was haar grote doorbraak in filmland (hoewel ze al bekend was van de Amerikaanse komedieserie ‘Mad About You’). De film bevat precies de ingrediënten die Hunt aanspreken: een serieus thema, dat feitelijk serieus behandeld wordt, maar met zoveel humor en levensvreugde doorspekt is, dat het niet als ‘loodzwaar’ wordt ervaren. Een formule die ervoor zorgt dat dergelijke onderwerpen behapbaar zijn. Het wereldwijde succes van de film bewijst dat er ook publiek is voor een dergelijke film.  Toch was het een hele klus om geld vrij te maken voor ‘Then She Found Me’, een film die inhoudelijk niet direct het grote publiek opzoekt, maar net als ‘As Good As It Gets’ dat best verdient. Het feit is alleen, dat het onderwerp toch iets ‘gewoner’ is en de hoofdfiguur een vrouw die bijna veertig is en graag kinderen wil. Geen doldwaze figuren dus, geen hippe, flitsende komedie, geen supergrappige mannenrol, integendeel: Colin Firth is gevoelig, open en vader van twee kinderen, eigenlijk de ideale man (al zullen veel jonge meisjes dat waarschijnlijk niet zo zien). Alle karakters zijn realistisch behalve misschien die van de ‘nieuwe’ moeder Bette Midler, de enige die haar spel wat dikker aanzet, wat best lekker is.

Goed. Het geld was er, vraag niet waarvandaan; de film moest in ieder geval independent gemaakt worden, wat alleen maar goed is, zeker voor een dergelijk onderwerp. Het gaf Helen de vrijheid de film precies zo te maken als zij wilde. De mix van drama en humor is goed gelukt, al is de film dus niet zo grappig geworden als ‘As Good As It Gets’, daarvoor is het script net iets te bescheiden en missen we toch een superacteur als Jack Nicholson (en een regisseur als Brooks wellicht). Bovendien hebben de tien jaren en al het harde werk hun tol duidelijk geëist. Hunt maakt namelijk een grauwe en opgebrande indruk, ze is eng mager en haar huid is gerimpeld. Dat laatste is niet raar, want haar leeftijd is niet negenendertig, zoals in de film, maar vijfenveertig. Een zichtbaar minpunt waar even tijd voor nodig is om overheen te stappen, wat in eerste instantie maar matig lukt en dus de geloofwaardigheid een beetje onderuit haalt. In feite heeft Helen de film letterlijk zes jaar te laat gemaakt. Neemt niet weg dat het verhaal prachtig is. Het thema van de film lijkt de zoektocht van een vrouw naar een eigen kind, uiteraard, maar er zit veel meer achter. Het gaat om geloof, vertrouwen en vergeving. Durf je het verleden los te laten en te gaan voor je droom? Durf je geliefden te vertrouwen en je helemaal aan elkaar over te geven? Alle karakters in het verhaal hebben er last van, juist dat gebrék aan vertrouwen. De ene liegt alleen maar, om niet gekwetst te worden, de ander durft geen verantwoordelijkheid te nemen en weer een ander rent de hele tijd weg, of gaat vreemd, zodat ze weer verstoten kan worden. De kinderwens rijgt de personages en het verhaal keurig aan elkaar, mooi gedaan. Let vooral op de allerlaatste scène, waarin de rode draad van de kinderwens een subtiele afronding krijgt, die helemaal aansluit bij het thema van acceptatie en vergeving.

Niet alle pogingen tot humor zijn even geslaagd. Onder het mom van kill your darlings hadden er best een paar uit gekund, of Hunt had iemand anders moeten inhuren om betere grappen te schrijven, of ze beter moeten regisseren. Het lijkt er een beetje op dat ze humor uit bovengenoemde projecten probeert te imiteren, maar het niet helemaal heeft begrepen, het ligt er soms wat te dik bovenop, springt er te veel uit. Het maakt in iedere geval dat de film aan humor inboet, maar gelukkig niet aan betekenis. Want die is er volop en die is voelbaar, dat komt binnen. Mensen die het bij deze film helemaal droog houden hebben niet goed gekeken of geluisterd. Want de wens tot verzoening met jezelf en de wereld om je heen is mooi neergezet, door iedereen, dat kan je niet onberoerd laten. En dus is Helen, met een mooie persoonlijke en warme film, geslaagd voor haar regie-examen.

Arjen Dijkstra

Waardering: 4

Bioscooprelease: 3 juli 2008