Tipping the Velvet (2002)
Regie: Geoffrey Sax | 180 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Rachael Stirling, Keeley Hawes, Anna Chancellor, Jodhi May, Hugh Bonneville, Johnny Vegas, Alexei Sayle, John Bowe, Sally Hawkins, Louis Alderton, Nick Bartlett, Diane Beck, Di Botcher, Carl Chase, Edward Clayton
Voorbinddildo’s, lesbische seks en een in mannenkleren gehulde prostitué: klinkt als het recept voor een slechte Amerikaanse puberkomedie. Vreemd genoeg is ‘Tipping the Velvet’ juist een serie uit de stal van het gerespecteerde BBC. Heeft de Britse kwaliteitszender zich verlaagd tot het maken van bedroevende sekskluchten of is er meer aan de hand?
‘Tipping the Velvet’ speelt zich af in de Victoriaanse tijd. Het Engeland van 1890 bestaat uit grofweg twee bevolkingsgroepen: arm en rijk. Terwijl de minder gefortuneerden wanhopig proberen om hun kostje bij elkaar te scharrelen, leeft de elite vol decadentie. De mooie Nan Ashley (Stirling) heeft het niet breed, maar desondanks is ze redelijk tevreden met haar leven. Het meisje leeft met haar familie in een saai dorpje. Het leven van onze heldin verandert als ze in een revuetheater Kitty ziet. Kitty treedt op in musicals waarin ze de rol van mannelijke playboys speelt. Als Nan verliefd wordt op de artieste denkt ze eindelijk het geluk te hebben gevonden. Als Kitty een dubbele agenda blijkt te hebben, gaat het bergafwaarts met Nancy.
Om maar met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen: ‘Tipping the Velvet’ is een vreemde serie met onalledaagse situaties en personages. Is dat erg? Nee, dat is het niet, sterker nog de originele opbouw en groteske situaties geven de film een geheel eigen smoel. Hoe je het ook wendt of keert, een reeks als ‘Tipping the Velvet’ zie je nooit meer. Het liefdesverhaal tussen Nan en Kitty is gedurfd en opvallend stijlvol in beeld gebracht.
Stijlvol met voorbinddildo’s? Klinkt als een contradictie zou je denken, maar toch wordt ‘Tipping the Velvet’ nooit ranzig. De cameravoering is origineel en smaakvol, expliciete seks is niet te zien. De focus ligt op de karakterontwikkeling van Nan en de ettiquette van het Victoriaanse Engeland. De oude Britse maatschappij kent een duidelijk onderscheid tussen arm en rijk, iets waar Nan nogal pijnlijk achterkomt. Het meisje belandt van de theaterwereld in de goot.
De terugval van arm naar rijk is al in veel films en tv-series voorbij gekomen, maar de manier waarop Nan van haar voetstuk valt is wel erg heftig. Het feit dat onze heldin een lesbienne is helpt haar ook niet mee. Homoseksuelen waren in het oude Engeland niet bijzonder populair. Hoewel de rol van Nan niet door een lesbische actrice wordt vertolkt weet Stirling erg overtuigend de tragiek van haar karakter neer te zetten.
Naast Stirling is Hawes ook erg goed op dreef als de vrijgevochten revue-artieste Kitty. Eigenlijk kun je rustig concluderen dat elke acteur en actrice een sterke prestatie aflevert. De BBC heeft een sterke neus voor talent en ‘Tipping the Velvet’ is daarop geen uitzondering. Ook de soundtrack mag er zijn. De muziek is sfeervol, ingetogen en zelfs vrolijk. De tracks die je in de revue-scènes hoort zijn erg knap geschreven en krijg je niet meer uit je hoofd. De montage is vlot en zorgt voor een luchtige sfeertje dat het zware drama wat afzwakt. De serie heeft een mooie balans gevonden tussen zwaarmoedigheid en feelgood-cinema.
Sterk acteerwerk, een sfeervolle soundtrack en een vlotte montage: sounds like a classic! Althans dat zou je denken, helaas kent ‘Tipping the Velvet’ enkele schoonheidsfoutjes. De opbouw van de reeks is nogal raar. De serie is in drie delen uitgebracht. In het eerste deel leer je Nan kennen en zie je hoe haar relatie met Kitty begint. De beginepisode is lief, ontroerend en ingetogen. Niks aan het handje dus. De tweede aflevering is echter een geheel ander verhaal. De show is schokkend, heftig en enigszins over de top. De serie revancheert zich bij de finale, maar vreemd is de vertelstructuur wel.
De plot ontvouwt zich nogal abrupt en dat komt bevreemdend over. Waar je ook aan moet wennen is de ietwat klagerige stem van Starling. De actrice doet de voice overs en soms wil haar vocale bereik wel eens op de zenuwen werken. Laat je er echter niet van weerhouden om ‘Tipping the Velvet’ eens te bekijken. De shows zijn gedurfd, ontroerend en origineel. Een beter cliché als “Een beetje vreemd, maar wel lekker” is niet van toepassing op dit BBC-product.
Frank v.d. Ven