Timecrimes – Los cronocrímenes (2007)

Regie: Nacho Vigalondo | 88 minuten | actie, thriller, science fiction | Acteurs: Karra Elejalde, Candela Fernández, Bárbara Goenaga, Juan Inciarte, Nacho Vigalondo    

Tijdreizen. Altijd weer een interessant onderwerp om over te discussiëren of een film te maken en te zien. Wat is nu waar? Wat klopt er en wat niet? Welke film heeft het bij het rechte eind? ‘Back to the Future’ (1985) misschien, of The ‘Terminator’ (1984), het geniale ‘Donnie Darko’ (2001) of het bescheidenere ‘Primer’ (2004)? Alle films worstelen in ieder geval met hetzelfde probleem: je kunt het niet checken, maar er lijkt altijd iets niet te kloppen. Want zeg nou zelf: is het aannemelijk dat je naar jezelf kunt kijken, omdat je met een tijdmachine een paar uur terug in de tijd bent gezet? Is dat echt voorstelbaar?

Toch is de visie van debuterend regisseur Nacho Vigalondo, die ook het script schreef, hoe dan ook leuk en spannend. Met veel humor en suspense heeft hij ‘de regels’ consequent toegepast. Even koppie erbij houden, dat wel, maar dat maakt de film des te interessanter. Waar het precies wringt mag u zelf bepalen, misschien vindt u zelfs alles klopt als een bus, het valt toch niet écht te controleren. Deze film maakt geen gebruik van de uitbundige actie van andere titels zoals bovengenoemd ‘Back to the Future’. Het speelt meer in op de gevolgen van menselijk handelen ingegeven door zwaktes als lust, (te grote) ambitie en egoïsme. Het lijkt erop alsof de makers zich vooral een morele vraag hebben gesteld (vandaar ook de titel ‘Timecrimes’): wat als het nu mis gaat? Wie is daar verantwoordelijk voor? En kun je dat herstellen, mag je dat herstellen? Want zoals in vele verhalen naar voren komt is het een grote fout om met de tijd te knoeien. Dat is alsof je Gods eigen plan in de war schopt en dat is precies wat er gebeurt in deze film.

Karre Elejalde, een redelijk bekende acteur in Spanje, die in de Nederlandse bioscopen alleen te zien was in eerdere films van Julio Medem (onder andere in ‘La ardilla roja’ uit 1993, hij was die grove buurman), zet een geloofwaardige rol neer als wat naïeve veertiger met een buikje en de arrogante, egoïstische, maar vanzelfsprekende houding van de moderne westerse mens. Hij duikt met zijn domme kop van het ene probleem in het andere en loopt in alle vallen die we met terugwerkende kracht mijlenver zien aankomen. Vooral hier is ook de precisie in het script van belang en het lijkt erop dat het allemaal ‘klopt’.

Nacho Vigalondo, die óók nog eens ‘de wetenschapper’ speelde, een belangrijke aanstichter des kwaads, levert met beperkte financiële middelen een intrigerende toevoeging aan het bestand met tijdreisfilms. Eentje die zeker niet onder doet voor welke andere ook. ‘Los Cronocrímenes’ is iets minder uitbundig dan de grote broers uit Hollywood, maar minstens zo intelligent uitgewerkt, nog iets spannender dan bijvoorbeeld ‘Primer’ en leert ons een belangrijke les: don’t mess with time ‘cause it will mess with you (maar dan in het Spaans natuurlijk).

Arjen Dijkstra