Touch Me Not (2018)

Recensie Touch Me Not Cinemagazine Regie: Adina Pintilie | 123 minuten | drama | Acteurs: Laura Benson, Tómas Lemarquis, Christian Bayerlein, Grit Uhlemann, Adina Pintilie, Hanna Hofmann, Seani Love, Irmena Chichikova, Rainer Steffen, Georgi Naldzhiev, Dirk Lange, Annett Sawallisch

De ene festivalwinnaar is de andere niet. Waar Cannes in 2018 koos voor de altijd betrouwbare Hirokazu Kore-Eda, daar verraste de Berlinale 2018 met de eigenzinnige Roemeense inzending ‘Touch Me Not’. Een film die begint met de verkenning van een frontaal naakt mannenlichaam en eindigt met een dansende naakte vrouw. Met tussendoor nog veel meer naakt.

‘Touch Me Not’ draait om de in zichzelf gekeerde vijftiger Laura, een vrouw wier emotionele remmingen zorgen voor een fysieke afkeer van aanrakingen en intimiteit. In haar lichaam zit nogal wat woede opgeslagen, een woede die voortkomt uit een getraumatiseerde jeugd. Ook ontmoeten we Tomas, een compleet kale man die vroeger werd gepest op school waarna ook hij zijn emoties wegstopte achter een hoge mentale muur. Tegenover deze twee geremde mensen staat Christian, een fysiek mismaakte twintiger die zichzelf en zijn handicap volledig heeft geaccepteerd en daarom ook niet bang is voor intimiteit. In ‘Touch Me Not’ volgen we vooral Tomas en Laura, elk op weg naar seksuele en emotionele bevrijding.

Met ‘Touch Me Not’ belanden we in de weinig bekende wereld van lichaamsgerichte psychotherapie en sekstherapie. Laura boekt gigolo’s, sekstherapeuten en zelfs een transseksuele prostituee, in een poging om haar blokkades weg te nemen. Tomas volgt een soort aanrakingstherapie, waarbij hij therapeutisch partner wordt van Christian.

Het levert boeiende maar enigszins rauwe kost op, en daar zit het probleem. Inhoudelijk gaat het om diepe, rauwe emoties, maar in vorm en stijl is ‘Touch Me Not’ zo afstandelijk en onaanraakbaar als de hoofdpersonen zelf. Qua vorm is het een semi-documentair drama, waarbij regisseuse Adina Pintilie zich soms in beeld met de zaken bemoeit en we ook de cameraploeg aan het werk zien. Ook zijn er vervreemdende geluiden en vervreemdende beelden, soms schel en doods, dan weer levendig en kleurrijk. Uiteraard dient die wisselende stijl een hoger doel, maar het zelfbewuste en gekunstelde zorgen ervoor dat de film zelden emotioneert.

Zolang de inhoud boeit, is die kille stijl nog overkomelijk. Maar bij sommige langere scènes, zoals die met de toch al wat irritante transseksueel, gaat de stijl wél tegen de film werken. Het maakt dat dit heftige bevrijdingsdrama nog een stuk beter had kunnen zijn dan hij nu is geworden. Een film die geschikt is voor mensen die een vergelijkbare film als ‘Shortbus’ (maar dan zonder humor) kunnen waarderen. Zoals de dappere jury van Berlijn 2018.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 22 november 2018
DVD-release: 23 juli 2019