This is Elvis (1981)

Regie: Malcolm Leo, Andrew Solt | 97 minuten | biografie, muziek | Acteurs: David Scott, Paul Boensch III, Johnny Harra, Lawrence Koller, Rhonda Lyn, Debbie Edge, Gladys Presley, Larry Raspberry, Furry Lewis, Liz Robinson, Dana MacKay, Knox Phillips, Cheryl Needham, Andrea Cyrill, Jerry Phillips, Emory Smith

Dit is bijna een docudrama. De vertelstructuur is aardig; Elvis, zijn vrienden en familie komen ‘zelf’ aan het woord. Voor een paar mensen geldt dat echt, maar de meeste stemmen, waaronder uiteraard die van Elvis zelf, zijn acteurs. Het maakt het verhaal persoonlijk, maar soms ook een beetje gekunsteld. Als je dan ook nog bedenkt dat sommige ‘échte’ scènes gespeeld zijn en je niet weet welke, krijgt het authenticiteitgevoel een lichte deuk.

De inhoud van ‘This is Elvis’ is geautoriseerd door de nabestaanden van de rock-‘n-roll legende en dat heeft zo zijn voordelen. De filmers hebben veel privé-filmpjes mogen gebruiken dat ongetwijfeld in beheer was van de familie Presley zelf. Dat levert fascinerend, persoonlijk beeldmateriaal op dat in geen enkele andere docu over The King te vinden is (helemaal in de 40 minuten langere extended version uit 1983). Misschien dat sappige details zijn gecensureerd, maar dat lijkt er niet persé op. Elvis’ alcohol-, drugs- en andere problemen worden niet onder stoelen of banken gestoken. En ook al zou dat wel gebeurd zijn, Elvis’ houding en vooral zijn ogen spreken voor zich, daar zijn geen woorden of toelichting voor nodig, dat zie je zo: deze man is niet altijd zo zeker van zichzelf. Op het podium is hij heer en meester, daarbuiten is hij kwetsbaar en later in zijn carrière lijkt er zich in die ogen zelfs een diep verdriet af te tekenen. Hartverscheurend om die blik te zien af en toe. En om te zien hoe een prachtige jongeman in de lust van zijn leven transformeert in een vet monster. Sommige mensen staat het goed, dat beetje extra vet, maar de ijdele Elvis voelt zich er, zichtbaar, doodongelukkig bij.

Hoe en waarom Elvis eigenlijk zo aan de drank en de drugs raakte en zich kennelijk niet prettig voelde wordt niet helemaal duidelijk. Het is ook moeilijk te achterhalen. Misschien zou er eens een documentaire gemaakt moeten worden waarin wordt onderzocht en aangetoond, waarom zo velen van zijn kaliber (in de muziek, in Hollywood en overal waar het grote succes schijnbaar als een bijna niet te dragen last op de schouders drukt) er vroeg of laat aan onderdoor gaan. Een ding is in ieder geval zeker, al wordt het met zo veel woorden nooit gezegd: Elvis takelt af na het vertrek van zijn grote liefde Priscilla. Dit is ook het moment dat hij terugkeert naar het podium (vluchtgedrag?) en dan duurt het niet lang meer voor de grote man, die met zijn stem de hele wereld betoverde maar zijn eigen verdriet niet kon weg zingen, letterlijk instort. “Elvis has left the building.”

Arjen Dijkstra