Touching Infinity (2020)

Regie: Griet Teck | 76 minuten | documentaire

In ‘Touching Infinity’ volgt regisseur Griet Teck Rebecca, Delphine en Fernand tijdens hun laatste levensfase. Dat ze niet lang meer te leven hebben, realiseren alle drie zich maar al te goed. De vraag is hier dan niet zozeer of de dood snel komt, maar hoe zij en de directe omgeving omgaan met hun sterven.
Ondanks dat het onderwerp nogal heftig is, is ‘Touching Infinity’ opvallend liefdevol en rustgevend. Op respectvolle wijze neemt de film de kijker mee in het leven van bovengenoemde terminale zieken. Het toont de drie voornamelijk tijdens alledaagse momenten, zoals een babbel bij het avondeten en een fietsritje met het gezin. Soms draait de camera weg van dit alles en zie je wolken voorbijgaan of hoor je vogels tsjirpen in iemands tuin. Tevens kijkt de film naar de manier waarop de naasten omgaan met het aanstaande verlies. Dit maakt ‘Touching Infinity’ zo intiem dat je soms wilt wegkijken. Niettemin houdt de film je aandacht vast door nadruk te leggen op de liefde tussen deze mensen. De film omzeilt hierbij zelfs op knappe wijze sentimentaliteit.

Voor haar regie koos Griet Teck voor een minimale aanpak, alsof ze zich omwille van het onderwerp wilde wegcijferen: ze filmde bij natuurlijk licht en maakte veelal gebruik van een statische cameraopstelling waarbij de ‘actie’ voornamelijk komt van gesprekken. Daardoor biedt de film tegelijkertijd weinig context en kan je als kijker kwijtraken waar iemand staat in het stervensproces. Dit komt echter niet hinderlijk vaak voor. Bovendien is ‘Touching Infinity’ esthetisch bedrijviger dan het eerst doet vermoeden. Teck filmt af en toe vanuit eigenaardige en lage standpunten. In een aantal scènes zijn mensen bijvoorbeeld bijna geheel gehuld in schaduwen. Hiermee benadrukt Tecks regie de breekbaarheid en schoonheid van het leven. Tevens neemt de regisseur een nederige positie in ten aanzien van de stervenden.

‘Touching Infinity’ is opmerkelijk lijfelijk: er wordt veel geknuffeld en op zalvende wijze gewaakt over elkaar. Zowel de zieke als niet-zieken merken dat ieder moment zwaarder telt. Je ziet bijna geen spoor van achteloosheid. Rebecca’s verhaal, de jongere van de drie terminale patiënten, maakt de meeste indruk. Ze is een moeder van drie jonge meiden en heeft een ongeneesbare kanker in de buik. Tot haar kroost en echtgenoot Bart spreekt ze veelal afgemeten over de naderende dood. Ook de moeilijke gesprekken, en de onmacht die uit de confrontatie met de dood voortvloeit, onttrekt regisseuse Teck niet aan het zicht. De rouw zal komen, alleen weet je niet precies hoe. Deze delicate film biedt vooral een gevoelige inkijk in hoe dat kan gaan, en is daarmee wellicht een troost voor velen.

Roy van Landschoot

Waardering:

DVD-release: 17 februari 2021