They Cloned Tyrone (2023)
Regie: Juel Taylor | 122 minuten | actie, komedie | Acteurs: John Boyega, Jamie Foxx, Teyonah Parris, Kiefer Sutherland, David Alan Grier, J. Alphonse Nicholson, Tamberla Perry, Eric B. Robinson Jr., Trayce Malachi, Shariff Earp, Leon Lamar, Joshua Mikel, Ryan Dinning, Swift Rice, Megan Sousa, Charity Jordan, Austin Freeman, David Shae, Jessica Fontaine, Patrick Fleming, Nick Arapoglou
In het fictieve stadje The Glen brengt drugsdealer Fontaine (John Boyega) in ‘They Cloned Tyrone’ een bezoek aan pooier Slick Charles (Jamie Foxx) om geld te innen. Als hij daarna naar buiten gaat, wordt hij doodgeschoten door een rivaal. Doodleuk wordt Fontaine de volgende ochtend wakker om wederom op bezoek te gaan bij Slick Charles. Samen met Yo-Yo (Teyonah Parris), een sekswerker, wordt een drietal geboren dat op zoek gaat naar antwoorden. Want hoe kan het in godsnaam dat Fontaine nog leeft, terwijl hij de nacht ervoor door meerdere kogels doorzeefd werd?
Ze komen erachter dat in de diepste krochten van de stad een geheimzinnig experiment huishoudt. Door lepe snufjes worden de mensen in The Glen in toom gehouden. Het overgrote gedeelte van de stad is bevolkt door zwarte mensen en het zijn de witte mensen die hen willen beteugelen. Het drietal wil opstaan tegen dit kwaad en voornamelijk ook begrijpen wat er in godsnaam aan de hand is in hun stadje.
De vergelijking met een aflevering van “Black Mirror” is nooit ver weg. Ook hier is sprake van technologische innovatie die de mensheid op zijn kop kan zetten. Echter blijft het doel van de experimenten onduidelijk. Het lijkt de bedoeling dat je als kijker in het ongewisse blijft. Dit zorgt wellicht voor een onverzadigd gevoel, maar past ook wel in de lijn met de film.
Het is John Boyega’s verdienste dat hij een mooie hoofdrol te pakken heeft. Hij speelt de norse Fontaine met verve. ‘They Cloned Tyrone’ leunt echter vooral op sfeer en vele grapjes. Jamie Foxx schittert als Slick Charles en werkt ontzettend goed op de lachspieren. Het is zijn meest aansprekende rol van de afgelopen jaren. Met name het samenspel met de getalenteerde Teyonah Parris spreekt tot de verbeelding. Veel van de grappen zijn gerelateerd aan popcultuur. Spongebob, Hollow Man, Nancy Drew, Scooby Doo, Dexter, A Clockwork Orange: allen passeren ze de revue. Het is jammer dat de film dit er zo dik bovenop legt. Veel van deze verwijzingen zijn namelijk al duidelijk zonder het letterlijk te benoemen.
Met een industriële, futuristische look druipt de sfeer van de beelden af. Je wordt bestookt met neonkleuren en duistere scènes. De film neemt plaats in de moderne tijd, maar het voelt veel meer als de jaren 70. Een knap staaltje cinematografie van Ken Seng, die onder andere bekend is van ‘Deadpool’ en ‘Project X.’
Netflix heeft met deze ode aan blaxploitation-films een stijlvolle science fiction film gecreëerd. Want waar de eerste helft een mop lijkt: een dealer, een hoer en een pooier storten zich op een mysterie, daar is de tweede helft een stuk duisterder van aard. Hier maakt humor plaats voor geweld en een serieuzere toon, ’A Clockwork Orange’-achtige taferelen. Toch komt dit niet geheel lekker uit de verf. De eindconclusie is zoals eerder benoemd te vaag om het geheel af te kunnen sluiten. Tijdens het verhaal lijkt de ‘waarom’-vraag de heilige graal, maar het is tevens de vraag die onbeantwoord blijft.
Sjoerd Crins
Waardering: 3.5
VOD-release: 21 juli 2023 (Netflix)