Tinker Bell – De Verloren Schat – Tinker Bell and the Lost Treasure (2009)

Regie: Klay Hall | 77 minuten | actie, drama, animatie, komedie, avontuur, familie, romantiek, fantasie | Originele stemmencast: Kristin Chenoweth, Mae Whitman, Lucy Liu, Jesse McCartney, Pamela Adlon, Anjelica Huston, Raven-Symoné, Grey DeLisle, John Di Maggio, Jane Horrocks, Jeff Bennett, Rob Paulsen, Roger Craig Smith, Bob Bergen, Angela Bartys, Thom Adcox-Hernandez, Eliza Pollack Zebert, Allison Roth | Nederlandse stemmencast: Angela Schijf, Eline Demunck, Rilke Eykermans, Nurlaila Karim, Anneke Beukman, Lien van de Kelder, Anne Mie Gills, Jop Joris, Peter Thyssen, Jonas van Geel

Er verschijnen zoveel (slappe) sequels op en spinoffs van populaire Disneyfilms op dvd/blu-ray, dat het natuurlijk een keer moest gebeuren dat ons aller favoriete elfje Tinkelbel een eigen film zou krijgen. Helemaal nu haar concurrenten van de Winx Club en andere vrolijke fladderaars het goed doen bij de op K3 rondstuiterende doelgroep van kleutermeisjes (en jongens?). Dus kreeg het met elfenstof omgeven feetje in 2008 haar eigen film, digitaal natuurlijk, want dat moet tegenwoordig. De film bleek een succes, getuige het simpele gegeven dat er inmiddels al drie vervolgen zijn geproduceerd. Op dit moment is deel twee op dvd en blu-ray verschenen en, het moet gezegd, zeker voor een direct-op-video-release is het resultaat helemaal niet onaardig. Natuurlijk is de animatie niet van de bovenste plank – met wat simpele, vlakke ontwerpen van de personages en hun uitdrukkingen, zonder de nuances zoals die wel bij een film van Pixar of Dreamworks te zien zijn – maar ze voldoet prima. Er zijn net genoeg leuke “touches” aanwezig om de film magisch en interessant te houden (de continu bewegende feeënstofjurk van de koningin, de droge en amusante gezichtsuitdrukkingen van Tink en de diertjes die ze tegenkomt, mooie objecten of achtergronden) en ter vertelling van dit aangename, licht avontuurlijke, maar niet heel diepzinnige verhaal, is er eigenlijk geen geavanceerde techniek vereist.

De plot van de film draait om het terugvinden van een belangrijke maansteen, waar Tinkelbel de verantwoordelijkheid voor had gekregen maar per ongeluk in duizend stukken heeft gebroken. Het ding is nodig voor de productie van elfenstof, en Tinkelbel moest hem in een speciale scepter verwerken om op een speciale avond de maan erdoor te laten schijnen om hiermee de Elfenstofboom te voeden. Er wordt nog meer verteld over de maansteen en zijn functie, maar de complexiteiten van dit verhaal zullen iedereen die geen atoomfysica heeft gestudeerd ontgaan.

Alle achtergronddetails van de maansteen daargelaten, het ding blijkt gewoon – samen met de verloren schat – een gekunsteld plotmechanisme te zijn om Tink op avontuur te laten gaan. Ze wil namelijk een nieuwe maansteen wensen met de magische spiegel die volgens de legende in een scheepswrak verscholen ligt. Een probleem is echter dat Tink niet voldoende elfenstof heeft om daar helemaal naartoe te vliegen. Gelukkig komt ze erachter dat een katoenballetje tot grote hoogten kan stijgen met een klein beetje stof en dus maakt ze van zo’n balletje een vliegende ballon – waarbij herinneringen aan Pixars ‘Up’ worden opgeroepen.

Eenmaal aangekomen bij het indrukwekkend uitziende wrak, blijkt dat Tink nog verschillende, innerlijke en fysieke, obstakels zal tegenkomen. In de boot komen spannende confrontaties voor met kwaadwillenden en een tamelijk flitsende achtervolging. Lekker! Maar net wanneer de kijker zich eens lekker in zijn stoel wil nestelen om te zien wat Tinkelbel nu weer voor haar kiezen zal krijgen, is de film zo goed als voorbij. Jammer. Het gevoel van gevaar en avontuur is wel aanwezig, en ook al zullen de jonge kijkertjes best onder de indruk zijn, als bevredigende, afgeronde familiefilm schiet ‘Tinkerbell – De verloren schat’ toch net iets te kort. Er is wat te weinig spanning, er zijn veel toevalligheden (vriendje Terence (Timo in de Nederlandse versie) duikt ineens weer op, net wanneer Tink hem nodig heeft), en de boodschap dat de échte schat vriendschap is, is voorspelbaar en gezapig. Dit zal de jongsten onder ons echter een zorg wezen, en op zijn eigen termen werkt de film gewoon uitstekend. De humor is lekker luchtig, de film heeft vaart en actie, er zijn leuke sidekicks – vooral het vuurvliegje dat Tinkerbell vergezelt, is sympathiek en komisch – en de film heeft enkele leuke visuele vondsten of knipogen. Zoals Tinkelbel die, wanneer ze het scheepswrak betreedt, zich uitdost in een groene, jongensachtige outfit; met boven haar hoofd het zwevende vuurvliegje. Net als… Peter Pan en Tinkelbel in de Disney-klassieker. Maar dan omgekeerd, dus. En dat de boodschap wat simpel is, geeft bij nader inzien niet zo. Het komt in dit soort films maar al te vaak voor dat personages bijdehand en vroegwijs overkomen. Een beetje nederigheid is soms wel gepast, en met de boodschap dat bitchy gedrag niet cool is en vriendschap gekoesterd moet worden, is in dat geval weinig mis. En wanneer deze boodschap in zo’n leuke vorm als deze gegoten is, kan er optimistisch uitgekeken worden naar de volgende twee, drie ‘Tinkerbell’-films die nu al gepland zijn. Hou dit vol, Disney!

Bart Rietvink