Touch of the Light – Ni guang fei xiang (2012)
Regie: Chang Rong-ji | 110 minuten | drama | Acteurs: Huang Yu-Siang, Sandrine Pinna, Amy Sisson
Na een jaar zoeken had de jonge Taiwanese regisseur Chang Rong-ji nog steeds geen acteur gevonden die overtuigend de blinde pianist Siang kon neerzetten in zijn film ‘Touch of the Light’. De opdracht was ook niet eenvoudig, want Siang is behalve blind ook een ingetogen jongen. Chang besloot daarom Siang zelf maar te vragen, waardoor Siang – geen acteur – zichzelf speelt in zijn eigen levensverhaal.
Een bijzondere keuze, want een karakter zonder blik en zonder expressieve emoties, vraagt om bijzonder subtiel spel. Ondoenlijk voor een amateur, zo blijkt, zelfs al speelt hij zichzelf. Chang probeert de innerlijke gevoelens van Siang daarom te tonen door onder bijna de gehele film pianomuziek te zetten. Maar het is niet genoeg om van die vriendelijke Siang ook een boeiend filmkarakter te maken. Ergens beseft Chang dat ook, want hij probeert met eenvoudige flashbacks meermaals duidelijk te maken waarom Siang niet graag een concert geeft. “Emotie”, lijkt hij te denken. “Ik moet duidelijk maken dat hij angstig is!”
‘Touch of the Light’ is een uitgewerkte versie van Changs korte film ‘The End of the Tunnel’. Misschien dat dat de reden is dat de proloog wat lang duurt. Siang – afkomstig van het platteland – gaat naar de universiteit in de grote stad om zijn pianotalent verder te ontwikkelen. Zijn moeder– een mooie rol van Lee Lieh – helpt hem de eerste dagen door en leert hem de weg kennen (“Bij de vierde paal rechts”). Hij moet de vooroordelen van klasgenoten overwinnen, maar gelukkig heeft hij een clowneske kamergenoot die hem accepteert zoals hij is en verder niet moeilijk doet.
Parallel aan het verhaal van Siang volgen we het leven van Jie, een meisje dat ervan droomt danseres te worden, maar werkt in een saai sapbarretje en gedoe heeft met haar vriendje. Ze is, kortom, ongelukkig. Dit is het sterkere gedeelte van de film en dat is volledig te danken aan de beeldschone actrice Sandrine Pinna, die Jie zo prachtig neerzet dat de teleurstelling in het leven van haar gezicht is af te lezen. Een groter contrast met Siang is haast niet denkbaar.
Jie raakt bevriend met Siang en ze wordt geïnspireerd door zijn doorzettingsvermogen en natuurlijke kalmte. Dit zijn mooie momenten waarin Jie kijkt hoe Siang van het leven met zijn piano geniet. Wel mis je de ontwikkeling in hun vriendschap, omdat deze slechts in schetsmatige scènes wordt neergezet. Het ene moment ontmoeten ze elkaar, in het andere brengt zij een bezoek aan zijn familie.
Chang is onder zijn hoede genomen door meesterfilmer Wong Kar Wai (‘In the Mood for Love’, ‘2046’), die de Taiwanese cinema naar een hoger plan wil tillen. De cinematografie is dan ook prima verzorgd bij Chang, vooral de dansscènes zijn een prachtige combinatie van beeld en geluid. De verhaallijn is echter warrig opgebouwd, waardoor de climax niet echt uit de verf komt en het kippenvel – waar Chang duidelijk op mikt – achterwege blijft.
Bart Boersma
Waardering: 3
Bioscooprelease: 27 februari 2014