Trap (2024)

Regie: M. Night Shyamalan | 105 minuten | thriller | Acteurs: Josh Hartnett, Ariel Donoghue, Saleka Shyamalan, Alison Pill, Hayley Mills, Jonathan Langdon, Mark Bacolcol, Marnie McPhail, Kid Cudi, Russ, Marcia Bennett, Vanessa Smythe, M. Night Shyamalan, Lochlan Miller, Steve Boyle

Loop op straat en tel tien mensen. Er is een kans dat eentje van binnen gebroken is. Een ontkoppeling tussen de ogen en de mond. Sommigen breken vanwege het leven. Anderen zijn gebroken geboren. Soms is het niet direct duidelijk. Maar wanneer het leven de druk opvoert, worden de barsten zichtbaar. Zoals bij een gebroken vaas. Nog een tikje en de scherven tinkelen op de grond. Alleen, een mens breekt niet als glas. Die wordt bij elkaar gehouden door een lichaam en een glimlach. De gebrokenen scheiden het afval. Ze helpen een blinde oversteken. Ze vragen hoe je weekend was. Seriemoordenaars komen alledaags over. Dit hebben ze zichzelf aangeleerd. Een masker van normaliteit. Negeer de bloedsporen onder de nagels. Negeer een streng haar waarvan de eigenaar ergens ligt te rotten. Schapen herkennen gebroken schapen niet. Ze verwelkomen deze in hun midden. In de ochtend is de witte vacht rood gekleurd en ligt eentje opengescheurd. Er wordt altijd op de gebrokenen gejaagd. Het monster is de mens en schreeuwt om bloed. De film ‘Trap’ gaat hierover.

Sinds ‘I see dead people’ is M. Night Shyamalan, (in deze recensie afgekort als MNS), schrijver en regisseur, een begrip in bovennatuurlijke horrorfilms met leuke plottwists. Alhoewel zijn verhalen vaak worden bekritiseerd, ontkent niemand zijn originaliteit. Vooral de drie-eenheid ‘Unbreakable’, ‘Split’ en ‘Glass’, met zijn re-interpretatie van de stripverhaal-held, is uniek in perspectief en stijl. Voor ‘Trap’ geldt hetzelfde.

Cooper (Josh Hartnett) neemt zijn dochter, Riley, mee naar een concert van de megapopster, Lady Raven. Eenmaal in het stadion valt het Cooper op dat hij overal mannen in blauw ziet. Zwarte SWAT-trucks met SWAT-Teams vervolmaken het beeld. Hij vraagt aan een verkoper waarom er zoveel agenten zijn. Deze vertelt dat de FBI The Butcher in de val wil lokken. The Butcher ontvoert, vermoordt en snijdt mensen in stukken. Vandaar de naam. De autoriteiten zijn overtuigd dat de seriemoordenaar bij het concert aanwezig zal zijn. Cooper lacht van buiten maar huilt van binnen. Zijn ogen zoeken naar de dichtstbijzijnde uitgang.

Cooper is zowel de protagonist als de antagonist. Je weet niet of je voor of tegen hem bent. Jouw samengeknepen handen verraden wat je eigenlijk allang weet. Wat zegt het over jou? Het camerawerk, de close-up shots en framing, voelt soms claustrofobisch aan. En dat is de bedoeling. MNS zorgt ervoor dat wij voelen wat Cooper voelt. Met hem zoeken we naar openingen, kieren…ontsnappingsmogelijkheden. Het bonzen in onze borstkas is oorverdovend. We zijn in het nauw gedreven en hunkeren naar de koele vrije nachtlucht. Hoe eng deze vrijheid is, is niet belangrijk. We zijn in het moment.

Het staat buiten kijf: Josh Hartnett (‘Lucky Number Slevin’, ‘Sin City’, ‘The Black Dahlia’) domineert de film. Daarmee gaat het niet over het feit dat hij in bijna elke shot aanwezig is (hij is in bijna elke shot aanwezig) maar dat zijn vertolking van een seriemoordenaar meesterlijk is. Zijn rol is van iemand die zijn dagelijks leven en zijn geheime leven apart houdt. Hij is met zijn dochter als een alledaagse saaie vader. Tegelijkertijd wordt hij opgejaagd. Twee werelden versmelten. De effectiviteit van zijn acteerkunst is een combinatie van camerawerk en zijn extreem goeie vertolking van een serial killer die er alles aan doet om niet uit elkaar te barsten. Voordat hij ontdekt dat er op hem gejaagd wordt, is Coopers masker van normaliteit geloofwaardig. Moeiteloos. Nadat hij weet dat hij de prooi is, doet hij zijn uiterste best dit masker intact te houden. De moeite die hij hiervoor doet is erg goed door Josh Hartnett vertolkt. In zijn ogen en zijn incongruente lach is zijn disconnectie met de wereld zichtbaar. Het masker dreigt weg te glijden en het lukt hem nog net deze op te houden.

Ariel Donoghue (‘Blueback’), als Riley, speelt Coopers dochter die Lady Raven, zoals alle tienermeisjes, verafgoodt. Ze speelt haar rol goed en komt natuurlijk over. Ze knettert van kinderlijke enthousiasme en ze is een mooi contrast voor de donkere wereld die haar vader achter een gemaakte glimlach verbergt. Echter, haar rol is gelimiteerd tot een gillende young adult omdat ze weinig bijdraagt aan de ontvouwing van het verhaal.

Saleka Shyamalan, MNS’ dochter, speelt popidool Lady Raven en geeft een concert waar Cooper met Riley heen gaat. Saleka is in het echt een opkomende R&B-zangeres. In de film is ze dus niet veel anders dan wat ze in het echt doet. Haar acteerprestaties zijn niet geweldig maar niet zo slecht dat het storend is. De muziek die ze voor de film, en in de film, heeft gemaakt draagt goed bij aan de setting. Dit is een goede keus van MNS geweest.

‘Trap’ voelt in het begin niet als een MNS-film aan. Echter, wanneer de film op gang is gekomen, kom je zijn signatuur voor originaliteit snel tegen. De film is vanaf het begin spannend, vooral omdat je wordt meegenomen in Coopers wereld. Je hebt eerst niet door waarom bepaalde informatie voor hem belangrijk is. Langzaam maar zeker wordt het duidelijk en raak je met jezelf in conflict. De film is onvoorspelbaar in z’n voorspelbaarheid en dat geeft het een fris gevoel. ‘Trap’ is hiermee een aanrader. Vooral voor in de bioscoop waar de muziek en de filmscore goed tot z’n recht komt. Veel kijkplezier.

Gerold Kort

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 1 augustus 2024