This Darling Life (2008)

Regie: Angie Chen | 80 minuten | documentaire

Honden en baasjes worden vaak over één kam geschoren, trouwe viervoeters die je nooit zullen bedriegen en “mijn hond heeft mijn leven weer zin gegeven” zijn allemaal clichés die opvallend vaak voorbijkomen in de media. Zo ook in ‘This Darling Life’ een documentaire die de bijzondere band toont tussen hond en baasje in Hongkong.Deze zoektocht naar de onderlinge relatie geeft een interessante premisse, namelijk het gebruik van honden om zich vervolgens te focussen op het persoonlijke leven van hun baasje. Films als ‘10 Promises to My Dog’ en ‘White Bim Black Ear’ wisten op deze manier een emotionele impact te bewerkstelligen.

‘This Darling Life’ doet bizar genoeg het tegenovergestelde, persoonlijke drama’s waarin mensen vertellen over hun traumatische jeugd, de ziekte van een ouder of een mislukt huwelijk worden uiteindelijk gekoppeld aan de hond, het dier dat hen opnieuw kracht geeft om door te gaan, men bij elkaar houdt of de brug is tussen kleindochter en oma. Scènes die overlopen van sentimentaliteit en zodoende bijna een hilarische sketch worden, iets wat toch absoluut niet de bedoeling is. Zoals eigenlijk altijd zitten er ook wel een paar aardige scènes in de documentaire. Het verhaal van een geleerde dakloze (natuurlijk met hond)die altijd maar aan het lezen is, is intrigerend. Juist van dit type personen wil je meer weten, wat heeft een man zo diep doen vallen en waarom lijkt hij zijn lot te omarmen?. Maar nee, een einde waarin de man een hond met drie puppies heeft wil opnieuw aantonen dat het geliefdste huisdier in alle situaties, hoe somber ook, het spreekwoordelijke licht in het duister is. Mensen die een privéasiel starten, gewoon moeten werken en ook nog eens drie uur de kennels schoonhouden krijgen de vraag voor hun kiezen waarom het zo’n vieze boel is. Op zo’n moment is de emotie echt, de mens is tot bijzondere dingen in staat wanneer hij hart en ziel geeft voor zijn droom.

De muzikale score is aardig maar eentonig, een paar artistieke beelden kunnen de verdere homevideo kwaliteit niet verbloemen en met 80 minuten is deze documentaire gewoon veel te lang. Voor documentaires wordt vaak een richtlijn aangehouden van 45 tot 60 minuten omdat vanwege het informatieve karakter het moeilijk is om de aandacht voor een langere tijd vast te houden. Waarom ‘This Darling Life’ niet is ingekort is onbegrijpelijk. Inhoudelijk gezien zou een kortere speelduur veel beter uit de verf komen. Helemaal omdat van een overkoepelende verhaallijn ook al geen sprake is, hoewel er wel een poging toe wordt gedaan: de band van broer en zus met hun ouders komt meerdere malen terug, maar weet niet te imponeren.

Opvallend verschijnsel is het taalgebruik waarin Kantonese zinnen soms met Engelse worden afgewisseld. Dat Hongkong voor een zeer lange periode onder Engels bewind stond zal wel de verklaring zijn maar dit aspect lijkt zich geleidelijk steeds meer over Azië te verspreiden, ook in Japanse en Koreaanse films worden namelijk veel Engelse termen geïntroduceerd. Het Kantonees en Mandarijn veranderen toch al erg snel, de traditionele toontaal lijkt in sommige delen al verbasterd te zijn tot een taal waar het verschil in toonhoogtes compleet is verdwenen.

Het mag duidelijk zijn dat deze documentaire met de beste bedoelingen is gemaakt, een ode aan de blaffende vriend, het valt alleen niet te ontkennen dat de poging is mislukt. Als parodie had het kunnen werken, liefde die zo vaak ontbreekt in de grote mensenwereld, maar als serieus gegeven doet het bijna pijn om naar te kijken. Het einde, waarin een vrouw vertelt dat honden de mens over vergeving kan leren, zegt het allemaal…

Meinte van Egmond