This Much I Know to Be True (2022)
Regie: Andrew Dominik | 106 minuten | documentaire, muziek | Met: Nick Cave, Earl Cave, Andrew Dominik, Warren Ellis, Marianne Faithfull
‘This Much I Know To Be True’ is niet de eerste documentaire over Nick Cave. Deze artiest wordt misschien wel voor de vierde keer gevolgd in recente jaren; door filmregisseur Andrew Dominik (‘The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford’) al voor de tweede keer na het geprezen rouwdocument ‘One More Time With Feeling’ uit 2016.
‘This Much I Know To Be True’ gaat over de samenwerking tussen Cave en de Australische componist en multi-instrumentalist Warren Ellis. Ellis en Cave werkten al samen aan de soundtracks van het genoemde ‘The Assassination’ en het recente ‘Blonde’ – een biopic van Dominik over Marilyn Monroe. Een artistieke bubbel, dat is waar wij hier naar kijken.
Een intieme bubbel is het – geen doorsnee pratendehoofdendocu. Af en toe wordt de gewijde sfeer van de muziekopnamen onderbroken door gesprekken, bijvoorbeeld met de meewerkende Marianne Faithfull. Faithfull (behandeld voor COVID-19 in combinatie met een longontsteking) heeft een katheder in haar neus, terwijl ze zwarte humor deelt met de twee muzikanten.
Dominik creëert een sfeer van sterven en rouwen, een sfeer die sowieso past bij de muziek van Cave en in de laatste jaren alleen maar is verdiept door de dood van diens zoon. Je kunt dat ook overladen met sentiment, maar dominee Cave en sjamaan Ellis zijn bezig de dood te bezweren met kunst, en dat wordt begrepen.
Dominik is niet alleen bewonderaar, hij tekent op. Het maakproces van de doodsbezweerders moet gezien worden. Dat kan ook klef worden, kunst voor de kunstenaars – of een herhalingsoefening, maar wordt het niet. Cave is te intern gedreven om zich in te laten met fanboys. Hij durft wel intimi toe te laten, en dat is mooi. En kunst als de zijne biedt troost. De dood komt toch wel.
Jan-Kees Verschuure
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: exclusief te zien op 11 en 15 mei 2022