Three Summers – Três Verões (2019)

Recensie Three Summers CinemagazineRegie: Sandra Kogut | 94 minuten | drama | Acteurs: Regina Casé, Rogério Fróes, Gisele Fróes, Jéssica Ellen, Alli Willow, Otávio Müller, Saulo Arcoverde, Edmilson Barros, Charles Fricks, Carolina Pismel, Daniel Rangel, Carla Ribas, Glicério Rosário

Elk jaar in december, ergens tussen Kerst en Oudejaarsavond, houden Edgar en Marta een groots familiefeest in hun luxueuze strandhuis aan de Braziliaanse kust. Kosten noch moeite worden gespaard. Alleen het meest exquise eten mag worden geserveerd. Het beste drinken verdient te worden geschonken. En alleen de duurste kunst is het waard om een plek aan de muren te krijgen.

Huishoudster Madá ziet het als observerende buitenstaander met de nodige humor aan. Ze doet trouw wat er van haar gevraagd wordt, maar achter de schermen is haar bijtende commentaar op haar bazen niet bepaald mals. Toch lijken de verschillen tussen de rijke werkgevers en het personeel kleiner dan verwacht, blijkt als we de personages gedurende drie Braziliaanse zomers volgen.

De eerste zomer, het is dan 2015, voltrekt het leven voor de welgestelde Edgar en Marta zich in volle glorie. Hun feest is een groot succes. Tientallen familieleden en vrienden mogen van hun weelde meegenieten. Ook Madá doet geen slechte zaken. Haar illegale handeltje in etenswaar geeft een mooie bijverdienste. Haar dromen voor een eigen kiosk worden gestaag werkelijkheid. Niks kan die toekomstdroom meer in de weg staan. Dat er zich evenwel donkere wolken boven de villa samentrekken, blijkt als Edgar herhaaldelijk vreemde telefoontjes ontvangt.

De afzender van die telefoontjes blijft onbekend. De toeschouwer ziet alleen de reactie van de ontvanger. Het eenrichtingsverkeer verraadt ongemak. Ook het personeel begint onraad te vermoeden. Hun goede leven loopt parallel aan dat van hun werkgevers. Elke belemmering die hun bazen ervaren betekent slecht nieuws. Maar wat er precies speelt, is ze niet duidelijk. Alleen de oude vader van Edgar, recentelijk weduwnaar, heeft zijn vermoedens. Maar zijn verdriet staat elke inmenging in de weg.

Een jaar later, 2016, zijn de rapen gaar. De verregaande drang naar meer pracht en praal heeft zijn tol geëist. Ook voor Madá. Nu het leven van weleer zijn beste tijd gehad heeft, heeft ook de toekomst zijn glans verloren. Toch gaat de huishoudster stug verder met haar zaakjes. Van opgeven wil ze niet weten.

Zo geeft ‘Three Summers’ niet alleen commentaar op de corruptie en wansmaak van de Braziliaanse elite, maar heeft het zijn vizier ook op de middenklasse gericht. Vooruit, de decadentie van de hoogste sociale klasse is nog ver weg. Dat diezelfde middenklasse van een dubbeltje een kwartje geworden is, spreekt eveneens in hun voordeel. Maar dat er onophoudelijk geld moet worden verdiend, neigt naar eenzelfde kenmerkende inhaligheid. Zeker als dat geld met dezelfde discutabele middelen en methodes binnen geharkt wordt. Beide sociale groeperingen leven met de telefoon, als verlengstuk van het lichaam, vast in de hand gekluisterd. De menselijkheid is steeds verder weg.

Is dan alles verloren? Weer een zomer later, het is dan 2018, zet Madá haar zaakjes onbekommerd voort. Toch krijgt ze, als een waar kerstcadeau, een kans om te laten zien we ze ooit was. Maar de vraag blijft of het leven van schijn niet te veel deel van haar persoonlijkheid is geworden. De toeschouwer ziet het als een vlieg op de muur aan. Ingrijpen is er niet bij. De verandering moet vanuit de mens zelf komen. En dat is een opgave van jewelste.

Wouter Los

Waardering: 3

Bioscooprelease: 13 augustus 2020