There’s Only One Jimmy Grimble (2000)

Regie: John Hay | 106 minuten | drama, familie, sport | Acteurs: Lewis McKenzie, Jane Lapotaire, Gina McKee, Ben Miller, Wayne Galtrey, Ciaran Griffiths, Bobby Power, Robert Carlyle, Samia Smith, Antony Marsh, Sean Delaney, Charles Denton, Azmier Ahmed, John McArdle, Ann Aris

Jeugdfilms en clichés, het zou eigenlijk geen issue moeten zijn. De volwassen kijker wrijft tenslotte al snel over het hart vanwege de twinkelingen in de ogen van zijn kinderen. Bij ‘There’s Only One Jimmy Grimble’ hinken we op twee gedachten, want hoewel de film een edelmoedige kindermoraal combineert met een liefdevol portret van de Manchester voetbalcultuur en muziekscène (soundtrack), is het allemaal wel erg zielig wat onze hoofdpersoon overkomt. Een klein uitgevallen puber met zeiloren wordt gepest op school en zijn alleenstaande moeder is nooit thuis of houdt lingerie-avonden met vriendinnen terwijl zijn zoveelste stiefvader zijn slaapkamer inneemt om tv te kijken, och arme.

Het zou allemaal nog draaglijk zijn als hoofdrolspeler Lewis McKenzie een beetje echt verdriet liet zien – dat kunnen de kijkertjes best hebben, want ze krijgen wel meer voorgeschoteld dat niet voor alle leeftijden bedoeld is, zoals overspelige, vechtende, ja door het leven worstelende volwassenen en dergelijke, maar ‘There’s Only One Jimmy Grimble’ verkoopt de jongensdroom van de voetbalglorie onversneden en hoewel die onverslijtbaar is moet hij wel sterk uitgevoerd worden, gezien een geduchte inspiratiebron als ‘Billy’s Boots’ (‘Sjakie en de Wondersloffen’) – dat al gebaseerd was op Hans Christian Andersen’s ‘De Rode Schoentjes’.

McKenzie kan geen diepgang aan zijn rol geven; ook de bijrolprestatie van Robert Carlyle (‘Trainspotting’; ‘The Full Monty’) is een tegenvaller; hoewel Carlyle perfect gecast lijkt is zijn vertolking van gemankeerde voetbalcoach nauwelijks vermeldenswaardig. Gina McKee (‘Naked’; ‘Notting Hill’) is goed als moeder en zorgt samen met vriendje Johnny (Ben Miller) – een klaplopende Harley-rijder – voor de rollen met (tragische) humor; met de in en in trieste Noord-Engelse buitenwijken constant in beeld en een bescheiden, maar glorieuze ontknoping is ‘Jimmy Grimble’ ook best een affe film, waaraan tien- tot twaalfjarigen zich geen buil kunnen vallen. Ben je ouder en nog in het bezit van ongecompliceerde toekomstverwachtingen dan zal de overdaad aan feelgood die over je uit wordt gestort je ook nog wel kunnen bekoren; alle anderen zullen zich tevreden moeten stellen met de aardige soundtrack, op basis van muziek uit de Manchester-scène (Charlatans, EMF, Stone Roses) van begin jaren negentig.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 18 oktober 2001